Hoi mensen,

‘T is weer zover, ben weer on me own. Tanja vanmiddag op de plain gezet. die heb nu een ellendige 29 uur voor de boeg in Singapore. Dat zo’n klein landje zo’n enorme shoppers en consumers natte droom airport heeft is tot daar aan toe maar om er dan ook nog’s 29 uur in te gaan zitten is niet mijn (of Tanja’s) idee van fun. Ik ben benieuwd of ze ‘t trekt om in die tijd van de airport af te komen. Hoe dan ook, vrijdag is ze weer thuis.
Ondertussen is ‘t weer wennen voor mij ook. in m’n uppie in de taxi terug, alleen in ‘t hotel en vooral alleen gaan eten in een restaurant voelt weer helemaal weard aan. Er is maar een manier om weer snel te wennen, nie lullen maar doen. Wat doen? Lullen dus.
Op de airport, na Tanja uitgezwaaid te hebben maar meteen Cecile gebeld. Die zat op een environmental conference in de Marco Polo hotel. Of ik daar langs ging.
Ik wilde eigenlijk een afspraak maken voor morgen maar dat kan natuurlijk ook live,dus er maar meteen heen. De Marco Polo blijkt die giga steenpuist te zijn die heel Davao domineert en de entry kan niet posher. Afijn hai en hoi, een beetje uitleggen wat ik wil en voor morgen af gesproken tijdens de lunch want zij heb ‘t ook poepie druk, verder is er geen tijd en morgen avond pak ik de bus weer terug naar Iligan voor m’n afspraken daar weer.
De afgelopen dagen waren een beetje wachtkamer. ik zou eigenlijk met Joost en Loloy naar een stamritueel gaan. Drie dagen de uplands in om cultuur te proeven en dit ritueel zou in zoverre ook interessant zijn omdat ‘t ritueel staat voor ‘t definitief bevestigen van ‘t einde van een geschil/conflict.
Maar dit ging dus allemaal niet door want op de tegenoverliggende heuvel van waar we heen zouden gaan schijnt de een week daarvoor gekidnapte zoon van een ex-vice president vast te zitten.
Op zich geen ramp en iedereen heeft zo’n zijn eigen broodwinning maar het geval wilde dat ‘t leger schijnbaar ook al wist waar hij zat en men verwachte dus bezoek. Nu stonden wij en ‘t ritueel daar verder los van, verder ging ‘t om ‘t weekend maar veiligheid boven alles, zag men ‘t niet zitten om met een stel witneuzen door die regio te sjokken.
Dus zaten we nu na zo’n leuke rit, moet je echt eens doen, weer in Davao.

(Een maand later krijg ik van Joost een mailtje waaruit blijkt dat de kidnappers, ook liever lui dan moe, gewoon in Iligan zelf zaten?)