Van: Rob Swinkels
Aan: vredesb at iae punt nl
Onderwerp: kerst zeep
Datum: maandag 18 december 2000 5:27

Hoi mensen,

Toch frappant, al die plannenmakerij van mij. Weet niet waarom ik ‘t elke keer weer doe maar steeds trap ik er weer in en maak ik plannen. Het bewijs dat ik veel naïever ben dan ik zelf denk.
Het heb ook z’n goede kanten hoor. Zo was ‘t 1e plan dat niet door
ging, donderdagsavonds naar Iligan gaan, geen punt. maar daar stond dan ook heel wat tegenover. Ik had s’middags met Cecile afgesproken in de posh-puist, de Marco Polo, om bij te kleppen over beider organisaties en eventuele andere clubs of interessante projecten. Een geheelverzorgde conferentie op zo’n locatie trekt natuurlijk meer organisaties aan, zelfs al gaat ‘t over ‘t milieu. Niet veel later dook dan ook Eva weer op, niet veel later gevolgd door Salic. Gezellig en jij ook hier?, je kent ‘t wel.
Afijn, tegen de tijd dat ik wil opstappen Stelt Salic voor om in de Marco te blijven slapen. Het geval wil dat hij ook weer naar Iligan(Marawi) gaat en integenstelling tot mij liever overdag. Er zijn al aardig wat conferentiegangers ontsnapt, de kamers staan (half)leeg en er is al voor betaald. Dat gaat me morgen dus een hele dag in bussen kosten maar zeg nou zelf wanneer krijg ik nog ooit zo’n kans om te zien hoe een kamer in zo’n poenig hotel eruit ziet. Als ‘t aan de vredesburoreiskostenvergoeding ligt (ha!) never dus nooit niet.
Met andere woorden, ik was snel overtuigd. Nog een zijstap gemaakt en bij ‘t lokale Alap Katipunan kantoor langsgegaan.
Wat een verschil weer na de Polo. drie stegen door en dan een doodlopende steeg in en een van de huisjes is dus ‘t kantoor.
‘T idealisme is er daarom alleen maar groter door. Informeer naar de achtergronden en activiteiten. als ik het gesprek langs een omweg weer richting ANAK-Mindanao lijd, de partij waar ze dus (geen) banden mee hebben, laait ‘t revolutionaire elan in de jonge koppies pas echt op. Waar ken ik dat van? Doet me aan begin ’80 denken, toch fijn om ergens in te geloven.
Ik vind ‘t prettig dat elke chauffeur hier geloofd en ieder op z’n jeepney of fiets in dikke letters zet dat God zijn bijrijder is. Ik bedoel, hoe moet je hier ook anders rijden. Als je niet geloofd word je alleen van pure angst al platgereden. Maar politiek geloof is een ander verhaal. Dan vind ik ‘t toch stukken prettiger om jonge (of ouwe)mensen tegen te komen die nog niet genoeg afgestompt en op hun bek gegaan zijn dan diegene die geloven dat er toch geen ene fuck niet meer te veranderen valt of onder ‘t motto “if you can’t beat ‘m, join ‘m” ook gaan graaien of dat de puinhoop allemaal gods wil is.
‘T schijnt trouwens, hoor ik (van een gelovige) dat ‘t hier ook langzaam aan ‘t afkalven is. Behalve met kerst, schijnen de kerken verder ook niet echt vol meer te zitten. Alleen de armen blijven Jezus echt trouw, die hebben dan ook weinig anders.
Maar fijn, weer meer dan genoeg geluld over armoede!
TAXI!!!
Op naar de Marco Polo!!!
De oprit op in de taxi. Personeel dat je bijna uit de taxi sleurt. De metaaldetector en tascontrole hoort er natuurlijk ook bij al zie ik nergens een bord dat ‘t hier verboden is guns en explosives mee naar binnen te nemen. M’n sandalen zinken weg in de tapijten. Een lift? Een lift! Uitzicht op zwembad en de rest van Davao, tv, schemerlampen, meubilair, een aircon die je niet hoort!! Kluis en minibar zijn op slot, ken uw gasten zeg ik altijd maar. Zachte (dek-) bedden en badkamer met bad, warm water!!! en plee met bril!!! Arme Tanja, zit nu al zo’n 29 uur in Singapore te smachten naar een plain, een bed en een warm bad. Tja, wat zal ik zeggen. Ha! Een keerzijde is er natuurlijk ook aan al die luxe. Echt wel. Minibar op slot. In de hotelbar is ‘t bier van goud of om een andere reden loei duur. En een beetje bar in de omgeving? echt niet.
Dus lang leve de betaalbare bars en hotels. Tot 2 uur s’nachts, met een gezellig kopje thee, m’n materiaal en gegevens checken aan de bevindingen van Eva en Salic. Er begint toch al wel een gemiddelde waarheid uit te komen.

Busritten kennen we wel, de eerste 5 uur zijn niet veel anders als de laatste 5 uur, behalve dan voor diegene die in de bus (min of meer)zit.S’ morgens erin s’avonds eruit. What fun!
Hotel, eten, biertje, plat.

Zaterdag, smorgens weer veel te vroeg op. Zit om 8.30uur (Dutch time) op ‘t stoepie te wachten op m’n vervoer. Vervoer komt om 10.00uur (Philippino time). Ondanks dat er weer familie van Niki Lauda achter ‘t stuur zit zal ‘t niemand verbazen dat ik m’n afspraak van 10.00uur (Dutch time) in Marawi niet ga halen. Dat wil zeggen, althans niet in Dutch time maar zo rond elven is aardig op tijd in Philippino time. Niks aan de hand dus.
Mike, de chauffeur, heeft Allah als bijrijder en dat is volgens mij toch een beter merk. De deuren gaan niet dicht, ramen ook niet, m’n stoel zit los(lachen bij ‘t optrekken), spiegeltjes zitten nog half vast met tape, maar ‘t gaspedaal doet ‘t nog uitstekend.
We maken een hele knappe tijd en we hebben toch aardig wat inhalers ingehaald. Ik geef ‘t je te doen. Neem een bochtig parcours, bergop, gooi daar een stuk of dertig roadblocks doorheen. doe er wat voetgangers, koeien, gestrande wagens bij. Vergeet niet flink wat opgebroken weg en om ‘t op smaak te brengen, voeg flink wat tegenliggers toe. Als je dit hebt, rij dan volgas omhoog en ga inhalen alsof ‘t een driebaans eenrichtingsweg is. Allah is inderdaad de beste.

11.00uur in Marawi. mooie tijd, alleen mooie tijd waarvoor? er is bijna niemand bij de NPC Compound en wat er is verwacht mij niet maar een andere medelander. Mooi is dat. Pinky en Ding worden opgetrommeld. Ding is slim en onvindbaar, Pinky laat zich vangen en is er rond een uur of 12.00 . Eerst word er dan verkleed want Frans (nog iets), de medelander is hier niet alleen om voor de Novib een club door te lichten, migrant workers organisaties te ontmoeten maar ook om foto’s voor ‘t tropenmuseum te maken.
Er word voor kapitalen aan antieke kledingstukken voor de dag gehaald en met een hoop lol er buiten in geposeerd. Daarna krijg ik Pinky nog te pakken en al is ze dood op (als je gewend bent om vijf keer per dag te eten komt zo’n ramadan wel aan hoor), lullen we toch nog verder over de Bangsamoro Women Foundation en de vluchtelingen kampen. Allebei geen verhalen om vrolijk van te worden.
Volgens de overheid (in tegenstelling tot wat de moslim vluchtelingen zelf denken en diegene die naar hun oorspronkelijke gebieden teruggekeerd zijn, zitten inmiddels weer hier) is de situatie veilig en kunnen ze gewoon terug. Als ze perse hier willen blijven is dat hun probleem, de overheid bemoeit zich er verder niet meer mee.De locaties waar de vluchtelingen zitten (scholen en een sporthal) zijn nodig en de tijd dat ze daar nog kunnen blijven zitten is eindig en variëren van eind december tot februari.
Er is een lokaal samenwerkingsverband van NGO’s dat probeert hun nood te verlichten met sporadische hulp van buitenlandse donoren maar de grootse problemen zijn voorlopig onoplosbaar. De veiligheid in de oorspronkelijke gebieden of geschikte relocatie gebieden. Het verhaal van de Bangsamoro Womens Foundation for Peace & Development voort gekomen uit ‘t MNLF-Womens Central Comite is ook drie keer niks.
Het Doel is om de positie van gemarginaliseerde vrouwen te verbeteren. De praktijk is een vicieuze cirkel van gebrek aan kennis en getraind kader, papier productie, bureaucratie, corruptie, eenmalige donoren, frustratie en moedeloosheid.
Pinky herhaald steeds dat in haar ogen het vredesakkoord tussen de regering en ‘t MNLF een grote fout was. Niet dat ze zo’n voorstander van oorlog is maar na ‘t akkoord bleken de eigen leiders net zo corrupt als de overheid, verspeelden zo het vertrouwen van de bevolking en is de situatie in de regio nog hopelozer geworden. Met andere woorden, ze heeft geen enkel vertrouwen meer in, of de puf te werken voor een positieve toekomst.
Dat gevoel ken ik ook, begrijp ik ook, maar behalve dat je zo je tijd wel doorkomt valt daar verder weinig meer aan toe te voegen.

Afspraak met Ding en MILF vallen dus af. Mike “Lauda”, de chauffeur wil terug. Dat doen we dan maar. Dinsdag hopelijk meer succes.