Vredesburo Nieuwsbrief nr. 10

We zijn op tijd deze keer. Dit is niet het gevolg van het feit, dat we ons leven gebeterd hebben, maar omdat we een paar weken op vakantie gaan. De stagiaires, die dit schooljaar hun tijd hier doorgebracht hebben, nemen afscheid (dit geldt ook voor Linda en Marieke, die vergeten zijn hun stukje in te leveren).

Op de valreep is er ook nog een bijdrage van onze medewerker in Sarajevo en Rob draagt ook zijn stukjes bij vanaf de Filipijnen. Tenslotte worden er een paar nieuwe boeken uit onze Biep besproken, die natuurlijk altijd te leen zijn. De volgende nieuwsbrief komt in oktober en zal waarschijnlijk weer, naar gewoonte, net te laat zijn.

terug

Stageperikelen THE END (voor dit schooljaar)

Hier een laatste berichtgeving van ons. Na de vorige nieuwsbrief is er het één en ander veranderd met betrekking tot ons project. Na overleg kwamen we tot de conclusie dat de sociale kaart niet haalbaar was voor ons, in zo’n korte periode. De opzet van de sociale kaart was te breed en wij hadden dit onderschat. Voor de sociale kaart hebben we toen een beknopte keuze gemaakt van wat er in zou moeten komen staan. We wilden ons uiteindelijk beperken tot de uitgaansgelegenheden in het centrum van Eindhoven voor jongeren, denk hierbij aan: cafés, eetgelegenheden, studentenfaciliteiten, enz.

Het boekje heet: DE VERVELING VOORBIJ. Het is voor ons nog niet duidelijk wat er met het boekje moet gaan gebeuren. Wanneer blijkt dat er interesse is voor het boekje, denk aan de scholen binnen Eindhoven, jongerencentra, bibliotheken, gemeente, VVV-kantoor en alle andere instellingen die met jongeren te maken hebben, kan er over nagedacht worden om dit boekje uit te brengen. Voor geïnteresseerden ligt er een inkijkexemplaar op het Vredesburo of u kunt bellen met het Vredesburo.
Onze stageperiode is natuurlijk niet vlekkeloos verlopen maar over het algemeen hebben we een leuke tijd gehad en zijn we tevreden met ons resultaat. Dit heeft ons bloed, zweet en tranen (voor Hans en Berrie ook) gekost maar we zijn een ervaring rijker. Maar vooral hebben we ontzettend veel plezier gehad. We willen hierbij alle medewerkers van het Vredesburo bedanken en alle andere instellingen die ons hebben geholpen om onze doelstelling te bereiken.

Bewaar de vrede, en verspreid de
woorden: Happy Happy Joy Joy

Aloha

Ik ben Martijn Kuijten en ik heb, zoals jullie waarschijnlijk al weten, het afgelopen jaar stage gelopen op het Vredesburo. Ik heb me, in het algemeen, beziggehouden met het opzetten van een tentoonstelling over de cultuur en problematiek van en rond Indonesië, voor kinderen van de basisschool. Ik heb dit als heel interessant en leuk ervaren. Vooral de tentoonstelling zelf was echt een succes voor de kinderen en mijn persoonlijke ontwikkeling. Verder vond ik dit jaar heel leuk en leerzaam en ik denk dat ik het komende jaar ook als vrijwilliger werkzaam zal zijn binnen het Vredesburo maar eerst ga ik samen met mijn vriendin en haar familie een reis maken door Indonesië, om kennis te maken met de, in mijn ogen, mooie Indonesische cultuur.

Ook heb ik me het afgelopen jaar veel bezig gehouden met geweldloze weerbaarheid, binnen het sociaal cultureel werk. Ik ben een groot voorstander van deze geweldloze manier van conflicten oplossen en ik heb er persoonlijk veel van geleerd.

Tot slot wil ik Hans, Berrie, Anita, Martin en Rob
bedanken voor een leuke en interessante stage.

terug

DE BIEP

Deze keer is er nogal wat leesvoer voor de vakantie uitgekomen die de moeite waard is. Daarom nu drie nieuwe uitgaven in het kort.

Eerst een eigen uitgave onder verantwoordelijkheid van onze voormalige stagiaire Arianne Buysen, “De Filippijnen, aandacht voor een vergeten Archipel”. Het boekje in spiraalband heeft een A5-formaat en is bij ons te bestellen voor 15,- incl. verzendkosten. Ook in de boekhandel te bestellen, ISBN 90 99562942.

Het katern begint met een voorwoord waarin al direct de term “ontwikkelingsagressie’ valt en wordt gevolgd door twee bladzijden algemene informatie. Vervolgens belicht ze de geschiedenis van voor de Spaanse kolonisatie. Dan de 400 jaar Spaanse overheersing, en de daaropvolgende Amerikaanse kolonisatie. De onafhankelijkheid komt in 1946. In 1972 roept dictator Marcos de staat van beleg uit. Daaraan komt pas een eind met de volksopstand die Cory Aquino aan de macht brengt. Vervolgens korte beschrijvingen van de presidentschappen van Ramos, Estrada, en de huidige president. Goede hoofdstukken volgen: de bevolking, met aandacht voor de Igorots, Lumads en Moro’s, het interne vluchtelingenprobleem door migraties, evacuaties en geweld, mijnbouw, landhervorming, transnationale ondernemingen, de schuldenproblematiek en de mensenrechten. Het is een korte, krachtige, goede gids en bevat gedichten van Joma Sison, een zwart-wit kaartje en enkele zwart-wit afbeeldingen . Zeer geschikt voor werkstukken in het Voortgezet Onderwijs. vanaf 13 jaar

Dan het prachtige boek met mooie foto’s: “Generatie Speldenprik”, uitgegeven door Baalprodukties Sittard, 144 pagina’s. Te verkrijgen voor 18,50 in de boekhandel (en bij ons) ISBN 90-75825-16-1.

Fotograaf Jan Kees Helms en journaliste Jitske Draaisma maakten een prachtige serie portretten van jongeren die zich anno nu inzetten voor een betere wereld voor mens en dier. De één kiest daarbij voor een radikale aanpak of geweldloze direkte akties, en zet daarbij soms het eigen leven op het spel. Anderen spreken mensen direkt aan op hun koop- of rijgedrag (Milieudefensie, Jongeren Milieu Aktief) en weer anderen richten zich meer tegen politiek en industrie. Twintig aktievoerders van tussen de twintig en dertig jaar komen uitgebreid in beeld en vertellen over hun drijfveren en hun idealen èn over de grote en kleine akties waaraan ze vol overtuiging deelnamen en nog steeds meedoen. Het zelfvertrouwen van deze jonge aktivisten wordt nog extra benadrukt door de prachtige foto’s door Jan Kees Helms, die stuk voor stuk krachtige, zelfbewuste mensen tonen, aan wie je kunt zien dat ze staan voor wat ze doen: aktievoeren, natuurlijk! (stukje van een korte boekbespreking door OMSLAG).

Tenslotte “Kernwapens op retour?
Feiten en nieuwe kansen”. Brochure van het Nederlands Kernwapen
Overleg, prijs f10,- ,Tribunaal voor de Vrede Amsterdam, 020-6681868,

Ik citeer de achterkant van de kaft: “Nauwelijks twintig jaar geleden kwamen in heel Europa en in Amerika miljoenen mensen op bijeenkomsten af die een halt aan de kernwapens toeriepen. De jaren daarop werd vooral onderhandeld. De bittere conclusie is, dat desondanks kernwapens er nog steeds zijn, al is de aandacht daarvoor enigszins op de achtergrond geraakt. Toch gebeurt er veel. Zo werd de juridische weg bewandeld. In de Verenigde Naties, in wetenschapskringen, bij artsenorganisaties, in burgerbewegingen, ja zelfs door hoogste militairen (b.d.) werden nieuwe initiatieven tot stand gebracht om alsnog een einde te maken aan de nukleaire wapenwedloop. Deze en andere minder bekende akties zijn hier, met bronnen, vermeld. Met originele verdrags- en dokumentteksten.” Een goede informatieve brochure voor iedereen die ontwapening, de afschaffing van kernwapens in het bijzonder, een warm hart toedragen.

Buitenpost Sarajevo

Alhoewel inmiddels al bijna drie jaar actief maar om onverklaarbare redenen nog niet eerder voorgesteld in deze nieuwsbrief: de Buitenpost. De Buitenpost is een buitenkantoor van het Vredesburo. Een buro, dat in den vreemde gevestigd is en de informatie over dat gebied doorspeelt aan het Vredesburo Eindhoven en haar achterban en daarmee deze informatie verpersoonlijkt. Een buro, dat tevens het publiek de mogelijkheid geeft te participeren in de activiteiten, die geïnitieerd worden en die probeert de lokale bevolking te ondersteunen en daarmee het ínformatietijdperk en de multi-culturele samenleving ‘body’ geeft.

Met andere woorden; de Buitenpost is een service buro voor sociaal culturele activiteiten.

De Buitenpost is een experiment van het Eindhovens Vredesburo dat in 1997 aangevangen is. De eerste Buitenpost is inmiddels bijna 3 jaar gevestigd in Sarajevo.

Eindhoven en Nederland hebben uitzonderlijk veel contacten met de regio, de Balkan, waar de Buitenpost gevestigd is. Deze vele contacten maken het noodzakelijk, dat er betrouwbare contacten moeten zijn, waarop het Eindhovens Vredesburo kan terugvallen. Tevens moeten deze contacten in staat zijn en geïnteresseerd zijn om de gevraagde informatie te verschaffen of de gevraagde mogelijkheden te bieden. De Eindhovense samenleving moet geïnformeerd worden over het vredesproces dat nu gaande is, zeker als andere mediakanalen dat achterwege laten. Helaas is het zo dat het oorlogsproces meer aandacht krijgt in de media dan het vredesproces, terwijl het ons inziens toch van groot belang is deze twee processen naast elkaar te bekijken.

De Buitenpost verzorgt al deze taken voor het Vredesburo en daarmee voor de mensen in de Eindhovense regio en daarbuiten.

Er was nog een reden waarom wij dit experiment aangevangen zijn: de herinnering ging naar Libanon. De oorlog begon daar toen ik 5 jaar oud was. Ik was te jong om te begrijpen waar het over ging en later, toen ik meer in staat was om het nieuws te volgen, werd het mij ook niet duidelijker. De berichtgeving in de media maakte het voor mij nog onduidelijker. Uiteindelijk bleven alleen enige associaties over die ik had met verre land Libanon en deze associaties waren niet erg positief.

Hetzelfde kan gebeuren met voormalig Joegoslavië. Mensen die nu 20, 25 jaar oud zijn, zijn te jong om de beginperiode van de oorlog te hebben meegemaakt en snappen daardoor niet het politieke steekspel, dat zich afspeelde in die periode. Daarna kwam er jarenlang zeer slecht nieuws uit de Balkan. De pracht van het land is niet bekend bij deze generaties. De negatieve associaties des te meer. Indien deze situatie blijft bestaan zal Joegoslavië voor ons, Westerlingen, decennia lang een gruweloord blijven, een plaats waar instabiliteit tot gevolg kan hebben, dat de buurman z’n hoofd wordt ingeslagen, waar religieuze invloeden elkaar bestrijden en zo verder. Nu zal ik niet ontkennen dat de meest fanatieke machtswellustelingen in staat zijn geweest gruweldaden te begaan. Ik kan U echter verzekeren dat het overgrote deel van de bevolking schoon genoeg heeft van de politiek, die hun land en geschiedenis verwoest heeft. De mensen op de Balkan hebben de kracht en de moed om opnieuw te beginnen aan de wederopbouw van hun land. Het is een taak van de Buitenpost om dit gegeven te laten zien in Nederland, zodat de grotendeels ongegronde negatieve associaties kunnen slijten en de Westerling weer de pracht van de Balkan in hart en ziel kan meemaken.

Wat doen wij dan zoal?

Allereerst hebben wij een klein kantoortje geopend in Sarajevo met een Eindhovense medewerker. Deze heeft een team bij elkaar gezocht, een programma opgesteld en uitgewerkt. Dit alles met de bedoeling om het kantoor uiteindelijk functioneel achter te laten, gerund door lokale mensen uit Sarajevo.

Het eerste jaar zijn we begonnen met een nieuwsbrief. Het ledenaantal bedroeg aan het eind van het jaar ongeveer 170. Daarbij werd op heel eenvoudige wijze een internet magazine gekoppeld. Deze verschijnt in drie talen omdat wij drie talen gebruiken, te weten Nederlands, Engels en Bosnisch (Servo Kroatisch).

Daarnaast zijn er een 16 tal culturele activiteiten georganiseerd, waaronder een internationale 1 mei viering en een groots cultureel uitwisselingsfestival waarbij 50 Bosnische gasten aanwezig waren. Tijdens deze culturele activiteiten wordt het publiek op de hoogte gebracht over het vredesproces, dat zich nu in Bosnië afspeelt. De Buitenpost was in deze periode gastheer van twee filmploegen en een 30tal gasten uit Nederland en de rest van Europa.

Op het eind van de periode werkte de Buitenpost ook mee aan een donatieproject aan een school in Bosnië Hercegovina.

In het tweede jaar werden deze activiteiten alleen maar uitgebreid. We gingen onder andere met een poppentheater langs scholen, weeshuizen en klinieken, een Afrikaanse drumgroep uit Sarajevo speelde op diverse festivals en in vluchtelingencentra in Nederland, een Wit-Russische groep ging op tournee naar zowel Nederland als Bosnië Hercegovina, een groot aantal Nederlandse artiesten bezocht Sarajevo. De Buitenpost beschikt in deze tijd inmiddels over een Volkswagen busje voor het vervoer van artiesten en materialen.

Dit tweede jaar wordt gekenmerkt door de militaire acties van de NAVO in voormalig Joegoslavië. Nogmaals blijkt dat het van enorm belang is, dat er in onze omgeving betrouwbare bronnen zijn voor de meest genuanceerde informatie uit de eerste hand. De Buitenpost treedt in deze op tijdens verschillende informatieavonden van diverse politieke partijen. Het internetmagazine wordt flink uitgebreid en het ledenaantal van de nieuwsbrief stijgt, mede door de NAVO bombardementen, tot boven de 700.

Tijdens de evolutie van een proces kan niets hetzelfde blijven en in het derde, en misschien laatste jaar heeft de Buitenpost dan ook haar aandacht een beetje verlegd. Het blijkt, dat het culturele programma grotendeels door de lokale medewerkers van de Buitenpost georganiseerd wordt middels een zelf opgericht Kollectief. Hiermee heeft de Buitenpost in deze haar taak vervuld en gebruikt de beschikbare tijd o.a. aan de ondersteuning van dit Kollectief.

De Buitenpost ondersteunt actief een project van een ecologische beweging waarmee eerder al gezamenlijk culturele activiteiten georganiseerd werden. De Buitenpost hoop hiermee lokale, jonge en talentvolle initiatieven te helpen de eerste moeilijke periode van het bestaan door te komen.

In het derde jaar bereid de Buitenpost ook een informatieprogramma in Nederland voor, dat vanaf september in Nederland zal plaatsvinden, onder de titel ‘De Reiziger Thuis”.

Bijzonder graag nodigen wij U uit om het programma van de Buitenpost te bezoeken en op de hoogte te geraken van de inhoud en alternatieve benaderingswijze, die de Buitenpost hanteert.

Dit kan op de informatiedag ‘Beelden uit de wereldsamenleving’ die in september in het Emmaus te Eindhoven zal plaatsvinden.

Dit kan ook door de uitgebreide websites van de Buitenpost op het internet te bekijken, die ons door Socia Media beschikbaar zijn gesteld. Het adres is www.ddh.nl/org/poo

Wij danken U hartelijk voor de aandacht en hopen U te mogen weerzien in het mooiste land van Europa, Balkanland.

Gegroet
Martin S. Past

terug

Ingezonden mededeling

Hierbij informatie over het vers van de pers verschenen boek Brief aan een overspannen werknemer; over stress en de zin van het nietsdoen, geschreven door Ewald Vanvugt. Het taboe van 2000.

Brief aan een overspannen werknemer is geen haastige oproep tot onthaasting. Het is een lofzang op het luieren die energiek het nietsdoen van haar gangbare opvattingen gaat ontdoen, tot zij hier naakt voor ons zal staan, en misschien niet langer een spook, maar juist een aantrekkelijke verschijning zal zijn. Het Nietsdoen als de Beeldschone Vreemdelinge: laten we haar recht in het gezicht kijken en zien of zij glimlacht of grijnst.

Het is de hoogste tijd om tegenover de overheidspropaganda voor de spoedige terugkeer van de ingestorte werknemer aan het arbeidsfront een privé-brief over het vredige nietsdoen te stellen. Van de huidige Nederlandse bevolking zijn na twee millenia christelijke arbeidsmoraal namelijk bijna een miljoen mensen bezweken onder hun werk. Vijftien jaar geleden was hier voor bijna een miljoen mensen geen arbeid, maar de economie trok aan, en nu zijn hier bijna een miljoen arbeidsongeschikten. En zij ontmoeten weinig sympathie.

De overheid blijft de uitgerangeerde mensen opjagen om al vanuit de ziekenboeg weer ‘passende arbeid’ te zoeken. Ook na veertig arbeidsjaren mag het nog niet genoeg zijn: in het jaar 2000 moet er weer gewerkt worden tot in het graf. En wie geen werk kan vinden, moet tot op het doodsbed blijven solliciteren om in aanmerking te komen voor begrafeniskosten.

Kortom het taboe van 2000.

Ewald Vanvugt (1943) publiceerde romans waaronder Een bijzonder vreemde dief (1963) en Het Eerste Wereldkampioenschap Bidden (1997); verhalen waaronder Rodeo of Zuster Bertram (1964) en Natilaan (1989); koloniale geschiedenis waaronder Wettig opium. 350 jaar Nederlandse opiumhandel in de Indische archipel (1985, Globepocket 1995) en Nestbevuilers. 400 jaar Nederlandse critici van het koloniale bewind in de Oost en de West (1996).

Nog verkrijgbaar zijn bij uitgeverij Mets en Schilt in Amsterdam: De maagd en de soldaat. Koloniale monumenten in Amsterdam en elders (1998) en Botje bij botje. Menselijke resten in musea (1998).

Brief aan een overspannen werknemer; over stress en de zin van het nietsdoen.

Ewald Vanvugt
Baalprodukties, Sittard
Isbn: 90-75825-15-3
Voor meer informatie kunt u terecht bij ondergetekende.

Met vriendelijke groeten
Bert van Wakeren

stukje 1

Mocht een ieder nog, tussen het gehos & gebral omdat we nu Europees Kampioen zijn (of niet), de tijd vinden om deze woorden te lezen dan ben ik niet te beroerd om ze op te schrijven. Dat leest een stuk makkelijker.

Of we nu kampioen worden of niet, ‘t heeft ons in ieder geval weer een fraai staaltje nieuwe wetgeving opgeleverd.

Wetgeving officieel verkocht als nodig voor levensgevaarlijke hooligans, die echter allemaal wijselijk de lokale koffieshop op zochten en zich dientengevolge erg relaxt gedragen hebben, gaat in de toekomst vooral losgelaten worden op een ieder die in groepsverband gebruik probeert te maken van zijn/haar recht op vrijheid van meningsuiting.

Krijg je geen vergunning voor een demonstratie en ga je terecht toch de straat op dan mag de hele club 12 uur ‘bestuurlijk opgehouden’ worden achter slot en grendel.

Loop je in een demonstratie en iemand gooit in zijn/haar frustratie een steen dan ben jij niet alleen ook strafbaar maar ’t zelfde geld evengoed voor alle anderen demonstranten, de organisatoren, de catering, de chauffeur van de bus waarmee je bent gekomen en de toevallige voorbijganger die iets te dicht bij staat idemdito. Aan jou de taak om je onschuld te bewijzen en niet andersom.

Nu werden er in ’t verleden natuurlijk ook altijd wel massaal mensen opgepakt uit angst voor openbare orde verstoringen ( Eurotop-Amsterdam, Antifascisme demo-Utrecht, Koninginnedag –Breda, etc,etc ). Het verschil zit ‘em er in dat de overheid vroeger juridisch altijd terug gefloten werd, in een rechtszaak achteraf hadden ze geen poot om op te staan en moesten ze hun excuses maken voor de grove schendingen van het demonstratie recht. Dat alles is nu door de wet gelegitimeerd en uitgebreid.

Dit EK zal ons nog lang heugen.

Stukje 2

Af en toe is het toch bestwel frustrerend om hier in het Vredesburo te werken. Ik bedoel als ik schilder, ’t is tenslotte mooi weer, dan zou ik ‘s morgens beginnen en tegen de avond zou ik precies kunnen zien, wat er die dag uit mijn handen is gekomen en dan is ’t ook af, klaar. Direct resultaat en tevreden met je werk. Maar wereldvrede, tja, ga d’r maar aanstaan. Afijn, het Filippijnen project gaat z’n gangetje. Nu ik van de overkoepelende organisaties doorgedrongen ben tot de kleinere NGO’s veranderen de kontakten al snel van e-mail naar briefwisselingen en gaan er al gauw een paar weken in een simpele vraag en antwoord zitten. Zo gaan we waarschijnlijk in september met de Solidariteitsgroep Koerden naar Diyarbakir in Koerdistan/Oost-Turkije alwaar rond die tijd een congres gehouden zal worden door de Wereld Federatie van Stedenbanden, wat hopelijk zal leiden tot een toename van het aantal zinvolle stedenbanden met Turks/Koerdische gemeentes. Verder gaan we dan ook de projecten, zoals het gezondheidscentrum, die door de solidariteitsgroep ondersteund worden bezoeken. Zo hebben we weer een vrachtwagen naar Kroatië vol gekregen en zijn we lekker bezig met het samenstellen van fietsonderdelen tot een rijdend geheel, over direct resultaat gesproken, en we krijgen heel voormalig Joegoslavië nog wel aan de oma-fiets. Zo gaan we zaterdag 8 juli naar de megafestatie in Utrecht alwaar we met een info-kraam aanwezig zullen zijn op de tegen-manifestatie van Onkruit Vergaat Niet tegen de promotie show van Defensie aldaar. Zo bestoken we internationaal hotemetoten met protestpost. Zo verlenen we steun aan zoveel mogelijk oproepen die we binnen krijgen en aan kunnen.