 |
In Memoriam Riek Goorts 1958 - 2011
COLOFON
nr. 52 april 2011
redactie:
Berrie, Paula, Hans, Anita, Samira, Marja en Guus.
Foto's: Guus
Redactieadres:
Stichting Vredesburo Eindhoven
Grote Berg 41
5611 KH Eindhoven
tel/fax: 040 2444707
e-mail: info@vredesburo.nl
Postbanknr: 5265491
Deze nieuwsbrief verschijnt 4x per jaar.
De volgende nieuwsbrief zal in juli 2011 verschijnen.
INHOUD
REDACTIONEEL
IN MEMORIAM RIEK GOORTS
DE BLAADJES
RAAR MAAR WAAR
DE BIEB
MARJA'S RECENSIE
ZIJN EN DOEN!
STAGEPERIKELEN
JAARVERSLAG 2010
REDACTIONEEL
Het belangrijkste en tevens droevigste nieuws sinds de laatste nieuwsbrief is het overlijden van onze vriendin, en bestuurslid van de stichting, Riek Goorts. In deze nieuwsbrief staan we stil bij het leven van Riek. Mijn persoonlijke herinnering aan Riek is van nog niet zo lang geleden. Hans, Paula en ik zijn ruim een jaar geleden, samen met Riek, naar een concert geweest van Alela Diane, een singer/songwriter met mooie liedjes. We hebben er erg van genoten. Na afloop van het concert zeiden we tegen elkaar, dat het toch erg leuk is om dat eens wat vaker te doen. We hadden al plannen om naar een ander concert, dat een aantal maanden later zou plaatsvinden, te gaan. Maar zoals die dingen gaan, is het er niet meer van gekomen. Dat is iets wat mij erg spijt. In deze nieuwsbrief vindt u een in memoriam.
Ander en beter nieuws is, dat Hans weer voor de volle 100% bij het vredesburo werkt. Sommigen van u zullen weten, dat Hans in de afgelopen 3 jaar maar tijdelijk meer aan het Vredesburo is verbonden geweest. Hij werkte bij een andere stichting en was via die stichting een aantal uren gedetacheerd bij het Vredesburo. Toen dat dienstverband eindigde hebben we Hans, met medewerking van de gemeente, weer in dienst kunnen nemen. Hij zal zich vooral gaan bezig houden met vredeseducatie gericht op het onderwijs in Eindhoven.
Verder in deze nieuwsbrief, zoals elk jaar in april, het jaarverslag. Dit maal het verslag van onze activiteiten in 2010. Samira doet weer uitgebreid verslag van haar activiteiten voor haar stage in Stageperikelen. In de rubriek "De Bieb" een overzicht van de nieuwe boeken in onze bibliotheek.
Voor mensen met een internetverbinding willen we even vermelden, dat de catalogus van onze bibliotheek online in te zien is op onze website. Ga hiervoor naar www.vredesburo.nl, klik op "Bibliotheek en Archief" en daarna op "Zoek online in de bibliotheek!". Mocht u een boek willen lenen uit de bibliotheek, laat het ons dan weten via e-mail (info@vredesburo.nl). We zullen u dan informeren over de mogelijkheden.
In de nieuwsbrief ook een verslag van de nieuwjaarsbijeenkomst op 15 januari. Tenslotte vindt u nog de vaste rubrieken, zoals De Blaadjes en Raar maar waar.
IN MEMORIAM RIEK
We hadden uiteraard een leuk gedicht kunnen kiezen
Of anekdotes uit de afgelopen 25 jaar
We hadden herinneringen kunnen ophalen
Ontelbaar veel
Opnieuw verteld en opnieuw uitgevonden
We hadden het woord aan vrienden kunnen geven
En avonden kunnen vullen met het ontdekken “van wie ze was”
We hadden foto’s kunnen uitzoeken
Met de juiste oogopslag
We hadden de tranen niet kunnen tegenhouden
En met zachte stem tot diep in de nacht kunnen praten
Maar eigenlijk rest alleen het gegeven dat ze er niet meer is
We herdenken haar door te doen
Behouden vaart !
Bestuur en medewerkers van het Vredesburo
Riek en Sjors, samen met Paula, in het
Vredesburo halverwege de jaren 80.
DE BLAADJES
 |
 |
Maarten: Een twee maandelijks blad met elke keer dezelfde persoon op de voorkant.
Kan dat wel en heeft zo een blad de mogelijkheid elke keer weer te boeien?
Als bekende Nederlander en brompot is Maarten als verschijning al een handelsmerk geworden. De een gaat er geboeid naar kijken, de ander schakelt gauw door.
Zijn visies over Amerika hebben hem de bekende Nederlander status gegeven en nu met dit blad kan hij meer onderwerpen aankaarten en bespreekbaar maken.
Het eerste nummer dat het Vredesburo ontvangen heeft is het april/mei 2011 nummer.
Hoofdartikelen in dit nummer zijn: Wat is de beste krant van Nederland; Nee de wereld is niet veranderd na 9/11 en Beestjes, over embryo’s, bedwantsen en andere parasieten. Over de Beste Krant schrijven diverse sprekers en volgens Maarten zelf is het teveel. Joost Zwagerman ziet de krant als een vriend door de columnisten. Persoonlijk vind ik dat de krant in deze vorm mag verdwijnen en alleen nog hoeft te verschijnen in de nieuwe media, zoals smartphones en tablets. TV en radio blijven goede aanvullingen, maar kunnen niet alle onderwerpen, die in een krant verschijnen, behandelen. De verschillende bijlagen bij de krant boeien mij tegenwoordig ook niet meer zo, omdat ik de meeste bijlagen kopieën van elkaar vind.
Het artikel over 9/11 vond ik wel interessant omdat er inderdaad niet zoveel in de wereld is veranderd. Wel zijn er door de aanslag overdreven maatregelen genomen die de vrijheid van de mensen zeker beperkt en het levensgenot wel degelijk verlaagd.
Het artikel over beestjes heb ik bewust overgeslagen want ik vind alle insecten kleiner dan een olifant eigenlijk wel eng. Verder zijn er nog enkele rubrieken, artikelen en meningen in het blad die dit magazine in mijn ogen toch zeker interessant maakt.
Duidelijk wel gericht op een lezersgroep links van het midden en dus wel passend voor het Vredesburo.
Guus Veldhuis.
 |
 |
RAAR MAAR WAAR
Jeugd krijgt gratis scherpschutterles
In Azerbeidzjan worden tieners gratis opgeleid tot scherpschutter. De jongens en meisjes van zestien tot achttien jaar kregen dinsdag hun eerste lessen in scherpschieten, vechttechnieken, wapentuig, kaartlezen en (mocht je de verkeerde neerschieten) juridische kwesties. Dat is nog eens wat anders dan een schoolreisje naar Disneyland.
Azerbeidzjan wil op deze manier de moed en koelbloedigheid van de jeugd ontwikkelen, zodat de jongeren opgroeien tot onverschrokken militairen. Al jaren is Azerbeidzjan in conflict met buurland Armenië over de Armeense enclave Nagorno-Karabach in Azerbeidzjan. Het conflict bedreigt al jaren de stabiliteit in de zuidelijke Kaukasus. Zoals zo vaak gaat het ook hier over grondstoffen. Het gebied ingeklemd tussen Rusland, Turkije en Iran telt veel belangrijke olie- en gasroutes naar Europa.
(Bron: Spits, 6 april 2011)
DE BIEB
Dit zijn de nieuw aangeschafte en gekregen boeken voor onze bibliotheek:
“Geweten onder schot, ethiek en de militaire praktijk.”, van Desirée Verweij, uitgeverij Boom, 2010, 230 pagina’s; “Drie rode rozen”, van Abel Herzberg, uitgeverij Querido, 1987, 124 pagina’s; “Jemen, reizen in woordenboekland”, van Tim Mackintosh-Smith, uitgeverij Pandora, 2003, 317 pagina’s; "Ik spreek jou taal niet maar wel jouw gevoel", gedichten, van Mohamed Tetouani en Jack van Hoek, uitgave van Stichting Arabisch Cultureel Centrum Nederland, 2004, 65 pagina’s; “Restoring the balance, performing healing in West Papua”, door Ien Courtens, uitgeverij KITLV Press, 2008, 252 pagina’s, “Dangerous crossing: Conditions impacting the fight of Tibetan Refugees 2009 Update.” Uitgave van het ICT, 2010, 51 pagina’s; “Incomparable Warriors, non-violent resistance in contemporary Tibet”, uitgave van het ICT, 2005, 61 pagina’s; “Hoe nu verder?, 42 visies op de toekomst van Nederland na de moord op Theo van Gogh”, van diverse schrijvers,Uitgeverij Spectrum, 2005, 310 pagina’s; ”Katastrofa, milieu in Rusland 20 jaar na Tsernobyl”, door Bas van der Plas, Uitgeverij Papieren Tijger, 2006, 140 pagina’s.
- "Tsjernobyl verslag van een ooggetuige 1986/2006", tekst en foto’s van Igor Kostin, een uitgave van Ten Have, Davidsfonds en Corbis, 2006, 239 pagina’s.
26 april 1986 - en twintig jaar later. Igor Kostin was de eerste die foto’s maakte van de ontplofte kerncentrale in Tsjernobyl. Hij bracht daarna de uiterst gevaarlijke opruimwerkzaamheden in beeld en volgde twintig jaar lang de slachtoffers van de ramp. Kostin laat zien hoe hun leven verwoest werd, maar ook hoe ze de draad weer oppakten - zonder enige steun van de Sovjetautoriteiten. Pas nu verschijnt eindelijk het boek over de ramp, dat de Oekraïense autoriteiten hem aanvankelijk verboden uit te brengen. De foto’s zijn van een uitzonderlijke kwaliteit en krijgen nog extra zeggingskracht door het persoonlijke relaas van een betrokken fotograaf die zelf ziek werd van de nucleaire straling.
- “Wat een hufter!, Ergernis, lichtgeraaktheid en maatschappelijke verruwing”, door Bas van Stokkom, uitgeverij Boom, 2010, 188 pagina’s.
Tot in de jaren negentig van de vorige eeuw leek het morele klimaat in Nederland opener te zijn geworden; meer onbevangen communicatie en beter omgang met culturele verschillen. Ruim een decennium later is er sprake van een heel ander beeld. Nederland is in de ban van ‘verhuftering’. Verbale en fysieke vormen van agressie veroorzaken ergernis en boosheid. Zijn Nederlanders ruwer en onbesuisder geworden? Of zijn ze juist lichtgeraakter en gevoeliger? In Wat een hufter! bespreekt Bas van Stokkom niet alleen het hufterige gedrag op straat en plein. Hij analyseert en beschrijft op toegankelijke en heldere wijze ook de veranderingen in de publieke moraal: ‘tanend gezag’, cynisme en de neiging hardere straffen te eisen. Dit boek biedt een genuanceerde en gefundeerde bijdrage aan een actueel debat waarin de gemoederen soms oververhit dreigen te raken.
-“Hoop en vooruitzicht”, van Noam Chomsky, uitgeverij EPO, 2010, 343 pagina’s;
In zijn nieuwste boek haalt Noam Chomsky opnieuw zijn scalpel tevoorschijn en ontleedt hij de ontwikkelingen van de laatste jaren in de binnen- en buitenlandpolitiek van de Verenigde Staten. Zijn conclusie? Change lijkt niet voor morgen. Natuurlijk, Obama’s verkiezing tot eerste zwarte president is memorabel. Maar ook hij opereert binnen een verdorven democratie waar de elite nog nadrukkelijker dan voorheen de plak zwaait. Of het nu gaat over de crisis, de gezondheidszorg of het Midden-Oosten. Neen, dan verwacht Chomsky meer change uit Latijns-Amerika. ‘De meest spannende regio ter wereld.’ noemt hij dat continent. ‘Voor het eerst begint het zijn eigen lot in handen te nemen. ‘Tot de verbeelding sprekende voorbeelden uit Bolivia, Venezuela en Haïti moeten dat illustreren.
MARJA'S RECENSIE
HUMOR ALS WAPEN
Titel: |
Humor als wapen |
Samenvatting
Kinderen die in hun leven niets te lachen hebben groeien niet goed op. Lachen is immers een kenmerk van de mens, fysiek bepaald, maar ook sociaal-emotioneel. Daarom is humor een belangrijk middel in opvoeding en onderwijs.
Goede humor wekt lachten op. Maar humor kan ook ernstig zijn, spottend of zelfs bijtend.
De auteur, hoogleraar Vredespedagogiek Lennart Vriens beschrijft met voorbeelden wat humor kan betekenen in opvoeding en onderwijs. Deze kennis wordt toegepast op het terrein van vredeseducatie. Want humor kan een rol spelen als het gaat om het relativeren van problemen, om de eigen vanzelfsprekendheden te toetsen en vooroordelen te bestrijden zonder ze beladen te maken.
Eigen visie
In dit boek wordt eerst aandacht besteed aan de begrippen lachen en humor. Deze begrippen hebben wel met elkaar te maken, maar ze zijn niet hetzelfde. Humor kan zeer ernstig zijn. Het boek gaat natuurlijk ook in op vredesonderwijs. Humor kan een middel zijn bij vredesonderwijs. In de volgende uitspraak kan ik me goed vinden: Humor relativeert namelijk ernstige zaken, niet door ze te ontkennen maar juist door erop in te gaan. Humor is een belangrijk pedagogisch instrument om het al te zware van de situatie af te halen. We kunnen zelfs lachen om wat dodelijk ernstig is. Bladzijde 25 en 26.
Een goede voorbeeld vind ik, dat uit literatuur naar voren komt is, dat kinderen van alles kunnen vertellen over oorlogje spelen, maar ze zwijgen als de vraag wordt gesteld of ze ook wel eens vrede spelen. De conclusie is dat kinderen blijkbaar weinig leren over vrede. In het onderzoek werd de vraag ook gesteld en gaf een jongen het volgende antwoord. Bladzijde 28:
“Ja, vrede spelen, wat is dat eigenlijk? Als je leuk met elkaar speelt zonder ruzie dan speel je eigenlijk vrede. Ja, vorige week hebben we nog vrede gespeeld, toen we oorlogje speelden!”
Heel humoristisch vind ik. Een ander goed humoristisch voorbeeld ook op bladzijde 28 is:
Een andere jongen maakte een vredestekening met het volgende tafereeltje: een groep mensen loopt te demonstreren en ieder roept daarbij: “Ik wil vrede!” De baby die er bij is brult echter vanuit de kinderwagen: “Ik wil vrete!”
Kortom humor is een uitstekende middel om kinderen na te laten denken over vrede.
Marja Verheijke
Maart 2011
ZIJN EN DOEN
nieuwjaarsreceptie 2011
Op zaterdag 15 januari 2011 van 15.00u. tot 20.00u. vond de informatieve nieuwjaarsbijeenkomst in de kantine van het woon-/werkpand Burgers plaats, dat georganiseerd werd door de Eindhovense Stichting Vredesburo. Het thema van dit jaar
richtte zich op de vraag of de boodschap die door maatschappelijke groepen werden uitgedragen, nog wel werden gehoord in de samenleving. Zo niet, welke strategieën er ontwikkeld zouden moeten worden en hoe meer bij de tijd te zijn. Deelnemers vanuit enkele maatschappelijke organisaties zijn hierover in debat gegaan. Ook politici uit de Eindhovense gemeenteraad praatten over ‘hun’ stad en hoe zij dachten burgers te betrekken bij ontwikkelingen die er gaande zijn. Tevens over initiatieven om de afstand tussen het bestuur en de burger te verkleinen. Allereerst sprak Hans 
Matheeuwsen het welkomstwoord van het Vredesburo. Daarna introduceerde Fieke van Berkom haar powerpointpresentatie ,die ze vervolgens liet zien. De presentatie ging over de auto-industrieën die failliet gingen in Detroit, en hoe mensen daarna probeerden te overleven. De foto’s die in de powerpointpresentatie naar voren kwamen waren door Fieke zelf genomen in Detroit. Zij heeft de loop van het leven van enkele mensen daar gevolgd, vanuit haar zienswijze. Het was een erg interessante presentatie, waaruit de drive van Fieke duidelijk naar voren kwam.
Na haar presentatie volgde de eerste gespreksronde van de maatschappelijke organisaties. De groep die daarvoor uitgenodigd was bestond uit Patrick van der Voort van Kleurrijke Stad, Marcel Schreurs van het COS, Gerda Ikele van de Stichting Bambale, Bram Soetendal vanuit de Stedenband Eindhoven Chinandega en Piet de Ponti van Bureau Jeugdzorg. Inhoudelijke discussiepunten gingen voornamelijk over maatschappelijke problemen vanuit hun organisaties die ze ondervonden naar de Gemeente toe en over subsidiëringen. Na deze gespreksronde werd er een pauze ingelast, waarin Geert Chatrou, de bekende kunstfluiter, zijn muziek ten gehore bracht. Erg mooi!
Na de pauze, waarin we even onze gedachten konden laten bezinken en wat bij konden kletsen, volgde de tweede gespreksronde waarbij politici uit Eindhoven antwoord gaven op bovengenoemde zaken vanuit maatschappelijke organisaties en de vragen van burgers jegens de politiek. Kortgezegd houden de nieuwe veranderingen in de toekomst over de subsidiering in, dat kleine subsidies vergemakkelijkt zullen worden. Een enkele aanvraag zou in de toekomst voldoende moeten zijn om deze te kunnen bemachtigen. Na deze enigszins verhitte discussieronde sloot Ad Pijnenburg in de navolgende pauze met zijn prachtige saxofoon, de ronde af.
Ter afsluiting van de bijzonder interessante en zinvolle dag nuttigden we met ons allen een wereldmaaltijd. De Wereldmaaltijd is een project van de Stichting Werelddelen, en geeft aan wat er voor iedereen in de wereldbevolking gemiddeld aan voedsel voorhanden is. Op basis van deze gegevens zijn maaltijden vastgesteld. Enkele medewerkers van het Vredesburo hebben enkele uren hard gewerkt aan het samenstellen van een heerlijke wereldmaaltijd. We hebben ervan genoten. Het was een zeer geslaagde dag geworden, en er daagden meer mensen op dan we verwacht hadden. En dat is altijd goed nieuws natuurlijk! Deze bijeenkomst werd georganiseerd in samenwerking met de Stichting Books4life en Stichting Vredescentrum. We hopen er volgend jaar weer een spetterend en interessante bijeenkomst van te maken!
Nogmaals dank aan allen, die dit mogelijk gemaakt hebben.
STAGEPERIKELEN
Het is april en mijn theoretische bezinning naar praktisch handelen heeft haar vruchten nog niet afgeworpen. Ik schrijf dit met een tikkeltje humor van binnen, terwijl ik weet dat de gevolgen daarvan een wending kunnen nemen, waarvan het lachen me nog zal kunnen vergaan. Ik had dit namelijk wel verwacht. Persoonlijk denk ik, hoop ik, eigenlijk, dat de gevolgen daarvan minder zwaar zullen vallen dan ze op jullie misschien overkomen.
Wat wel goed is gegaan is het concretiseren van de theoretische bezinning. Ik wil teveel. En teveel willen in het Sociaal Cultureel Werk binnen een bepaald tijdspad, behoort niet tot de typerende werkwijze. Daar ikzelf als persoon überhaupt niet behoor tot een typerend Sociaal Cultureel Werker, zal ik toch wel moeten doen alsof ik het ben! Heel tegenstrijdig, maar om in aanmerking te komen voor een diploma zal ik moeten bewijzen dat ik in staat ben een concreet, praktisch product neer te zetten.
In de nieuwsbrief van nr. 51 beschreef ik de drempel van theorie naar praktijk en een soort psychologische analyse die ik erbij beschreven heb. Ik heb wel een goed voorbeeld van hoe die analyse zich in de praktijk heeft bewezen! Nogal hilarisch, aangezien ik in de vorige nieuwsbrief beschreven had, dat ik de problematische factoren eigenlijk moest vertalen naar een goede praktische uitvoering. Om terug te komen op het voorbeeld van de analyse naar de praktijk: In de periode tussen de vorige nieuwsbrief en de huidige ben ik gaan samenwerken met een ZZP-bedrijf dat zich bezighoudt met vraagstukken rondom diversiteit en integratie, genaamd Indigo-Wereld. De samenwerking, die halsoverkop en vol met enthousiasme ontstond, veranderde in de loop van de tijd in een sleur van miscommunicatie en irritaties. Vooral van mijn kant moet ik eerlijk toegeven. Om een korte samenvatting daarvan te geven: Ik kreeg naarmate ik steeds langer met Indigo samenwerkte, steeds meer het gevoel dat zij de aanbodgevende was, terwijl IK daar kwam met een aanbod. In verloop van de tijd werd dat een gestructureerd werkschema waarbij ik me, naar mijn mening, teveel moest aanpassen aan hun organisatie en de werkstructuur die daartoe behoort. In de verwachtingen over en weer die vanaf het begin hun intrede deden, ontstond miscommunicatie. De factoren die ik had omschreven in de vorige nieuwsbrief, bleken daar aan te grondslag te liggen.
Factoren, die ik had beschreven waren: Het ruim omvattende concept ‘vrouwen en vrede’; moeite hebben met veranderingen; het doorschieten in de hang naar beredenering; het niet praktisch ingesteld zijn. Ik zal deze factoren duidelijk formuleren, zoals ze in de praktijk hun betekenis kregen.
De eerste factor die het concept van mijn project betreft ‘vrouwen en vrede’ bleek inderdaad te ruim te zijn, maar nam een bepaalde invalshoek, die haar doelstelling verloor. Wat eigenlijk DE voornaamste reden is geweest van mijn vertrek bij Indigo. Achteraf gezien bleek Indigo niet goed te passen bij mijn stageplaats, het Vredesburo. Het verband tussen vrouwen en vrede verwaterde steeds meer doordat ik, voornamelijk door de te impulsieve snelheid van samenwerken, mijn doelen vergat te bewaken.
De tweede factor, die de moeite hebben met veranderingen omvat, bleek het gevolg te zijn van de eerste factor. Maar tevens is mijn nogal perfectionistische instelling dat ook.
Het doorschieten in mijn hang naar beredenering kwam minder aan bod. Om het in beeldvorm uit te drukken: ‘de storm bleef liggen’. Door de structuur, die vanuit Indigo ontstond, sloot het mijn denken meer uit en kreeg het een vorm van volgzame monotonie.
De laatste factor ‘het niet praktisch ingesteld zijn’, is nog mijn meest typerende trek, die in dit geval, door de afname van motivatie tijdens mijn samenwerking met Indigo-Wereld, in stand bleef. Al met al, hoewel ik nu wel een beetje in tijdnood terecht ben gekomen, was het een leerzaam proces. Enerzijds omdat dat betekent dat ik meer mijn doelstellingen moet bewaken, en anderzijds dat ik concreter moet zijn. Na dit alles heb ik mijn project een andere invalshoek gegeven van ‘vrouwen en vrede’. Binnen dit concept heb ik een concreet onderwerp genomen: ‘de ongelijkwaardige machtspositie tussen man en vrouw’. Daar dit voortkomt uit geweld tegen vrouwen, zorgt dit ervoor dat onderlinge verhoudingen tussen beiden seksen op ongelijkwaardig niveau komen te staan. Feminisme en bewegingen rondom vrouwenemancipatie stellen zich voornamelijk de vermindering van ongelijkwaardige machtsverhoudingen ten doel. Dit betekent het streven naar het gelijk trekken van de machtsverhoudingen tussen man en vrouw, om het belang van vrede tussen beide seksen te bewerkstelligen. Voor mijn activiteit neem ik de volgende invalshoeken: geweld, machtsverhoudingen en vrouwenrechten. En nu op zoek naar volgende samenwerkingspartners. Op naar een praktische vertaling van de theoretische bezinning!