‘Vrede is de weg’, zei Mahatma Gandhi. Het klinkt vanzelfsprekend, simpel bijna. Maar we kunnen allen dagelijks ervaren dat het dat niet is. Op een vreedzame manier omgaan met het leven om ons heen is blijkbaar iets wat we ten dele , zoals vele andere zaken, moeten leren.

Maar hoe doen we dat? Hoe geven we dat leerproces vorm en inhoud? Vredeseducatie tracht een antwoord te geven op die vraag.

Vredesopvoeding is een ruim begrip en overlapt andere domeinen van educatie. Eigenlijk doen we – met name in het onderwijs – vaak aan vredesopvoeding zonder erbij stil te staan. Als we het hebben over conflictbeheer, duurzame ontwikkeling en rechtvaardigheid, als we mensen wijzen op vooroordelen, mensenrechten, respect en discriminatie, als we hen uitleggen dat vrijheid zonder regels niet mogelijk is, als we hen bewust maken van hun rechten en hun plichten en hen helpen burgerzin te ontwikkelen, dan zijn we in wezen bezig met vredeseducatie. In die zin zou je vredeseducatie global education kunnen noemen.

De aandacht voor vredesopvoeding is de laatste decennia systematisch toegenomen. Enerzijds omdat de gruwel van de twee wereldoorlogen de internationale politiek heeft aangezet tot het nemen van initiatieven om de wereldvrede te bevorderen, met als meest in het oog springende organisatie de Verenigde Naties. Anderzijds omdat we door de technologische vooruitgang (radio en tv, internet, vervoer, etc.) allemaal wereldburgers zijn geworden. De interculturele samenleving is een realiteit waarmee we moeten leren omgaan.

Het uiteindelijk doel is om kinderen en volwassenen “op te voeden” tot kritische, weerbare en vreedzame wereldburgers die kunnen participeren in het gebeuren op lokaal, nationaal en internationaal niveau. Daartoe proberen we hen de nodige kennis, waarden en vaardigheden bij te brengen.