|
Koerdistan; het land (noord) Aankomst
Diyarbakir, en de eerste politiecontrol Nog
voor dat wij in Elazig arriveren, zijn er al tientallen onderwerpen de
revue gepasseerd; een boek met daarin een lijst van 3000 dorpen die tijdens
de 15 jarige oorlog tussen Turkije en de PKK zijn ontruimd, verplaatsingen
van kritische onderwijzers of medici, de investeringen van de Turkse staat
aan het meer van Hazar, alwaar toeristenstadjes uit de grond gestampt
zijn. Volgens onze gids Achmed heeft de staat sinds 1984 twaalf miljoen
hectare bos verbrand (verspreid over heel Turkije), om te voorkomen dat
mensen een bestaan kunnen opbouwen in een bepaalde regio, en dat veel
van die bossen in Koerdistan in vlammen zijn opgegaan.
|
e.
De gehele tijd dacht ik dat we te maken hadden met onze reisgidsen, die
onze namen van een kladblaadje kwamen controleren, en ik heb er maar geen
aandacht aan besteed. We arriveren s'avonds, gaan wat eten op een buitenterrasje
in het drukke centrum en gaan snel naar bed. Morgen om acht uur vertrekken.
Welkom in Koerdistan, waar iedereen over politiek praat en ook bijna iedereen
een glimlach draagt, de warmste streek in Turkije, maar nu bewolkt en
guur.
Uiteindelijk
arriveren we bij de zoveelste wegcontrole die eindigt met Turkse lessen,
een foto en een gesprek over hip hop en waar een zone begint waar buitenlanders
nog niet toegelaten worden. We mogen toch door. Op weg naar het dorp Sülüntas,
waar twee van onze reisgenoten geboren zijn. Deze jongens, Giran en Hilat
zijn 16 en 14 jaar en wonen inmiddels zes jaar in Engeland. Daartussen
hebben vele vluchtelingen nog enkele jaren in Istanbul gewoond, dus echt
veel weten zij niet meer van deze regio. Desalniettemin worden zij door
familie met open armen ontvangen. Ze schieten veel foto's, zitten even
op een ezel en rijden dan nog een stukje door om het graf van twee gebroeders
Dogun te bezoeken. Deze broers zijn martelaren, waarvan één
zelfmoord heeft gepleegd door middel van zelfverbranding. De andere broer
is door het leger gedood. Voor onze Engelse reisgenoten is dit een indrukwekkend
moment. Wij nuchtere Nederlanders staan er bij en kijken ernaar. Koerdistan
loopt hier nog verder door naar het noorden. Het eindigt als de bergen
ophouden, 80 kilometer voor je bij de kust van de zwarte zee komt. Maar
wij stoppen op de terugweg weer in Elazig om te eten, voordat we doodvermoeid
om half twaalf weer bij ons bedje aankomen.