Carola Eijsenring | Gedicht voor de Vrouwenherdenking in Eindhoven | 4 mei 2016
(1940 .. moeders)
Onomkeerbaar veranderde licht in dreigend donker.
Was niets meer vanzelfsprekend. Werd de bodem uit
het dagelijks leven weggeslagen. Werd de eigen stem
afgenomen.
(2016 .. dochters)
Als ik in de spiegel kijk, zie ik de geest van de moeders
in een oud zilverachtig licht door een dichte ruimte in
een niet te bevatten diepte.
Buiten vliegen vogels van tak naar tak, trillend getsjilp
tussen jong groen.
Hoe kunnen we ons verzoenen met wat gebeurd is, zoals
het is gebeurd?
Ten volle verlatenheid durven voelen. Omarmen van
verschroeiende herinneringen en dan onze eigen weg
vinden dwars door vastgeklonken zeer.
De lucht diepblauw en een zachte wind die langzaam
los schudt.
Tot hier en dan verder, voorbij ons stille verdriet.
