#82
COLOFON
nr. 82 maart 2019
Redactie: Berrie, Hans, Anita, Marja, Ljiljana
Redactieadres:
Stichting Vredesburo Eindhoven
Grote Berg 41
5611 KH Eindhoven
tel: 040 2444707
e-mail: info@vredesburo.nl
Bankrekeningnr:NL33 TRIO 0784731578
Deze nieuwsbrief verschijnt 4x per jaar.
De volgende nieuwsbrief zal in juni 2019 verschijnen.
INHOUD
Vredesburo Eindhoven
van actie naar educatie 1982 – 2018
Vrede en Gerechtigheid:
onlosmakelijk met elkaar verbonden
In 2015 heeft de VN voor de tweede keer een aantal Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG) geformuleerd voor de komende 15 jaar. Het is de bedoeling dat alle landen proberen deze doelen te bereiken in die periode. Wilt u hier meer over weten kijk dan op de website: www.sdgnederland.nl.
Doel 16 is het doel, waar het Vredesburo aan werkt. Dat doel wordt kort weergegeven in het plaatje op de voorkant van deze nieuwsbrief. In deze nieuwsbrief wordt er op een wat filosofische manier ingegaan op twee onderdelen van dat doel, namelijk Vrede en Gerechtigheid. In het kader van deze SDG’s wordt u ook uitgenodigd om naar een bijeenkomst op 17 april te komen. Meer hierover vindt u in de agenda in deze nieuwsbrief. Dit zal een nieuw vast onderdeel worden, waarin we aankomende activiteiten zullen aankondigen.
Een ander artikel in deze nieuwsbrief gaat over een korte geschiedenis van het Vredesburo. Bedoeld als herinnering voor de mensen, die ons al langer kennen en als introductie voor diegenen die nog maar kort de nieuwsbrief ontvangen. Dit artikel is oorspronkelijk geschreven voor een tentoonstelling in het Van Abbemuseum, waar wij aan hebben deelgenomen.
Ljiljana heeft een stukje geschreven over het verloop van haar opleiding en stage in het Vredesburo. We hadden u nog een stukje beloofd van Rianne, als ze geslaagd zou zijn. Ze is ondertussen geslaagd voor haar opleiding, waarmee we haar van harte feliciteren, maar we willen haar niet verder lastig vallen voor een stukje voor deze nieuwsbrief.
Zoals gewoonlijk vindt u de rubriek De Bieb, met nieuwe aanvullingen in onze bibliotheek. Er is geen recensie van Marja deze keer. Deze komt in de volgende nieuwsbrief. Daarin ook de terugkeer van de rubriek De Blaadjes voor een keer en tenslotte het Jaarverslag over 2018. De volgende nieuwsbrief verschijnt in juni.
Het is tijd om af te gaan studeren.
Mijn expatcliënten vertellen mij steeds vaker over hun zorgen over de ontwikkeling en opvoeding van hun kinderen in Nederland. Vooral degenen waarvan de kinderen sinds kort Nederlandse basisonderwijs volgen. Door het gebrek aan kennis van de Nederlandse taal communiceren ze moeilijk met de leerkrachten en kunnen ze hun kinderen nauwelijks helpen met de schoolopdrachten. In de culturen waarin ze zijn opgegroeid hebben ouderbetrokkenheid en de samenwerking met de school een andere vorm of zijn op een heel laag niveau. Het Nederlandse onderwijssysteem en de rol van de ouders daarin zijn deze ouders onbekend. De scholen zouden eraan moeten werken om ze bij de school te betrekken, maar ze zijn niet voorbereid op de grote toestroom van expatkinderen in Eindhoven en de leerkrachten hebben het al te druk en hebben geen extra tijd om deze ouders meer aandacht te geven.
Een goede partnerschap tussen school en ouders draagt bij aan de ontwikkeling van het kind. Dat partnerschap ontstaat om de bovengenoemde redenen heel moeizaam. Ik vind dat maatschappelijk werkers beide kanten goed kunnen ondersteunen en ze met elkaar verbinden. Op welke manieren, dat is dan de vraag. En dat is juist wat ik in het kader van mijn afstuderen graag wil onderzoeken.
Vanuit Vredesburo werk ik aan het integratieprogramma voor nieuwkomers “Find Your Way Around In The Netherlands.” Ik houd me constant bezig met de vraag hoe de nieuwkomers snel weer op volle kracht kunnen draaien na hun komst naar Nederland, bijv. participeren. Dat betekent dat ze ook als ouders hun taken moeten kunnen vervullen in de de nieuwe omgeving en in staat zijn om met de school samen te werken.
Via deze nieuwsbrief kunt u mij volgen in mijn afstudeerproces.
Tot de volgende keer,
Ljiljana Predragovic
New in NL
“Wilhelm II”, van J.A. De Jonge, Uitgeverij De Bataafsche Leeuw, 192 pagina’s; “War and the intellectuals”, van Randbolph S. Bourne, Uitgeverij Harper & Row, 1964, 197 pagina’s; “De wet van de stimulerende achterstand”, van Erik van der Hoeven, Uitgeverij Bert Bakker, 1980, 117 pagina’s; “No Immediate danger”, van Dr. Rosalie Bertell, Uitgeverij The Women’s Press, 1985, 435 pagina’s; “Fidel Castro”, van Jaap van Ginneken, Uitgeverij Sjaloom Odijk, 36 pagina’s; “Voor een Israël zonder grenzen”, van Lucas H. Grollenberg, Uitgeverij Anthos, 1977, 154 pagina’s; “Kernenergie”, van E.H. Childs, Uitgeverij Van Helmond, 1977, 51 pagina’s; “We all fall down”, van Robin Clarke, Uitgeverij Penguin Books, 1969, 201 pagina’s; “De feiten over globalisering”, van Wayne Ellwood, Uitgeverij Lemniscaat, 2003, 160 pagina’s; “Opening van zaken”, van Günter Wallraff, Uitgeverij Van Gennep, 1987, 136 pagina’s; “Ontluisterde mei 1940”, van Elisabeth Augustin, Godfried Bomans, Willem Brand, e.a., Uitgeverij De Brug – Djambatan N.V., 1960, 166 pagina’s; “De kleine zwarte vis”, van Samad Behranghi, Uitgeverij Het Progressieve Boek, 36 pagina’s; “De keuze voor de opstand”, van Alfredo M. Bonanno, Uitgeverij Publidisa, 2010, 195 pagina’s; “Helden tegen wil en dank: Verzet 1940-1945”, van Ton Klumper, Uitgeverij Tirion, Baarn, 1994, 271 pagina’s; “De bodem in zicht”, Uitgave van NIO- Vereniging, 1990, 120 pagina’s; “Onweerstaanbare stad”, Uitgave van NOVIB /METS, 1987, 132 pagina’s; “Het militair-industrieel kompleks in Nederland”, van J. Breuker, G. Koolstra en L. Reijnders, Uitgeverij SUN, 1971, 14 pagina’s; “Planethood”, van B.B. Ferencz & K. Keyes jr., Uitgeverij Vision Books, 1988, 188 pagina’s; “Kernenergie voor beginners”, van Stephen Croall, Uitgeverij Van Gennep, Kritak, 1980, 134 pagina’s; “De nieuwe Hitlertjes”, van Yaron Svoray en Nick Taylor, Uitgeverij Bruna, 1995, 202 pagina’s; “Over de arbeid van de mens”, Uitgeverij Bohn Stafleu Van Loghum, 1984, 188 pagina’s; “New World”, van Renéé in der Maur, e.a. , Uitgave van Koro Public Art Norway / Uro, februari 2016, 111 pagina’s; “Grenzen aan vrijheid”, van Ian Buruma, Uitgave van Stichting maand van de filosofie en Ian Buruma, 2010, 96 pagina’s; “Een teken aan de wand”, van H.J.A.Hofland, Uitgeverij Bert Bakker, 1983, 219 pagina’s; “Emma Goldman, Mijn leven”, van Emma Goldman, Uitgeverij Het Wereldvenster,1978, 487 pagina’s; “Klein geld”, van Jurriaan Kamp, Uitgeverij Lemniscaat, 2002, 114 pagina’s; “De armoedige levensvisie van het rijke Westen”, van Vandana Shiva, Uitgeverij Ten Have, 1997, 120 pagina’s; “De oorlog in Noord-Limburg”, van Bob Camps, e.a., Uitgeversmaatschappij Dagblad voor Noord-Limburg, 1991, 88 pagina’s; “The Anarchist Cookbook”, van Keith McHenry and Chaz Bufe, Uitgeverij See Sharp Press, 2015, 154 pagina’s;
“De Russische revolutie”, van Sheila Fitzpatrick, Uitgave van Historisch Nieuwsblad en Oxford University Press, 2014, 263 pagina’s:
De Russische Revolutie van 1917 heeft grote gevolgen gehad voor het verloop van de twintigste eeuw. In dit boek beschrijft Sheila Fitzpatrick de politieke, economische, maatschappelijke en culturele oorzaken van deze omwenteling. Zij laat zien hoe de revolutie zich ontwikkelde en hoe de bolsjewieken – vaak noodgedwongen – tot hun keuzes kwamen. Ook wordt duidelijk waardoor hun tegenstanders het onderspit delven.
Fitzpatrick stopt in tegenstelling tot de meeste andere auteurs niet kort na 1917, maar beschrijft ook de twintig jaar daarna. Volgens haar duurde de revolutie namelijk zo lang. Zij begint met de machtsgreep van Lenin en de burgeroorlog. Daarna behandelt zij de pogingen van Stalin om Rusland te industrialiseren en de landbouw te collectiviseren. Het boek eindigt met de ‘zuiveringen’, de massale moorden op vermeende tegenstanders van het regime in de jaren dertig.
Fitzpatrick geeft de gebeurtenissen bondig en analytisch weer, zonder hun dramatische karakter uit het oog te verliezen. Met grote precisie maakt zij duidelijk hoe rampzalig deze jaren voor Rusland zijn geweest.
“Het einde van macht”, van Moisés Naïm, Uitgeverij Carrera, 2015, 399 pagina’s:
We merken allemaal dat de macht aan het verschuiven is. Van west naar oost, van paleizen naar pleinen, van grote kantoren naar start-ups, en ook langzaam maar zeker van mannen naar vrouwen. De macht is niet alleen aan het verschuiven maar is ook in verval. Zij die aan de macht zijn, zijn beperkter in wat ze kunnen doen en lopen meer risico’s, de impact van social media, het uiteenvallen van politieke partijen en religieuze hiërarchieën zijn de belangrijkste trends van de 21ste eeuw. In dit boek beschrijft Mosés Naím op een revolutionaire manier hoe economische, demografische en technologische trends ervoor zorgen dat machtsstructuren wereldwijd de komende jaren zullen afbrokkelen.
“De dag dat ze ons kwamen halen”, van Janine di Giovanni, Uitgeverij Atlas Contact, 2015, 424 pagina’s:
Wat in 2011 in Syrië begon als een vreedzame opstand, ontwikkelde zich tot een van de meest wrede, moorddadige conflicten in de recente geschiedenis. In dit boek vertelt oorlogscorrespondent Janine di Giovanni de verhalen van gewone Syriërs die getroffen worden door het conflict. Bevlogen, onverschrokken en inlevend beschrijft Di Giovanni een land op de rand van de afgrond. Ze schetst een apocalyptisch maar soms ook teder beeld van het dagelijks leven in de frontlinie; een onvergetelijk bewijs van de veerkracht van de mens wanneer hij wordt geconfronteerd met de verwoestende gruwelen van oorlog.
Vredesburo Eindhoven
van actie naar educatie 1982 – 2018
Het Vredesburo Eindhoven (al snel de Vredeswinkel genoemd) wordt officieel opgericht in 1982 door een aantal mensen die betrokken waren bij de toenmalige PSP (Pacifistische Socialistische Partij) en bij de problematiek rondom ‘dienstweigeren’. Nederland was op dat moment een voorloper in het protest en verzet tegen uitbreiding en vernieuwing van (kern)wapens. In Eindhoven en omgeving waren tientallen organisaties actief. Wat er ontbrak was een fysiek punt in de stad waar men informatie kon halen en/of actief kon worden. Een aantal organisaties waren kerkelijk of zeer specifiek gericht op een bepaalde doelgroep. Het Vredesburo was ongebonden en open voor iedereen die vanuit een antimilitaristische visie wilde werken aan een vreedzame wereld.
De eerste 10 jaren: van Woensdrecht naar Volkel, van gebroken geweertjes tot totaalweigeraars
De eerste jaren (tot en met de val van de muur en de ‘ontdooiing’ in de koude oorlog) waren de jaren van actief verzet. Vredesactiekampen verrezen bij militaire terreinen; blokkades en demonstraties waren aan de orde van de dag. Er was een sfeer van verandering: we kunnen de bewapening terugdringen, we kunnen een betere wereld voor onze kinderen achterlaten. Het Vredesburo was een van de organisaties binnen het grote veld van ‘de Nederlandse Vredesbeweging’. De positie van het buro was op de linkerflank: niet alleen tegen kernwapens, maar tegen alle manieren waarop met geweld conflicten werden opgelost. En dat binnen het kader van………… ‘dit is alleen mogelijk bij een wezenlijke maatschappelijke verandering’…………. Er waren in die jaren tientallen vrijwilligers die meededen aan acties en die het buro open hielden. Sommigen verbleven bij Woensdrecht in het actiekamp, Kees Koning haalde voorpagina’s met zijn activiteiten, in Eindhoven werd bij Philips en DAF actie gevoerd. Het was een samengaan van mensen van divers pluimage maar zeer solidair met elkaar. Men vond elkaar in het ludieke “stel je voor het is oorlog en niemand gaat er naar toe”. Speciale aandacht was er ook voor jongens die niet in het leger wilden dienen, maar ook geen vervangende dienstplicht wilden doen. Zij kregen forse gevangenisstraffen en werden gesteund door het Vredesburo. Daarnaast was er ook een regulier spreekuur voor jongens die een beroep op de wet gewetensbezwaarden wilden doen (daarover werd ook op school les gegeven).
1990 – 2007: zoeken naar nieuwe wegen
Na het vallen van de muur begon de verkruimeling van de ooit sterke Vredesbeweging. Men dacht dat het ‘voor elkaar was’ en dat het tijd was om andere zaken op te pakken. Het Vredesburo werd geconfronteerd met een terugloop van het aantal vrijwilligers en ook landelijk was er steeds minder animo voor Vredeswerk. Groepen hielden op te bestaan of fuseerden om toch werkbaar te kunnen blijven. Met het opschorten van de dienstplicht verviel ook een ander belangrijk deel van het werk.
In deze jaren werd het werkveld van het Vredesburo steeds breder. Aangezien het Vredesburo een duidelijk aanspreekpunt in de stad was, kwamen ongelooflijk veel vragen op ons af. Er ontstond ook een band met groepen uit Afrika, we werden meer en meer een ondersteuningsorganisatie voor kleine groepen en initiatieven. Er ontstond ook een subsidierelatie met de gemeente en er kwamen een aantal gesubsidieerde arbeidsplaatsen. Het begrip ‘Vredeswerk’, dat een duidelijke inhoud had in de jaren ‘80, werd langzamerhand vervangen door een caleidoscoop aan activiteiten die allemaal een link hadden met het ideaal van die betere Vreedzame wereld.
2007 – nu: een keuze voor educatie
Bezinning op dit ontstane beleid kwam tijdens het 25 jarige bestaansfeest in 2007. In discussies met politici en nog bestaande Vredesorganisaties kwam steeds meer naar voren dat het noodzakelijk was om met de, inmiddels kleine, groep beslissingen te gaan nemen over ‘wat wel en wat niet’. Het onderwerp dat daar prominent naar voren kwam was Vredeseducatie. Dit had ook te maken met de veranderingen in de samenleving: concrete actie en de bereidheid daartoe was zo gering en had zo weinig aandacht dat het geen zinvolle manier meer was om onze idealen uit te dragen. Vanaf 2007 is educatie de ‘core-business’ geworden van het buro. Samen met de fakkeltocht, het nieuw opgezette ‘Mondiaal Eindhoven’ en de ondersteuningsactiviteiten voor groepen levert dat een duidelijk en herkenbaar beleid op. Dit beleid is op dit moment erg succesvol. Tientallen scholen doen een beroep op ons en daardoor worden duizenden kinderen bereikt met vragen over geweld, Vrede en de toekomst. Uiteraard stroomt er van alles en nog wat bij ons binnen en proberen we zoveel mogelijk te doen, zeker als er ergens in de wereld de kanonnen weer bulderen ( bijv. werkgroep Eindhoven~Kobane).
Vrede en Gerechtigheid: onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Al geruime tijd prijkt het logo van SDG nummer 16 op onze voorruit. Het is uiteraard de onvermijdelijke duif, maar de duif is gezeten op een hamer zoals een rechter die gebruikt. De hamer is afgeleid van een werkelijk wapen dat langzamerhand tot ceremonieel wapen werd gemaakt en toebedeeld werd aan leiders en rechtsprekers. Hierdoor werd het recht spreken gekoppeld aan een positie van macht. In de geschiedenis zijn er tijden geweest dat de enige wet die bestond de persoonlijke ‘mening’ van de vorst was. Zoals Machiavelli al naar voren bracht: “Het is beter een idioot als koning en rechtspreker te hebben als geen koning, want dan wacht de chaos en ontreddering”. Nummer 16 van de SDG’s maakt de koppeling tussen recht en Vrede: het een kan niet zonder het ander.
Opvallend is voor mij ook, dat het woord gerechtigheid wordt gehanteerd en niet het woord rechtvaardigheid. Meestal worden deze begrippen door elkaar gebruikt, maar er is mijn inziens toch een klein maar belangrijk verschil. Gerechtigheid heeft de connotatie van ‘wat binnen de wet is gegeven’ en appelleert vooral aan het feit dat men zich aan de kaders van de wet moet houden met dien verstande dat de wetten eerlijk dienen te zijn. Rechtvaardigheid is breder: het overstijgt de gerechtigheid in de zin dat niet alle wetten rechtvaardig hoeven te zijn en het appelleert aan een deugdzaam persoonlijk leven. Het begrip zien we opkomen bij de klassieke Grieken en later in diverse religieuze systemen. Probleem daarbij is dat rechtvaardigheid gekoppeld gaat worden aan een specifieke vastgelegde wereld waarin rechtvaardigheid eigenlijk al gedefinieerd is en nagevolgd moet worden. In de praktische zin zijn we altijd aan het sleutelen in de politiek om de wetten zo rechtvaardig mogelijk te maken (of om te discussiëren over wat dat zou kunnen zijn). Het moge duidelijk zijn dat dit proces geen einde heeft. De wereld verandert en de begrippen veranderen mee en dwingen tot een andere kijk. Daarnaast is het natuurlijk ook van groot belang dat iedereen recht heeft op en toegang heeft tot een eerlijke procesgang. Op wereldschaal is er het Internationaal Strafhof (International Criminal Court/Cour Pénale Internationale, ICC/CPI): een permanent hof voor het vervolgen van personen die verdacht worden van genocide, misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden zoals deze zijn omschreven in het statuut. Het moge voor iedereen duidelijk zijn hoe moeilijk het is om mensen in dit kader te vervolgen (zeker als ze nog in ambt zijn). Gerechtigheid is in deze tandenknarsend toekijken hoe machthebbers hun macht misbruiken en bijna onaantastbaar zijn.
De reden om over deze zaken wat dieper na te denken kwam door een boeiend telefoongesprek met een lezer van onze nieuwsbrief die mij (zeer terecht) wees op het noodzakelijk verband tussen de begrippen ‘Vrede’ en ‘Gerechtigheid’. We zien allemaal beelden van gebieden waar geen oorlog is maar waar diepe ellende speelt. ‘Armoede is oorlog’ was/is een veel gebruikte zin om dat gevoel aan te duiden. Daarnaast zijn er vormen van geïnstitutionaliseerde discriminatie en totalitaire systemen die een permanente staat van van onderdrukking representeren (meestal vooral tegen de eigen bevolking). Binnen dit kader zou er sprake van gerechtigheid zijn als men de wetten (als die al bestaan) navolgt, maar rechtvaardig is het niet. Daarnaast speelt ook het gevoel een rol dat gerechtigheid gekocht kan worden: vrouwe Justitia is misschien niet zo blind als we wel eens denken.
Als we naar ‘gerechtigheid’ kijken is er de vraag naar het belang van regels in de vorm van wetten en juridische procedures. Veelal wordt aangevoerd dat je er niet van uit kunt gaan dat de mens ‘goed’ is. Hij/zij bezit diverse mogelijkheden en een daarvan is dat de mens ook tot het kwade in staat is. Regels voor iedereen beschermen de mensen (met name de zwakkeren). De filosoof Kant schreef hierover: “De rechtsstaat is er niet voor om ingezetenen tot goede mensen te maken, maar om hen te bewegen zich als goede burgers te gedragen”. Dat gaat niet zonder dwang. En dan volgt er een beroemde zin: “Zelfs voor een volk van duivels is het probleem van de staatsinrichting oplosbaar, mits zij verstand hebben.” Kant was er van overtuigd dat de rede zou zegevieren. Hij kon zich niet indenken dat mensen ‘in bezit van hun volle verstand’ de zinvolheid van maatschappelijke regels zouden verwerpen. Hij vond dat het bindende karakter voor iedereen zelfs nog groter was als de morele overwegingen die er aan ten grondslag lagen. Verder vond hij dat er een ‘dwingendheid’ moest zijn om mensen te weerhouden om alleen hun eigenbelang te dienen: ook het aangaan van een oorlog kan voor mensen voordeel opleveren. In het boek ‘zum ewigen Frieden’ legde hij deze uitgangspunten vast.
Kant gaat in ‘Zum ewigen Frieden’ uit van de principes van een mogelijke democratische rechtsstaat, Vrede moet gesticht worden door het recht, en wel door het staatsburgerrecht, het volkenrecht en een nieuw te vormen wereldburgerrecht. Staatsburgers moeten wereldburgers worden, pas dan hebben staten geen belang meer bij oorlogvoering, want dat zou de oorlog van allen tegen allen zijn op wereldschaal. Wie wil er nu een wereldoorlog? Hij sluit in zijn denken aan bij de oprichters van de VN. Jammer genoeg is dat instituut een papieren tijger gebleken die vooral bestaat om nationale belangen te verdedigen. Tegengestelde belangen hebben de overhand en er is geen moreel kompas. Daardoor is ook de ‘afdwingbaarheid’ verworden tot een holle frase. De redelijkheid van Kant is een enorm belangrijk ‘instrument’ in onze wereld, maar toch blijkt dat mensen een irrationele kant hebben die misschien veel belangrijker is als wat dan ook: het is het ‘regeren vanuit de onderbuik’. We hebben als nationale en internationale gemeenschap een constante worsteling om gerechtigheid te laten zegevieren. In dit kader is het belangrijk om mensen van adequate informatie te voorzien, door voorbeelden naar voren te schuiven en door niet te wijken voor geweld. Laten we ook naar de positieve kant kijken. In de afgelopen eeuwen zijn er stappen gemaakt om onze gerechtigheidssystemen te verbeteren, om meer naar de wereld als geheel te kijken.
Voor iedereen die zich wil verdiepen in rechtvaardigheid/ gerechtigheid is het boek ‘A theory of justice’ van John Rawls een aanrader. Dit boek gaat vooral in op de vraag hoe een maatschappij er uit moet zien wil ze zichzelf rechtvaardig noemen (het is ook in het Nederlands vertaald: Eeen theorie van rechtvaardigheid’). Wil je wat verder terug in de geschiedenis dan zijn Aristoteles en Plato goede bronnen van nadenken over rechtvaardigheid. Lees dit wel in de contekst van hun tijd anders zul je ervaren dat de toenmalige opvatting van rechtvaardigheid toch net even anders is als tegenwoordig.
AGENDA
7 april
Dag over Noord-Syrië
Informatief middagprogramma in het van Abbemuseum met journaliste Frederike Geerdink en Diyar Hesso van de ‘Rojava film commune’.
Een dag over kunst,journalistiek van, uit en over de ontwikkelingen in Noord-Syrië.
Op zondag 7 april vanaf 12:00u vindt in het van Abbemuseum (aan de Bilderdijklaan 10 in Eindhoven) een informatieve bijeenkomst plaats in het kader van het project ‘Volksparlement Rojava’. Dit project probeert om mensen te informeren en te laten ‘participeren’ in de gebeurtenissen in Syrië (met name aan de hand van de geschiedenis en toekomst van het Koerdische volk).
17 april
Bijeenkomst over SDG’s
Op woensdag 17 april organiseren wij een bijeenkomst in het kader van ‘Mondiaal-Eindhoven’.
De bijeenkomst begint om 20:00u en wordt gehouden in de wereldwinkel: Hoogstraat 275 in Eindhoven.
Onderwerpen die besproken zullen worden zijn:
Relatie met de gemeente en gemeentelijk beleid (ook ivm het wegvallen van ondersteuning door Stefanie Vatta en Rob van Mierlo);
De structuur van M.E. voor de toekomst;
Activiteiten en samenwerking.
Daarnaast zullen er ook presentaties zijn van landelijke groepen die actief bezig zijn met de SDG’s.
Groepen die andere punten willen inbrengen, of een korte presentatie willen houden, kunnen dit via het mailadres info@eindhoven-mondiaal.nl doen.
4 mei
Herdenking bij het Vrouwenmonument
Op 4 mei staan we bij het Vrouwenverzetsmonument in Eindhoven stil bij de rol die vrouwen speelden en spelen bij het verzet tegen oorlog en het verdedigen van vrijheid en vrede.
We herdenken niet alleen de Tweede Wereldoorlog, maar ook oorlogen en conflicten die sindsdien in de wereld hebben plaatsgevonden. We staan ook stil bij het feit dat vele duizenden mensen hun geboorteland en familie verlieten vanwege oorlog en geweld.
De herdenking begint om 17.00 uur.
U vindt het Vrouwenverzetsmonument bij de Parklaan in Eindhoven, ter hoogte van de Zilvermeeuwlaan.
