Inleiding Door het kale land. Een hoogvlakte zonder bomen, met eindeloos veel rotsen nog meer rotsen en kort gras daartussen waar de schapen ongestoord proberen te grazen. Als er meer reliëf in het landschap komt staat Zülküf Peygamber, de berg van de profeet, trots vooraan. Daarachter doemen de sneeuwtoppen op. Kaal en vol grote keien, met af en toe een vruchtbaar dal, van rotsen ontdaan, waar berken bomen groeien, die zo heerlijk ruiken als je het stookt. Waar je de contouren van het landschap ziet zoals op een satellietfoto, maar dan recht voor je neus.     Dit land heet Koerdistan, Mesopotamië, het land tussen de Eufraat en de Tigris, in het huidige Turkije.   Ik ga naar Diyarbakir, het emotionele hart van Koerdistan, om als monitor Newroz bij te wonen. Een immens en ruw land met bijna 40 miljoen inwoners dat van God (en de Engelsen en Fransen) geen staat heeft gekregen. Wat weet ik van Koerdistan? Echt niet zoveel. Enkele politieke items die ik via de westerse media heb verkregen, een brochure met zeer actuele informatie van de solidariteitsgroep Koerdistan in Eindhoven, die vorig jaar in Diyarbakir waren en waarvoor ik een website heb gemaakt. Ik weet dat de Koerden over vier staten zijn verdeeld; Saddam knijpt de zuidelijk kant uit, in het westen leven Koerden in de etnische lappendeken Syrië, in het zuidoosten leven zij verscholen in de bergen van Iran en het grootste gedeelte van de Koerden bevindt zich in Turkije. Ik weet ook dat de leider van de gewapende strijd (verenigd in de PKK), Abduhllah Öcalan enkele jaren geleden na veel omzwervingen is gearresteerd en eindigde in een Turkse cel. Tijdens protesten tegen deze uitlevering staken diverse mensen zich in brand. En wat verwacht ik dan op deze reis? Allereerst denk ik dat Newroz, het nieuwjaarsfeest, of lentefeest en wat letterlijk vertaald 'Nieuwe Dag' heet, uitbundig gevierd zal worden. Ik hoop overtuiging te vinden dat er vooruitgang zit in het leven in deze regio, zodat een soort desperate bevrijding, zoals nu gaande in Palestina, geen optie is. Ik verwacht dat de islam net zo eigenzinnig traditioneel wordt opgevoerd als bijvoorbeeld in Bosnië. Ik verwacht heel wat addertjes onder het gras. Sommige zo groot als anaconda's, die zich tonen als onverzettelijke bergen. Verder weet ik dat mijn reisgenoten naast een locatie gids, Achmed, ook zeven Koerdisch-Engelse jongeren zijn, plus een Nederlandse student Midden-Oosten studies, Mark. Naast een programma in de stad is er ook een programma in de regio, om de cultuur beter te leren kennen. We gaan naar het noorden naar Elazig en Sülüntas, naar het oosten naar Hasan Keyf en Mor Gabriël Klooster en naar het westen naar Urfa, een pleisterplaats van de zijderoute.   Lees verder >>>>