Hoi mensen,

Hoe is de kachel? Raar is dat. Als je het hier koud hebt ga je naar buiten, dan weet je meteen weer waarom je thuis weg bent. Buiten warm binnen airco (afentoe). We zitten inmiddels weer in Iligan, volgens mij kwam daar ook ons laatste bericht vandaan. Morgen ga ik met Joost en Loloy van een Lumad tribe (Higa-unon) een weekendje weg voor een tribal vredesritueel. Onder de Clans wil men nog wel eens van mening verschillen over wie bijvoorbeeld wiens koe gestolen heeft en een beetje bloedwraak gaat toch al snel wat generaties mee ten koste van toch ook zeker wat levens. Dit ritueel is het sluitstuk van een lang bemiddelingsproces waarbij de lieve vrede weer bezegelt word en volgens plan alleen wat kippen ‘t leven laten.
Loloy is verder ook een interessant figuur met jaren van dienst in zo’n beetje alle bevrijdingsbewegingen van de Filippijnen achter de rug, heeft hij zijn roots herontdekt en is stam historicus geworden. Net als bij de jehova’s (de bekeerlingen zijn het fanatiekst), heeft hij ook echt een missie, maakt hij zich ook echt zorgen over het behoud van de gesproken geschiedenis en de cultuur. Alles moet vastgelegd en doorgeven worden nu het nog kan.
Dat belooft dus weer een aardig informatief en sportief weekendje te worden. We gaan veel lopen want er schijnt geen gemotoriseerd vervoer mogelijk te zijn voor een grootdeel van de weg. En als ze hier zeggen dat er geen vervoer mogelijk is, geloof me, dan is dat ook zo.
Maandag gaan we dan terug naar Davao. Woensdag Tanja op de plain (als je haar ziet vermijd dan de woorden kip en chicken)en dus amper tijd om hallo te zeggen tegen de contanten in Davao want ik moet voor ‘t weekend weer terug zijn in Marawi voor (als ‘t tegen die tijd geregeld is ) een ontmoeting met een MILF vertegenwoordiging. Druk, druk, druk en veel heen en weer gereis over honderden kilometers met Niki Lauda’s. By the weg, de afgelopen dagen onze eerste dodelijke verkeersslachtoffers gezien. Een kat en een kip, de honden hier zijn echt moeilijk te raken. Wat hebben we de afgelopen dagen nog meer gedaan behalve lekker zwemmen?
Euh...zwemmen en euh... Nee Dinsdag zijn we dus naar Marawi geweest en omdat Tanja bestookt werd met een bombardement van e-mails uit NL dat dat gelijkstaat aan zelfmoord en omdat de meeste mensen op Mindanao (christenen) precies ‘t zelfde zeiden was het niet zomakkelijk voor mij om haar te verzekeren dat ‘t toch echt veilig was.
Afijn toen we uiteindelijk gingen werd het een verzorgde vipreis met auto en gidsen(Joost en Loloy) naar Marawi. Joost heeft diplomatieke nummerplaten voor ‘t geval dat maar geen een van de +/- 30 checkpoints!! op zo’n 40 km weg was actief. In Marawi gesprekken in de beschermde omgeving van een NGO verzamel office waar Joost werkt. Gesprekken en afspraken voor gesprekken met Lumad en Moro NGO’s. En een vertegenwoordigster van het MNLF. Daarna in een auto met begeleiding, en Loloy gaan we drie vluchtelingenkampen af.
Onwerkelijke situaties, 2 kampen in een deel van 2 scholen. Daar spelen de kindjes of pubers in vrolijke schooluniformen en daarlangs zitten de vluchtelingen families al sinds maart te wachten of ze nog ooit naar hun oude plek terug kunnen (huizen en bezittingen zijn weg en ze zijn bang voor christian fanatics en ‘t leger die in hun gebieden van oorsprong nog actief zijn mede natuurlijk ook omdat ‘t MILF daar net zo actief is). En dan komen daar een paar witkoppen en laait de hoop weer op bij de mensen omdat de meeste NGO’s en GO’s na de eerste maanden wat hulp ook steeds meer weg bleven. Staan we dan te info-en en docu-en.
‘T derde kamp is in een sporthal vol gebouwd met hutjes achter ‘t provinciehuis. De eerste 2 kampen huisvesten ieder zo’n 300 mensen, de 3e zo’n 500. In totaal zijn er nog zo’n 10 kampen met een totaal van +/- 3.000 vluchtelingen. ‘T is ramadan en wij als niet moslims moeten vast honger hebben (een Filippino eet normaal 5x per dag). Inderdaad hadden we vandaag nog niet gegeten maar zo om ons heen kijkend waren we volgens mij niet de enigen. Dus worden we (veiligheid boven alles) naar ‘t enige posh hotel in de buurt gebracht waar we voor ‘t contrast gaan zitten lunchen. Afijn alles went, het centrum konden we niet echt in want de brug was ingestort en te voet mogen we niet (veiligheid boven alles). Als je niet op past ga je hier echt paranoia worden en jezelf nog belangrijk voelen ook.
s’Avonds terug in Iligan gaan we met Joost eten (vego!! geen kip!!) bij iemand (Umpong) die historicus schijnt te zijn en misschien ook wel interessant voor ons.
Is goed. Is in redelijk luxe huis. Linkse intellectuelen in goede doen. De vrouw van Umpong, Bebot maakt zich zorgen om het milieu. vrij uniek tot nu toe. als ik tijdens ‘t eten smakelijk begin te vertellen over de situatie en over hoe goed ‘t zou zijn dat de Lumads gelijkwaardig aan de Bishops-Ulama(moslim geestelijken)-Conference zouden moeten deelnemen raakt Umpong geïnteresseerd, blijkt Umpong, Prof. Rudy B. “umpong” Rodil te zijn, historicus, schrijver en medeorganisator van de Bishops-Ulama-Conference en als we ‘t hebben over mensen die nadenken over een oplossing voor de situatie in Mindanao, zit er een van de meest gerespecteerde voor m’n neus. Dat levert dus een avond van praten en ideeën over geschiedenis, heden en toekomst voor Mindanao en de Filippijnen op en na de voor de hand liggende impasse van ‘t is een onoplosbaar conflict komen we toch bij oplossingen die wel niet nu maar langzaam resultaten kunnen boeken. Heel verhelderend. Als we er eenmaal uit zijn word het tot laat nog lachen om typische merkwaardigheden van de Filippijnse en Nederlandse culturen en geschiedenis.
Woensdag met de bus naar Maranding in Lanao Del Norte, de provincie rond Iligan. We komen door gebieden waar gevochten is. Vrolijk huizen gebouwd worden en waar moslims woonden die nu in een kamp in Marawi zitten. We gaan naar LAFCCOD een organisatie die kleine vissersfamilies probeert te organiseren in PO’s, hun bestaanszekerheid probeert te verhogen(allemaal krakers), voedselzekerheid (de baaien zijn zo goed als leeg gedynamiet-vist.

(even terzijde over dat dynamiet, Ik moet er nog steeds aan wennen om luchthavens, supermarkten, bioscopen, drogisterijen en kapperszaken tegen te komen met security guards tot de tandengewapend en een vriendelijk bordje op de deur met ‘t verzoek om toch vooral uw vuurwapens, explosieven en steekwapens zolang bij de portier achter te laten)

(we gaan weer verder) >p> en rehabilitatie van de kust (mangrovebos herbeplantingen voor herstel van de kust en visstand). Aardige en gedreven mensen en natuurlijk staan ze weer te springen om geld, overal dat constante gebrek aan middelen om verandering te brengen. We bezoeken 2 dorpjes langs de kust waar mensen georganiseerd zijn. Varieert van dikke pret en samen op de foto tot naargeestige triestheid. Deze avond geen videoke. Donderdag is een farce. Afspraak met een boerenorganisatie, DKMP.
Minimaal contact. We gaan wel naar een lokale PO, en dat zijn aardige lui, en we verbeteren onze persoonlijke records met zoveel mogelijk personen op een motor zitten tot 5. Maar zonder contact met de NGO houd ‘t al snel op, s’Avonds weer naar Iligan en Nu vrijdag is ‘t een dag van mailen,relaxen en boodschappen.

He mensen de groetjes en tot later,