reissverslag Rob Swinkles deel 3

De eerste dagen in Mindanao, Davao, gebruiken we om te acclimatiseren aan land en temperatuur, het testen van het materiaal en het peilen van de eerste opinies van mensen op straat. Eerste indrukken zijn de drukte, het bouw maar raak beleid, de meest onmogelijke krotjes naast enorme posh-paleizen en natuurlijk de fantastisch vormgegeven Jeepneys (= rijdende kerstbomen) in alle kleuren en maten en stadia verschillend van gloednieuw tot reeds driemaal opgewekt uit een dood door ouderdom. Verkeer in de Filippijnen zie je niet alleen je hoort het ook, en hoe. Om te zorgen voor een goede doorstroom van verkeer, met name het eigen vervoermiddel, stoort men zich hier niet aan mogelijke verkeersregels maar geld wie het meest dreigt krijgt voorrang. Een krachtig en consequent gebruik van gaspedaal en claxon zijn hierbij zeer populair. Desalniettemin staat ’t verkeer op de meest geliefde straten vaker stil dan niet en blijft enkel een krachtig claxon gebruik over als middel om je voortgang in ’t verkeer te bevorderen. Tel daarbij de schijnbaar principieel niet afgestelde motoren waardoor de helft van het verkeer constant dikke wolken zwarte rook uitbraakt en het feest is compleet.
De temperatuur is die van een sauna, het concept van sauna’s kennen ze hier dus ook niet, zweten doe je hier tenslotte vanzelf. Na de november kou in Nederland is dat even prettig maar al snel mag ’t ook wel wat minder. Wat betreft activiteiten is het ’t best om al snel een paar tandjes lager te schakelen.
Het foto en film-materiaal voldoet naar behoren al merk ik dat ik nog schuchter en stuntelig ben in het gebruik. Nadat ik voor ’t eerst m’n voeten en de binnenkant van de cameratas gefilmd heb wijst Tanja mij op het nut van de aan en uit knop. Interessante en nuttige informatie die ik drie maanden later echter nog steeds niet beheers.

In de eerste gesprekken met mensen op straat blijkt er bij hen geen enkele afkeer aanwezig om over politiek of de specifieke problemen in Mindanao te spreken. Wel blijken er veel ongenuanceerde meningen en opinies rond te zweven waar bepaalde media en politici zeker mede verantwoordelijk voor zijn. Voor velen is de oorzaak van de huidige economische crisis heerlijk simpel: De moslims, de moslims zijn allemaal Abu Sayyaf, zijn allemaal terroristen die ’t voorzien hebben op onschuldige christenen en toeristen. Door de moslims gaat ’t slecht met de economie, blijven buitenlandse investeerders en toeristen weg en wij moeten wel gek zijn dat we het gewaagt hebben naar Mindanao te komen al is ’t natuurlijk wel veilig in Davao zo lang we weg blijven uit de moslim wijken.
Bedankt voor de waarschuwing en bezorgdheid maar als ik uitleg dat we toch zeker contact willen met moslim organisaties en van plan zijn naar Marawi te reizen is ’t bewijs voor de hopeloze staat van onze geestelijke gezondheid in hun ogen direct geleverd.
Anderen, meest studenten en middenstanders zijn wat genuanceerder over de moslims. Sommigen leggen zelfs de schuld voor de recente oorlog bij president Estrada, hij verwierp tenslotte de vredesonderhandelingen met de MILF en verklaarde de totale oorlog aan de moslims in het algemeen. Eveneens zien zij president Estrada als de oorzaak voor de vrije val van de Filippijnse economie.