reisverslag Rob Swinkles deel 10

Stammenstrijd en de gevolgen voor de vluchtelingen

Er was ooit eens een groep NGO’s die verenigd in een netwerk samenwerkten.
Hoe het verhaal precies gaat zal wel nooit duidelijk worden maar het netwerk werkte niet meer en viel in twee kampen uiteen. Beide kanten hebben zo hun verhalen en het ene verhaal is nog heftiger als het andere. De ene partij beschuldigde het netwerk van autoritair bonzengedrag. De tegenpartij heeft het over communisten en doodsbedreigingen. En allebei over vissen in dezelfde fondsenvijver etc., etc. Wie gelijk heeft? Geen idee en dat is ook minder belangrijk dan het feit dat ze niet meer samen willen werken.
Zulke dingen komen niet exclusief in de Filippijnen voor. Nope, in Nederland is dat net zo in en komt ’t ook in ruime mate voor. Je zou er om kunnen lachen als het niet zulke kwalijke gevolgen heeft. We willen allemaal een betere wereld en samenwerken is daarin nog altijd een belangrijke en noodzakelijke stap. Twee clubs die allebei ijveren voor een stop op ’t doodknuppelen van zielige zeehondjes maar in de praktijk meer energie steken in pogingen om elkaar dood te knuppelen zijn niet echt iets waar de zeehondjes op zitten te wachten. Toch schijnt het dus iets typisch menselijks te zijn om persoonlijk een nieuw wiel uit te vinden en jouw wiel is altijd beter dan dat van je buurman en dat zal die buurman weten ook. Samenwerken oké, maar dan wel op mijn manier en aan mijn wiel!
Zo ook in Marawi. President Estrada verklaart de oorlog en zo heb je vluchtelingen. President Estrada verklaart de oorlog gewonnen en de vluchtelingen kunnen weer naar huis. Nee, zegt de MILF, we zijn nog niet helemaal klaar dus blijf nog maar even onbepaalde tijd in dat vluchtelingenkamp. Regering, nationaal en lokaal ziet geen reden voor de vluchtelingen om niet naar huis te gaan en stopt de hulp, sterker nog de locaties waar ze zitten zijn weer nodig voor aanstaande verkiezingsbijeenkomsten en dergelijke. Internationale hulporganisaties hebben op zich geen probleem met hulpverlening aan vluchtelingen maar niet in Marawi want en dat zegt iedereen; Marawi is levensgevaarlijk en daar wagen we ons personeel niet aan.
Kortom de enige hulp die de vluchtelingen in Marawi kunnen krijgen komt van lokale NGO’s. En wat doen die NGO’s? Yep. Ze weigeren met elkaar te communiceren anders dan over rotte vis. Evenzo is er dus geen enkele sprake van coördinatie van de wederzijdse activiteiten, bundeling van kennis en middelen. Met de weinige middelen waarover ze beschikken doen ze allebei hun eigen ding met als gevolg dat de situatie kan ontstaan dat hetzelfde vluchtelingenkamp in een maand tijd door 2 organisaties met een identiek medische noodhulp programma bezocht word en de andere kampen de rest van het jaar verstoken blijven van hulp omdat de middelen op zijn.