COLOFON
nr. 32 januari 2006
redactie:
Berrie, Anita, Hans, Mariken, Vincent, Martin, Anje, Glenn en Suzanne
Redactieadres:
Stichting Vredesburo Eindhoven
Grote Berg 41
5611 KH Eindhoven
tel/fax: 040 2444707
e-mail: info@vredesburo.nl
Postbanknr: 5265491
Deze nieuwsbrief verschijnt 4x per jaar.
De volgende nieuwsbrief zal in april 2006 verschijnen.
INHOUD
VOORWOORD
STAGEPERIKELEN
DE BIEP
ONTRUIMING BOS SCHINVELD!!
ACTIEJAAR 2005
HET VREDESBURO EN DE AFBOUW VAN DE ID-REGELING
VOORWOORD
2005 is voorbij!
Leve 2006. We hadden het jaar 2005 uitgeroepen tot actiejaar om aan iedereen
te laten zien, dat het Vredesburo een belangrijke functie in de (Eindhovense)
samenleving vervult. In de afgelopen nieuwsbrieven hebben we verslag gedaan
van al onze activiteiten (dit alles is hier
nog na te lezen). In deze nieuwsbrief vind je een kort verslag van de
afsluitende activiteit: onze nieuwjaarsreceptie van 27 januari.
Daarnaast laat een van onze bestuursleden zijn licht schijnen op het afgelopen
actiejaar en de conclusies, die we er uit kunnen trekken.
Jullie hebben wel gemerkt, dat we deze keer weer eens extra laat zijn.
Dit komt enerzijds, omdat ik nog een verslag van de nieuwjaarsreceptie
in deze nieuwsbrief wilde opnemen, maar het heeft ook te maken met het
feit, dat we met zijn allen in de “reïntegratie” zitten.
Dit betekent, dat iedereen, die op dit moment bij het Vredesburo werkt,
geacht wordt op zoek te gaan naar ander betaald werk. We hebben nog tot
1 januari 2008 de tijd om dat te realiseren. Voor een aantal van ons betekent
dit, dat we ongeveer 40% van onze werkktijd kwijt waren met het volgen
van een sollicitatiecursus bij een reïntegratiebedrijf. Deze cursus
wordt nu gevolgd door intensieve begeleiding bij het solliciteren. Dit
zal nog maximaal een jaar gaan duren. Gelukkig zal dit op een wat gunstiger
tijdstip gaan plaatsvinden, zodat het minder van de werktijd zal vergen.
Het feit, dat je meer werk moet verrichten in maar 60% van de tijd, die
je eerst had, is er vooral de oorzaak van dat deze nieuwsbrief zo laat
is. We zullen proberen om in de toekomst weer wat meer op tijd te zijn.
Dit is een uitspraak, die velen misschien bekend in de oren zal klinken,
omdat die in het verleden al vaker is gebezigd, maar gezien de bijzondere
omstandigheden wilde ik hem hier voor een laatste keer toch herhalen.
Verder in deze nieuwsbrief een ooggetuigenverslag over de ontruiming van
het Schinveldse bos, door iemand die erbij was. Ook staan er weer de bekende
rubrieken in zoals de Biep en Stageperikelen. In totaal is het dus weer
een goed gevulde nieuwsbrief geworden.
STAGEPERIKELEN
Zo, mijn stageperiode zit er op. Ik heb 15 woensdagen stage gelopen bij
het Vredesburo, en ben nu klaar met mijn project. Ik heb onderzoek gedaan
naar wat er op scholen gedaan wordt aan pesten en geweld, en gekeken of
er veranderingen gewenst waren vanuit de docenten. Daarna heb ik gekeken
of ik op een leuke manier iets kon doen om dit onderwerp wat bespreekbaarder
te maken op school. Ik heb daarom een spel gemaakt over dit onderwerp. Ik
heb geprobeerd om het spel zo leuk mogelijk te maken, en het goed te laten
aansluiten op de doelgroep. Ik denk dat het spel het leukst is voor de bovenbouw
van de basisschool.
Het spel is nu compleet met spelkaartjes en een spelbord. Het ligt bij het
Vredesburo en kan ook gebruikt worden als er nog eens iemand naar een school
toe gaat om voorlichting te geven over pesten. (dus als je het wilt zien,
weet je waar je moet zijn!)
Ik ben nu dus officieel klaar met mijn stage, maar ik ga nog wel meedoen
aan een vervolgproject. Dit project sluit heel goed aan op de voorbereiding
die ik heb gedaan in mijn stage. Het project waaraan ik ga meedoen is
in groep 6 en 7 van een basisschool in Reusel. Het is een multicultureel
project, om de kinderen in Reusel daar wat bekender mee te maken. In mijn
stage miste ik nog een beetje de uitvoering, na de voorbereiding die ik
had gedaan, en daarom sluit dit project er precies op aan.
We zijn al een beetje bezig met de voorbereidingen voor dit project en
als ik dit project afgesloten heb, heb ik echt een helemaal complete stageperiode
gehad.
Ik heb een hele leuke stage tijd gehad op het Vredesburo, en heb ook zin om nu te beginnen met het vervolg projectje. Ik kan iedereen een stage bij het Vredesburo aanraden, want het is superleuk dat je zoveel vrijheid krijgt om zelf te bepalen hoe je je project laat verlopen, en daar leer je ook echt veel van.
Mariken
Ik ben Suzanne van Poppel en ik studeer Sociaal Pedagogische Hulpverlening aan de fontys. Ik zit nu in het tweede jaar en omdat in ingestroomd ben via PTP ga ik nu voor de tweede keer achtereenvolgens een half jaar stage lopen in het werkveld. Deze keer doe ik dat hier bij het vredesburo in Eindhoven. Ik ga me hier bezighouden met een project dat over omgangsvormen in het onderwijs gaat. Voor mij is een andere stagiaire (Mariken Schenkels) al aan dit project begonnen en ik ga hier dingen aan toevoegen en het verder ten uitvoer brengen. Ik ga me daarbij vooral richten op pesten en geweld op basisscholen.
Hallo,
Even voorstellen; ik ben Anje, ik ben 2de jaars SCW-er. En ik loop hier
stage. Ik hou me bezig met o.a. Food Not Bombs, welke ik ga helpen door
middel van P.R. materiaal, en de doelstellingen gewoon duidelijker maken,
zodat we niet gewoon soep staan uit te delen. Ik vind werken bij het Vredesburo
leuk, omdat ik vanuit mezelf al erg geïnteresseerd ben in het
Vredesburo en zijn/haar projecten. Verder helpt deze stage mij een bewuster
persoon te worden, al dan niet bewust van wat er om me heen gebeurt. En
natuurlijk leert deze mij een beter SCW-er worden.
Hallo,
Ik ben Glenn Sullivan. Ik ben 18 jaar oud en houd van voetbal.
Ik heb vanaf november bij het Vredesburo stage gelopen. Ik heb in het
Vredesburo de mogelijkheid gekregen om een eigen project op zetten en
dit aanbod kon ik niet weerstaan. Ik heb een project gehouden over het
stadsdeel Woensel-Zuid en ik heb gezocht naar toekomstige mogelijkheden
voor het Vredesburo in deze wijk.
Ik heb eerst gekeken wat er speelde in de wijk en later heb ik gekeken
wat het Vredesburo voor Woensel-Zuid kan betekenen. Ik werk op dit moment
nog aan een poster hiervoor.
Ik vond dit een leuke manier van werken.
Als U nog vragen heeft of meer hierover wilt weten kunt U het altijd vragen.
DE BIEP
De volgende boeken
zijn het afgelopen kwartaal toegevoegd aan de bibliotheek:
Het land van de toornige wind, van Amélie Schenk en Galsan Tschinag,
1997; In de hemel krijg je fruit, berichten uit Iran, van Nies Medema,
2001; Het achterhuis, dagboekbrieven, van Anne Frank, 2005; Al-Qaeda,
het terreurnetwerk van Osama bin Laden, door Jane Corbin, 2002; Milosevic
& Markovic of het einde van het Servische sprookje, door Slavoljub
Djukic, 2002; Het rode boekje, van Mao Tse-tung, 2005; Hetenachtsdroom,
Suriname, erfenis van de slavernij, door John Jansen van Galen, 2000;
Geen leven zonder verzet, het levensverhaal van Henk van Moock, uitgeverij
Walburg Pers / Verzetsmuseum, 1997;
Een
andere wereld is mogelijk ALS…., geschreven door Susan George, 276
pagina’s, uitgeverij Lemniscaat, 2005.
Na haar huiveringwekkende satire “Het Lugano Rapport” –
het fictieve rapport van een economische topconferentie die miljoenen
overbodige mensen van de aardbodem wil laten verdwijnen – komt Susan
George nu met een positief getoonzet boek waarin ze laat zien dat het
ook anders kan. In dit boek zet ze uiteen onder welke voorwaarden deze
populaire slagzin werkelijkheid kan worden. Eén van die voorwaarden,
misschien wel de belangrijkste, is dat wij Europeanen het voortouw moeten
nemen op het mondiale toneel. Een leefbare, rechtvaardige en ecologisch
duurzame wereld kan alleen worden opgebouwd door middel van internationale
samenwerking. Het gaat erom dat naties overeenkomen dezelfde regels te
handhaven, inclusief regels om de macht van de markt te beteugelen. Van
de regering-Bush valt in dit opzicht weinig heil te verwachten. Het is
zinvol om beide boeken in samenhang te bezien, omdat Susan George in het
eerste boek het probleem analyseert en in het laatste mogelijke oplossingen
geeft.
Het einde van de armoede,
hoe we dit doel binnen twintig jaar kunnen bereiken, van Jeffrey Sachs,
412 pagina’s, uitgeverij Lemniscaat, 2005;
Hoe kunnen we een halt toeroepen aan de cyclus van extreme armoede, slechte
gezondheid en hoge schulden die meer dan een miljard mensen in de greep
houdt? Jeffrey Sachs geeft een overtuigend antwoord op deze vraag. Hij
heeft rondgereisd en gewerkt in meer dan honderd landen over de hele wereld
– van Malawi tot India, van Polen tot Bolivia – om leiders te
adviseren over economische ontwikkeling en armoedebestrijding. In dit
laat hij zien hoe mensen in ontwikkelingslanden kunnen ontsnappen aan
de armoedefuik door samen te werken met hun welvarende tegenhangers, hoe
weinig dat hoeft te kosten en hoe we daar allemaal aan kunnen bijdragen.
Dit boek toont ons de weg naar een welvarender en veiliger wereld. Ter
illustratie zijn er door het boek heen grafieken toegevoegd en achter
in het boek een aantal kleurenfoto’s en statistisch ingekleurde wereldkaarten
n.a.v. gegevens van de Wereldbank.
Oorlogsjunks,
waarom de VS het militarisme niet kan laten”, een beeldverhaal door
Joel Andreas, 77 pagina’s, uitgeverij EPO, 2005.
Vanaf de oorlogen tegen de indianen tot aan de bezetting van Irak, de
Amerikaanse geschiedenis is doordrenkt van oorlog. Joel Andreas doet de
militaire geschiedenis van de VS uit de doeken op originele wijze: in
de vorm van een stripverhaal. Op overzichtelijke, onderbouwde en onthullende
wijze doet hij verslag van de weinig nobele motieven van de VS om als
zelfbenoemd politieagent van de wereld te fungeren. Andreas maakt helder
dat dit niet de motieven zijn die de burger door de Amerikaanse media
kant en klaar worden voorgeschoteld. Hoewel niet geheel laagdrempelig
– het verhaal is zware kost en voor een strip bevat het boek vrij
grote stukken tekst - heeft de vorm het voordeel dat deze bijvoorbeeld
voor jongeren aantrekkelijk is. Dit stripboek zou dan ook zeer geschikt
kunnen zijn voor het geschiedenisonderwijs op middelbare scholen. Toegegeven,
het geeft een eenzijdig beeld over de Amerikaanse politiek, maar als tegenwicht
voor de Amerikaanse propaganda, vooral via de televisie, is dat geen overbodige
luxe. (deze recensie van Ronnie van den Bogaart is met zijn toestemming
overgenomen uit “ZOZ “71 ).
De vliegeraar van
Kabul, van Khaled Hosseini, 351 pagina’s, uitgeverij de Bezige Bij,
2005.
Deze keer eens een roman, een gedetailleerd en meeslepend verhaal dat
je nog jaren bij blijft. ‘Het bevat alle grote thema’s van de
literatuur en van het leven: liefde, eer, schuld en verlossing.’Aldus
Isabel Allende. Het verhaal gaat over Amir en Hassan die samen opgroeien
in Kabul. Op een dag komt er op wrede wijze een einde aan hun bijzondere
vriendschap. Amir en zijn vader vluchten naar de Verenigde Staten, maar
Amir slaagt er niet in Hassan te vergeten. De ontdekking van een schokkend
familiegeheim voert hem terug naar Kabul, waar hij geconfronteerd wordt
met spoken uit zijn verleden. Zijn voornemen om de oude schuld jegens
Hassan in te lossen sleept hem mee in een huiveringwekkend avontuur. Het
boek geeft een realistische kijk op de situatie in Kabul voor tijdens
en na de Russische overheersings-periode. De auteur gebruikt geregeld
woorden uit het Dari en Farsi, twee gangbare talen in Afghanistan. Voor
de duidelijkheid is er daarom een woordenlijst achter in het boek toegevoegd.
Het is een aangrijpend, prachtig geschreven verhaal.
“Met
emmer en kwast, veertig jaar Nederlandse actieaffiches 1965 – 2005”,
met 7500 affiches op bijgevoegde cd-rom.” Samengesteld door Eric
Duivenvoorden, 206 pagina’s, Uitgeverij Het Fort van Sjakoo, 2005.
De naoorlogse Nederlandse geschiedenis wordt voor een belangrijk deel
gekleurd door de daad- en zeggingskracht van de zogenaamde nieuwe sociale
bewegingen. Van Provo in 1965 tot de andersglobaliseringsbeweging in 2005
hebben actiegroepen en emancipatiebewegingen eraan bijgedragen dat het
politieke, sociale en culturele klimaat in Nederland ingrijpend is gewijzigd.
Aan de hand van affiches wordt veertig jaar na de opkomst van deze protestgolf
teruggeblikt op deze ‘onofficiële’ Nederlandse geschiedenis.
Voor degenen die geen toegang hadden tot gevestigde media vormden affiches
bij uitstek het medium waarlangs de wensen, verlangens en eisen van de
veranderende samenleving aan het grote publiek kenbaar werden gemaakt.
De diverse sociale bewegingen hebben sinds 1965 tienduizenden affiches
het licht doen zien. Het betreft hier onderwerpen van onder andere de
milieu-, vredes, vrouwen, homo-, internationale solidariteits-, kraak-,
andersglobaliserings-, studenten-, antiapartheids-, antiracisme/fascisme-,
dierenrechten- en de antikernenergie- beweging. De samensteller heeft
voor deze uitgave 42.000 affiches uit de periode 1965-2005 bekeken en
hieruit 7.500 aansprekende affiches geselecteerd. Op de bijgeleverde cd-rom
staan ze allemaal afgebeeld, overzichtelijk onderverdeeld in 300 rubrieken.
Uit het overstelpende aanbod koos hij 600 affiches die tot de mooiste
en meest bijzondere gerekend mogen worden. Deze fine fleur van Nederlandse
actieaffiches is voorzien van een begeleidende tekst waarin in vogelvlucht
een historisch overzicht wordt gegeven van een turbulente en kleurrijke
periode in de recente Nederlandse geschiedenis.
(ingezonden mededeling)
Wake
11 maart van 14 tot 15 uur
op de Markt te Eindhoven
Over de hele wereld
zijn er meer dan 11 miljoen mensen op de vlucht, slechts 0,1 % hiervan
vraagt asiel aan in Nederland. Van deze 0,1% wordt overigens weer 80%
afgewezen.
Tijdens de wake geven we de voorbijgangers de gelegenheid om te proeven
van hapjes uit de exotische landen waar mensen uit zijn weggevlucht. Hun
vluchtverhalen zullen worden verteld. We willen een bundeltje samenstellen
van de recepten en van deze vluchtverhalen.
Zo willen we Eindhoven laten proeven van wat zich onder ons afspeelt.
U bent van harte uitgenodigd om onze aanwezigheid op de makt te versterken:
zomaar een tijdje of het hele uur.
Zo kunnen we samen het draagvlak voor een humaan asielbeleid versterken.
Voor informatie kunt u bellen met WillemJan van Wijk 040-2569517 of Gerard
van de Ven 040-2525609
ONTRUIMING BOS SCHINVELD!!
Het
Schinveldse drama zal zeker al algemeen bekent zijn na de overvloed aan
media-aandacht van de laatste maanden, maar hier een korte uitleg voor
diegenen die in een winterslaap terecht zijn gekomen: De NAVO besloot,
voor de veiligheid van de AWACS-vliegtuigen, zes hectaren bos te kappen!
25 jaar lang streden de bewoners van de gemeenten Schinveld en Brunssum
met de vereniging STOP AWACS OVERLAST tegen de bizarre plannen om de bomen
te kappen.En uiteindelijk is het de NAVO gelukt via de NIMBY-procedure
en een noodverordening om toch hun eigen zinnetje te krijgen!
Zondg 9 jan. kreeg ik te horen dat de ontruiming heel nabij was en toen
besloot ik om zo snel mogelijk het bos in te trekken om me solidair te
tonen met de bewoners en de actievoerders van groenfront! Ik kwam blijkbaar
op het juiste moment aan, op het moment dar er een demonstratie werd gehouden
door de locale bevolking(+/-1000 deelnemers). Nadat 7 sprekers van de
politiek en wat andere organisaties uit de buurt de menigte hadden opgejut
begon de massa mensen richting de bossen te lopen! Een fantastisch gevoel
kreeg ik hier bij..ongelofelijk, wat een betrokkenheid en saamhorigheid.
We waren niet te stoppen tot we binnen het verboden bosterrein stonden.
In alle dankbaarheid werden liedjes gezongen voor de activisten van Groenfront
en de sympathisanten. De hele middag zijn we bezig geweest met hout te
verzamelen voor de koude nacht, die ons te wachten stond,eten en drinken
klaar te maken samen met de organisatie rampenplan en hele interessante
gesprekken te voeren met mensen, die ergens uit het land en buitenland
waren gekomen.
Tot 24:00 waren er nog ongeveer 400 mensen aanwezig en heel veel pers!
Er
waren 12 boomhutten met touwbruggen en een tunnel, die goed vol zat, mocht
de ontruiming beginnen.
00:30 kregen we te horen uit betrouwbare bronnen dat er 40 ME-busjes ergens
in de buurt gestationeerd waren en dat ze rond 02:00 de aanval zouden
beginnen! Dus de spanning in het kamp was te snijden.
En inderdaad om 02:00 gingen onze alarmtoeters af...veel beweging van
mensen in het kamp,boomhutten werden beklommen, tunnels werden ingegaan,
mensen gingen in lock-ons bij de bomen.
Ook veel mensen bleven rustig in afwachting bij de warme kampvuurtjes,
de jongere locals verzamelden zich om bij de frontlinie te staan om als
eerste gearresteerd te worden en ik klom in een boom bij de achterkant
van het kamp om als laatste gezien te worden. Heel onverwacht, in het
donkere bos, begonnen politiejeeps via de achterkant binnen te rijden
en een rij van 1000 ME’ers met schijnwerpers het bos uit te kammen.
Als ik het goed moet beschrijven hoe op dat moment de sfeer was dan kan
ik alleen het woord “surrealistisch” gebruiken! De Orks van
de Lord of the Rings waren binnen!!
Toen ze mij in de boom gesignaleerd hadden werd de hele troep stilgezet
om te kijken hoe ze mij er uit gingen halen..dat duurde een uur lang met
intimidaties, maar ik hield het gewoon vol omdat ik niet voor niks in
de boom zat! Toen gingen ze weer verder met het uitkammen van het kamp
en na twee en een half uur op een tak, koud en stijf heb ik me overgegeven
en werd ik gelijk in de boeien geslagen en naar de cel gebracht.
11 uur later was ik vrij met dubbele gevoelens van een verloren strijd
tegen de macht van de ondemocratische NAVO en de gewonnen strijd van mezelf
dat ik hier m’n steentje aan bij gedragen heb, aan iets waar ik achter
sta!!
Vincent
(Voor meer informatie over dit onderwerp kunt u ook kijken op de internetsite
www.groenfront.nl)
ACTIEJAAR
Receptie Vredesburo & voortgang in 2006
Na de zeer geslaagde
en druk bezochte receptie in 2005 leek het ons leuk om in een informele
setting in 2006 even het glas te heffen met alle aardige mensen die 
we
tegen komen in ons werk. Als locatie hadden we gekozen voor “De Burgemeester”
aan de Kleine Berg. Zoals door alle tijden heen is de kroeg een zeer geschikte
plaats om elkaar te ontmoeten en eerlijk is eerlijk: het werk van het
Vredesburo is meestal informeel en als een omgeving dat bevordert is dat
des te beter. Het was van te voren duidelijk dat het niet zo groot zou
worden als de receptie in het actiejaar. We gingen er vanuit dat ongeveer
30/40 mensen zouden komen en dat aantal werd ook gehaald. Zoals een receptie
betaamd was er een hapje en drankje, een praatje en verder veel gesprekken
die gingen over van alles en nog veel meer. Kortom wat we wilden is ook
gebeurd en achteraf hebben we er een goed gevoel aan overgehouden en we
hopen dat volgend jaar de traditie blijft bestaan en misschien dat we
er in de toekomst weer wat meer van gaan maken, omdat het ook een uitstekend
punt is om het jaar te beginnen en duidelijk te maken wat de plannen zijn.
Gecombineerd met de activiteiten in de Vredesweek in september levert
dat 2 punten in het jaar op waarbij het Vredesburo naar buiten toe “verantwoording”
aflegt aan de eigen achterban en probeert mensen bij haar werk te betrekken.
Omdat we veel blije gezichten zagen en geanimeerde gesprekken gaan we
er ( voorzichtig ) vanuit dat ook de gasten het naar hun zin hebben gehad.
Dat de gemiddelde leeftijd hoog is en dat we veel mensen konden begroeten
die we ook bij andere gelegenheden zien is een gegeven. Vernieuwing, doorstroming,
aanboren van andere doelgroepen etc. zijn mooie woorden, maar wij vinden
het ook fijn dat er zo’n gemotiveerde, samenhangende groep in Eindhoven
bestaat : het maakt ons niet uit of je 8 of 80 bent, of je “in”
of “uit” bent.
In
het klassieke praatje tijdens de receptie werd onder meer verwezen naar
een project dat het Vredesburo in Reusel gaat uitvoeren. Omdat het een
schoolvoorbeeld is van “ hoe je iets goed kunt aanpakken” willen
we dat even verder toelichten. In samenwerking met de school zal er gedurende
2 maanden aandacht besteed worden aan de leef- en belevingswereld van
kinderen overal ter wereld. Doelstelling van het projekt is om kinderen
te laten beseffen dat, waar dan ook, kinderen dezelfde verlangens, wensen
en bezigheden hebben, en dat er meer is dat ons “bindt” als
wat ons scheidt. Daarmee probeert de school kinderen met andere ogen te
laten kijken naar wat wij, gemakshalve, de multiculturele samenleving
noemen. In het projekt worden diverse methodes gehanteerd: van tekenen
en kleien tot theater en dans, van video en expositie tot samen eten bereiden
en elkaar schminken. Het Vredesburo verzorgt workshops, geeft adviezen
en zorgt ervoor dat voor de verschillende onderdelen inleiders gevonden
worden.
Het projekt begint op 13 febr. en eindigt in een voor de ouders bedoelde
ontmoetingsavond op 29 maart.
Aan de hand van deze ervaringen willen we ook het totale pakket uitwerken
en aanbieden aan andere scholen. In het kader daarvan zal een stagiaire
dit projekt verder uitwerken en aanvullen. Deze integrale aanpak is voor
ons positiever als een lesje draaien van 50 minuten om de tijd op te vullen.
We hopen dat in de toekomst dergelijke projekten regelmatig zullen terugkeren
en we zullen een dergelijke werkwijze ook promoten naar het onderwijs.
(De foto's zijn gemaakt door Guus Veldhuis)
Het Vredesburo en de afbouw van de ID-regeling:
De stand van zaken een “aktiejaar” later.
Ongeveer anderhalf jaar geleden is de besluitvorming in de gemeenteraad
gepasseerd waarmee een eind gemaakt is aan de banen in het kader van de
ID-regeling.
De boodschap van de politiek aan de werkgevers van deze mensen was: maak
deze banen maar regulier; wanneer dat moeilijk is dan komt er een kortstondige
ondersteuning hiervoor.
De boodschap aan de werknemers was: zorg dat je werkgever de baan regulier
maakt, lukt dit niet zoek dan je heil op de arbeidsmarkt, we zullen hierbij
helpen dmv van reïntegratieondersteuning.
Het werd ook bij de politieke partijen en ambtenaren snel duidelijk
dat er een essentieel verschil in de mogelijkheden om banen regulier te
maken zit tussen de diverse werkgevers. Voor kleine non-profit organisaties
als de onze zou dit uitermate moeilijk worden. Daarom werd ons ondersteuning
beloofd in de vorm van een steunpunt ID-regeling.
Onze werknemers werden intussen in 3 categorieën ingedeeld, al naar
gelang hun vermeende mogelijkheden op de arbeidsmarkt.
Deze twee sporen hebben we bij het Vredesburo begin 2005 weer bij elkaar gebracht. We hebben enerzijds het plan gemaakt te onderzoeken of er met aanpassingen aan werkzaamheden en organisatie een mogelijkheid geschapen kon worden voor het realiseren van een of meer reguliere arbeidsplaatsen, anderzijds hebben we een campagne gestart om de financiële middelen voor de bekostiging van deze arbeidsplaatsen te verwerven. Deze campagne hebben we het “aktiejaar van het Vredesburo” gedoopt.
We staan nu aan het begin van het nieuwe jaar en de campagne loopt
hiermee ten einde.
Tijd om de balans op te maken.
Laat ik even duidelijk maken dat ik deze balans opmaak vanuit mijn persoonlijke verantwoordelijkheid als bestuurslid van het Vredesburo en dus als bezorgd werkgever van 5 ID-medewerkers. Daarnaast maak ik, voor een gedeelte van deze balans, gebruik van mijn jarenlange professionele ervaring in het reïntegreren van werkloze mensen naar een duurzame arbeidsplaats.
Laat ik maar met de financiële balans beginnen.
Het hele afgelopen jaar hebben onze medewerkers zich het vuur uit de schoenen gelopen en vrijwel maandelijks activiteiten georganiseerd om de problematiek breed voor het voetlicht te brengen en daaraan gekoppeld op allerlei manieren een beroep te doen op de samenleving in Eindhoven om financiële ondersteuning voor arbeidsplaatsen. Ondanks het feit dat we een aantal hartverwarmende donaties gehad hebben, moeten we toch constateren dat op deze manier het onmogelijk is om voldoende fondsen te verwerven voor een arbeidsplaats. Het probleem zit voor een groot gedeelte in de kleinschaligheid van onze werkwijze en organisatie en dus ook noodgedwongen van onze aanpak. Uiteraard hebben we dit onderkend en onderdeel van het plan was ook om te komen tot een grootschaliger manier van werken en ontplooien van activiteiten. Echter om onze organisatie op deze manier uit te bouwen heb je meer faciliteiten en meer mensen met specifieke bekwaamheden nodig dan waarover wij op dit moment beschikken. En dus ook meer geld. Dus ga je op zoek naar financieringsmogelijkheden hiervoor en ondersteuning op het gebied van faciliteiten en know-how.
Maar in alle gesprekken die je daarna voert, is er sprake van een
fundamenteel onbegrip voor de aard van onze werkzaamheden: voorlichting.
Steeds gaat men er van uit dat de financiering van je aktiviteiten uit
de aktiviteit zelf moet komen, alsof je broodjes verkoopt waar een klant
een bedrag voor betaald waaruit je je onkosten en loonkosten kunt opbrengen.
In Nederland zijn er vrijwel geen organisaties die maatschappelijke voorlichting
als aktiviteit hebben, welke die voorlichting betalen met de opbrengsten
van de voorlichting. Al deze organisaties betalen de voorlichting en hun
kosten met subsidies van de overheid, van particuliere fondsen of door
sponsoring. Kortom al deze organisaties werken met gesubsidieerde arbeidsplaatsen.
Je zou denken een steunpunt ID-regeling heeft hier een mooie taak om ons
te helpen deze subsidiering te verwerven en tevens ons te adviseren bij
een omslag in onze organisatie om deze nieuwe manier van werken mogelijk
te maken. Tot op heden is er echter nog geen steunpunt en of het er gaat
komen is ook volkomen onduidelijk.
De boodschap is duidelijk: zoek het zelf maar uit.
Dat hebben we dus gedaan. Onze medewerkers hebben onderzoek gedaan naar plaatselijke, regionale of landelijke subsidiemogelijkheden. De conclusie is zeer helder: slechts organisaties op ons vakgebied die vanuit het verleden voor arbeidskosten gesubsidieerd werden, komen hiervoor in aanmerking. Voor organisaties die daar nu nieuw mee willen beginnen, zijn er geen mogelijkheden. Hier worden wij dus gestraft voor het feit dat wij onze aktiviteiten in het verleden op een zo goedkoop mogelijke manier uitgevoerd hebben.
Dan de organisatorische balans
Onze plannen om onze organisatie op een zodanige manier te veranderen
dat er mogelijkheden voor reguliere arbeidsplaatsen zouden komen, zijn
op een aantal pijlers gegrondvest. Een pijler is bundeling van aktiviteiten
van een aantal organisaties in ons werkveld, een andere pijler is bij
deze bundeling een diversificatie van aktiviteiten gaan uitvoeren en de
laatste pijler was het samenbrengen van deze aktiviteiten onder een dak.
Bundeling was ook een speerpunt van het beleid van de gemeente voor dit
werkveld. Echter om hier spijkers met koppen te kunnen slaan heb je een
aantal randvoorwaarden nodig, nl. financiering van arbeidsplaatsen, het
voorhanden hebben van een geschikte en betaalbare ruimte en de mogelijkheid
om in zo’n ruimte vergunningstechnisch en praktisch die aktiviteiten
uit te kunnen voeren.
Kortom je hebt medewerking van heel veel diensten van de gemeente nodig.
De contacten die daarbij gelegd worden zijn heel vriendelijk en positief,
maar praktisch blijkt het heel moeilijk tot onmogelijk om op de korte
of middellange termijn deze voorwaarden te regelen. Voordat ambtenaren
hier iets mee kunnen, zal er eerst vanuit B&W en de gemeenteraad het
politieke besluit genomen moeten worden dat er ondersteund gaat worden.
Een ander knelpunt is dat alle diensten zaken los van elkaar bekijken;
een steunpunt ID-regeling waarbij een centrale aanpak geregeld kon zijn,
was handig geweest. Vervolgens moeten we bij dit alles ook nog constateren
dat we onze werkzaamheden moeten gaan inperken, omdat onze werknemers
een groot gedeelte van hun werktijd aan reïntegratieaktiveiten moeten
gaan besteden, waarvan gehoopt wordt dat deze voor hun een reguliere arbeidsplaats
elders op gaan leveren.
Als last “but not least” de personele balans
Onze medewerkers zijn zeer verschillend en hebben ieder andere kwaliteiten en mogelijkheden. Echter alleen de gemiddelde leeftijd al, maakt het voor een aantal van hun moeilijk om op de reguliere arbeidsmarkt terecht te kunnen en daar hun kwaliteiten in te kunnen zetten. Wanneer je de 50 nadert of gepasseerd bent dan krijg je keihard te maken met leeftijdsdiscriminatie. Daarnaast hebben niet al onze medewerkers die kwaliteiten die op de reguliere arbeidsmarkt gevraagd worden, vandaar ook hun baan in het kader van de ID-regeling. Al onze medewerkers zijn nu met diverse reïntegratietrajecten bezig, waarvan het resultaat zou moeten zijn het verwerven van een reguliere arbeidsplaats. De middelen echter die daarbij tot nu toe ingezet worden zijn verre van toereikend om in de meeste gevallen ook maar een kleine kans op succes te hebben. Op een uitzondering na, een van onze medewerkers heeft altijd al een freelance werkwijze gehad en heeft nu zijn eigen weg gekozen met kans op succes, zal dit uiteindelijk voor deze medewerkers uitmonden in WW en daarna bijstand wanneer er geen beleidswijzigingen ingezet worden. Als bestuurslid en werkgever vind ik dit niet acceptabel, temeer omdat ik anderhalf jaar geleden al de angst uitgesproken heb dat dit het resultaat zou zijn.
Conclusie:
Wat heeft het actiejaar ons opgeleverd?
· Onderbouwing van ons vermoeden dat het regulier maken van
arbeidsplaatsen door ons op dit moment niet zelf te financieren is en
dat we hiervoor dus aangewezen zijn op subsidiering
· Een onderzoek naar de mogelijkheden van deze subsidiering heeft
uitgewezen dat met onze huidige contacten er geen arbeidskostensubsidie
op onze aktiviteiten mogelijk is op plaatselijk, regionaal of landelijk
niveau. Op het gebied van Europese subsidies weten we dit niet, maar we
hebben zelf niet de expertise om dit traject te onderzoeken en kunnen
daar ook geen ondersteuning voor krijgen.
· Voor realiseren van een bundeling van aktiviteiten en initiatieven
zijn we voor faciliteiten aangewezen op de vrije markt, met de bijbehorende
kostenplaatjes die een gezonde exploitatie onmogelijk maken.
· Met ambtelijke diensten hebben we diverse goede gesprekken gevoerd,
ondersteuning hier is echter onmogelijk zo lang de politiek verantwoordelijken
hier niet de voorwaarden voor scheppen.
· We hebben een zeer brede steun voor onze aktiviteiten, onze organisatie
en onze mensen ondervonden, zowel vanuit de bevolking, als vanuit andere
organisaties en ook uit de politiek, zowel de gemeenteraad als het gemeentebestuur.
Echter zo lang het beleid met betrekking tot de afbouw van de ID-regeling
zo afgetimmerd blijft als het nu is en iedereen op elkaar blijft zitten
wachten, zullen kleine maatschappelijke organisaties als de onze hier
van de dupe worden. Op cultureel gebied blijkt er vaak veel meer mogelijk.
· Er is een schrijnend inhoudelijk gebrek aan kennis van de mogelijkheden
en onmogelijkheden van reïntegratie als instrument om ex-ID’ers
aan een reguliere baan te helpen. Dit hangt samen met een veel te rooskleurig
beeld van de arbeidsmarktmogelijkheden van met name “niet zo jongeren”.
Het tot nu toe uitgetrokken budget en de voorgestelde instrumenten zijn
zwaar ontoereikend. Dit zal bij ongewijzigd beleid leiden tot enkele reis
bijstand voor onze medewerkers.
· Het actiejaar in cijfers
o 14 publieksactiviteiten
o publieksbereik 25 tot 30.000 mensen
o media aandacht in alle locale media en een enkele keer ook in nationale
media. Dit leverde ongeveer anderhalve pagina aan artikelen op. Publieksbereik
via media 350.000 (iedere media slechts een maal de oplage meegeteld)
o toename van aantal nieuwsbrief leden en bezoekers van webpagina
o beschikbaarheid over een 10-tal nieuwe vrijwilligers
o gesprekken met en bezoek van 14 gemeenteraadsleden
Bij het op een rijtje zetten van deze resultaten, lijkt het alsof we nu maar moeten berusten in het wegkwijnen van het Vredesburo en het uitstromen van onze medewerkers naar de bijstand.
Dit zijn we niet van plan!
Bij het starten van de operatie van het beëindigen van de ID-regeling, heeft wethouder Kuppens opgemerkt, dat dit vooral een aanleiding voor besturen en werkgevers moest zijn om zelf aan de slag te gaan en niet meer op een oneigenlijke manier werknemers in een gesubsidieerde baan te houden terwijl ze eigenlijk een reguliere baan zouden moeten hebben. Wij hebben als bestuur van het Vredesburo deze verantwoordelijkheid genomen en onze medewerkers op het in het voorgaande stuk genoemde pad gezet. Wij hebben er alles aan gedaan om op een of andere manier de banen voor onze medewerkers regulier te maken.
De conclusie is helder:
Het is onmogelijk om vanuit onze eigen organisatie dit zonder een vorm
van subsidiering te realiseren. Hierbij bevinden we ons in goed gezelschap,
want zoals eerder aangegeven werkt elke organisatie op ons werkterrein
met gesubsidieerde arbeid!
Daarnaast zijn er goede ideeën ontwikkeld voor een bundeling van
aktiviteiten met een aantal organisaties op een breed gebied. Om dit levensvatbaar
te maken moet er ondersteuning in de vorm van facilitering vanuit de gemeente
komen.
We zullen ons het komend jaar dan ook gaan inzetten voor het verwerven van politieke steun voor subsidiering van een of meer arbeidsplaatsen in welke vorm dan ook en politieke ondersteuning voor het faciliteren van ons initiatief tot bundeling van aktiviteiten.We zullen hier dit jaar voortvarend aan gaan werken ook met het oog op de komende gemeenteraadsverkiezingen.
Hierbij hebben we twee heldere doelen:
1. het voorkomen dat onze medewerkers uiteindelijk als eindstation in
de bijstand zullen terechtkomen en
2. het waarborgen dat de breed gewaardeerde en waardevol bevonden voorlichting
en aktiviteiten van het Vredesburo behouden kunnen worden voor de toekomst.
Eindhoven
26 januari 2006,
Harrie Karis
Bestuurslid Stichting Vredesburo
