Om te beginnen was daar Arianne Buysen, studente Nederlands en Spaans aan de KUB en stagiaire bij het Vredesburo. Hoe zij er bij kwam om een project te beginnen met betrekking tot de Filippijnen zal voorlopig nog een raadsel blijven. Arianne heeft de fiets gepakt om op wereldreis te gaan en na Marokko hebben we niets meer van haar vernomen.
Wel heeft ze ons de brochure: “De Filippijnen; Aandacht voor een vergeten Archipel” nagelaten. In deze brochure ging haar aandacht met name uit naar de desastreuze gevolgen van de “New Mining Act” waarmee de Filippijnse overheid haar bodemschatten in de uitverkoop deed met desastreuze gevolgen voor het landschap, milieu en de lokale (inheemse) bevolking.
Binnen het Vredesburo groeide het plan om het niet bij deze brochure te laten maar om verder doelgericht contacten te leggen met organisaties op de Filippijnen en dan met name projecten met betrekking tot mensenrechten, inheemse volkeren, onderwijs en milieu.
Toen aan mij de eer toe viel om verder zorg te dragen voor de continuďteit van het project verlegde ik het aandachtsveld deels naar de problematiek rond de gewapende conflicten op de Filippijnen. Met name het conflict tussen de Filippijnse regering en de Moslim bevrijdingsbeweging, MILF, was op dat moment weer in alle hevigheid op gelaaid.
Verder trokken de diverse initiatieven van verschillende NGO’s om tot meer wederzijds begrip en verdraagzaamheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen (inheemse volken/Lumads, Moslims en Christenen/kolonisten) te komen, sterk mijn aandacht. Het zogehete TriPeople/ TriPeace idee. Hierdoor lag het focus van onze aandacht op het eiland Mindanao en besloten we dus onze reis ook voornamelijk tot dit deel van de Filippijnen te beperken.

Al met al is dit enkel een persoonlijk reisverslag. Het bevat de correspondentie tijdens de reis, aangevuld met artikels uit de Vredesburo nieuwsbrief van januari 2000 en diverse pogingen om sommige zaken te verduidelijken. Verwacht dus geen diepgravende onderzoeken of heldere beschrijvingen maar een subjectief/chaotisch verslag over die zaken die ik persoonlijk belangrijk vond of mij bij toeval opvielen.
Tijdens de voorbereiding van de reis leek het al snel een goed idee om niet alleen te gaan maar om toch zeker een fotograaf mee te nemen. Niet alleen sta ik bekend vanwege het veelvuldig fotograferen met m’n vingers voor de lens. Ik beschik ook slechts over een veredelde wegwerp camera en ’t fotografie technische benul van een fietsbel.
De fotograaf was snel gevonden in de persoon van Tanja Witte. Tanja beschikte over de kennis, apparatuur en een ruime werkervaring onder uiteenlopende omstandigheden in diverse gebieden in Europa. De taken verdeeld, Tanja foto en film, ik het ‘lullen’. De reis gepland. Tijd om te gaan.

Nooit gedacht dat ik nog ooit zo vaak m’n eigen voeten zou filmen.