COLOFON

nr. 24 januari 2004
redactie:
Berrie, Hans, Anita, Vincent, Simon, Serge en Tamara

Redactieadres:
Stichting Vredesburo Eindhoven
Grote Berg 41
5611 KH Eindhoven
tel/fax: 040 2444707
e-mail: info@vredesburo.nl
Postbanknr: 5265491

Deze nieuwsbrief verschijnt 4x per jaar.

De volgende nieuwsbrief zal in april 2004 verschijnen.

INHOUD

REDAKTIONEEL

STAGEPERIKELEN

DE BIEP

ingezonden mededeling

90 DAGEN

REISVERSLAG

Verslag van de BENEFIETMAALTIJD van 16 december 2003

FAKKELTOCHT 2003: een impressie vanaf het kooktoestel

BENEFIETCONCERT “90 DAGEN NAAR IRAK”

RAMEN LAPPEN VOOR HET GOEDE DOEL!!

 

REDAKTIONEEL

Dit keer een themanummer, geheel gewijd aan het “90 dagen”-project. Er is een kort verslag van de reis, die de aanleiding vormde voor dit project. Verder zijn er verslagen te lezen van de diverse activiteiten, die we ontplooid hebben om geld voor de doelprojecten binnen te halen. Meer informatie en achtergronden van dit project zijn te vinden in eerdere nieuwsbrieven, maar u kunt ook gewoon contact opnemen met het Vredesburo.
We zijn dit keer ook niet de vaste rubrieken vergeten, dus de Stageperikelen en de Biep zijn gewoon terug te vinden. In de Stageperikelen staat dit keer ook een stukje van Serge, die voor een korte periode stage heeft gelopen bij het Vredesburo in het kader van zijn IT-opleiding.
Tenslotte zal de volgende keer het 25e nummer van deze nieuwsbrief verschijnen. Dat is een soort van jubileum. Ik vind wel, dat er dan ook iets speciaals in mag staan, dus als er lezers zijn, die een idee hiervoor hebben, laat het ons weten. Stuur uw ideeën naar het bekende adres.

terug

Hallo beste mensen,

Ik zal me eerst even voorstellen: ik heet Serge. Ik ben stagiaire op het Vredesburo in de periode van 17 november 2003 – 6 februari 2004. Ik volg de opleiding ROC - School voor ICT te Eindhoven als 2de jaar student. Ik ben hier terecht gekomen via mijn school Nou zullen mensen zich afvragen waarom een student van de ICT bij het Vredesburo stage loopt. De reden hiervoor is, dat in elke organisatie automatisering van belang is. Ik heb hier in mijn stageperiode verschillende praktijkonderdelen gedaan: ik heb het onderhoud van ons computernetwerk bijgehouden en bij onze collega’s van Delinkwentie en Samenleving heb ik de computers onderhouden en problemen verholpen.Ik heb dit gedaan door de meest voorkomende problemen te beschrijven in een handleiding en daarbij de oplossing gegeven om ze te verhelpen. Ik heb ook computerondersteuning gegeven aan onze projecten (90 dagen, 80 vragen). In deze stage van 10 weken, wat een korte tijd is, heb ik het erg naar mijn zin gehad, veel vrijheid gekregen om dingen zelf te plannen en veel bijgeleerd. Voor aankomende ICT- stagiaires is dit wel een aanrader om bij te leren over computers. Het is een prettige en leerzame tijd voor mij geweest. Ook al heb je weinig tot geen interesse in wat ze hier doen, dan kun je als ICT student hier toch prima uit je voeten. Zelf heeft het me tot de gedachte gezet om ook wat meer voor de wereld te gaan doen.Verder wens ik iedereen van het Vredesburo veel kracht toe om de wereld verder te helpen.

Groetjes,

Serge

Na 4,5 maand stage lopen op het Vredesburo, kan ik nu wel zeggen dat ik helemaal ingewerkt ben. Ik heb een klein huisje in Eindhoven en een lening bij de IBG, om zo toch nog te kunnen eten tijdens de laatste 2 weken van de maand. De benefietmaaltijd en de fakkeltocht zijn achter de rug, en waren een groot succes. Ik heb, door het houden van interviews in heel Nederland, kennis gemaakt met verschillende idealistische werkgroepen, organisaties en andere initiatieven, wat mij op veel nieuwe ideeën en manieren van werken heeft gebracht.
De nog resterende 750 uur (!!) ga ik onder andere een personeelsuitje organiseren voor het Vredesburo, meewerken in de organisatie van Ecotopia (een 2 weken durend festival over globalisering en landbouw, in de buurt van slot Loevenstijn, in de zomer) en een subsidieaanvraag doen bij de gemeente om wat geld los te peuteren voor het vredeswerk.
Ik ga er voor zorgen dat deze 2e helft van het jaar nog meer motiverende en leuke acties brengt voor mijzelf en iedereen die ook naar een betere wereld streeft! En dat niet op de manier zoals die knakkers van het Wereld Economisch Forum voor ogen hebben!

Recept voor wereldvrede:
- 3 x daags knuffelen, ook met onbekenden totaal 30 minuten
- 2 x daags thee drinken, bij voorkeur valeriaan totaal 60 minuten
- 1 x daags puddingbroodje of tompoes eten totaal 20 minuten
- 2 x daags wandelen in het park, eendjes voeren totaal 120 minuten
- 1 x daags mediteren over gelukkige momenten totaal 60 minuten
- 2 x daags troetelbeertjes video’s kijken totaal 120 minuten
- overige uren: sporten, vrijen, schilderen, wild bomen en bloemen planten, (straatstenen verwijderen) musiceren, vrijen, knuffelen.

Gegarandeerd succes,

Groetjes Tamara

Laatste stukje van Simon….

Ja trouwe lezers, mijn stage zit er alweer op. Het was een leerzaam jaar. De afgelopen periode ben ik vooral bezig geweest met mijn eindproject, waarin ik een groepje van zeven onervaren jongeren een concert heb leren organiseren. Het heeft me nogal wat vingernagels gekost, maar uiteindelijk was het een succes. Er waren een dikke tweehonderd bezoekers, de bands waren goed en de sfeer was uitstekend. Ook organisatorisch was het dik in orde. Het enige was dat het de bedoeling was dat het een benefietconcert zou worden, maar dat heb ik er niet door gekregen bij het bestuur van ojc Walhalla in Sevenum, waar het concert plaatsvond. Vandaar dat ik maar een ander jongerencentrum heb gevraagd of het kon, en ojc Niks in Horst was wel bereid om dat te doen. Alle entreeopbrengsten konden dan besteed worden aan het ‘Project 90 dagen’. Het was helaas minder druk dan in het Walhalla, maar niettemin erg geslaagd, de sfeer was weer goed en er was een mooie opbrengst. Een mooie afsluiting van een mooie stageperiode! Uiteraard zal ik na mijn stage wel gewoon vrijwilliger blijven, er is immers altijd genoeg werk. Ik hoop u dan ook allemaal te mogen begroeten tijdens de gratis Vlooienmarkt op zondag 1 februari.

Vriendelijke groeten Simon

terug

DE BIEP

Graag wil ik weer enkele interessante boeken onder de aandacht brengen. Maar ik zal het kort houden

Om te beginnen het boek van Karel van Wolferen; “De ondergang van een wereldorde”. Uitgeverij Contact. ISBN: 90 25418805. Het is een helder geschreven boek. De auteur kijkt scherp naar de binnen- en buitenlandse economie en de politieke situatie in de V.S. en vergelijkt deze met die van Japan en Europa. Hij trekt conclusies uit hetgeen hij waarneemt in diplomatieke bewoordingen en behandelt natuurlijk ook de Europese reacties op de politiek van de VS, met name het slaafse gedrag van Nederland. Ook de rol van de personen in en achter de Bush-administration en de neo-conservatieven, wordt duidelijker gemaakt. Hij beschrijft hoe de media zijn overgenomen en er zo een soort heimelijke staatsgreep plaatsvond, waardoor de politiek veranderde van een democratie in een plutocratie, waarin het grote geld en daarmee de grote bedrijven bepalen wie er heerst. Zo wordt duidelijk waarom hij stelt dat het land feitelijk is gekaapt om een internationale en binnenlandse koers af te dwingen waar de Amerikanen niet zelf voor hebben gekozen. In hoofdstuk vijf benadrukt hij het grote belang van het publieke domein. De allergrootste schadepost – het fragiele weefsel van de internationale rechtsorde* – wordt behandeld in het laatste hoofdstuk, ook de uiterst belangrijke rol van de V.N. en de NAVO als marionet van de VS. De auteur geeft een verhelderende kijk op de wisselwerking tussen de economische stelsels en de politiek. Karel van Wolferen (Rotterdam 1941) is correspondent voor NRC Handelsblad en hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam.

Dan het handzame informatieve boekwerkje:“De muur in Palestina”. Vlugschrift 16. Uitgegeven door de Papieren Tijger, ISBN: 90 6728-166-2. Na een kort maar krachtig voorwoord van Harry van Bommel, komen de kritische visies aan bod van mensenrechtenorganisaties (ook Israëlische), de Verenigde Naties en Palestijnse non-gouvernementele organisaties. Deze “apartheidsmuur”, ook wel “muur van schande” genoemd, is twee keer zo hoog en drie keer zo lang als de Berlijnse muur.. Het geheel wordt geïllustreerd met enkele plattegrondjes van de gebieden, statistieken en een tabellen van de waterputten die door de muur afgesloten worden voor de hiervan afhankelijke bewoners. In de artikelen wordt uitvoerig ingegaan op de gevolgen van de Muur voor de getroffenen, voor het vredesproces en voor perspectieven op een soevereine Palestijnse staat. Het is een realistisch “horrorscenario” van het brute optreden tegen alle mensen- en volkenrechtelijke afspraken in.
In meerdere tijdschriften in onze winkel, waaronder “de Brug” en “Soemoed”, wordt uitvoerig ingegaan op de gevolgen voor de Palestijnse vluchtelingen in de omringende landen, als gevolg van de Amerikaanse druk op die staten. Voor meer informatie verwijs ik naar de rubriek “ingezonden mededelingen” voor de recent uitgekomen brochure over de muur.

En nu: “Het Tsjetsjeens labyrinth”, geschreven door Anne Nivat, Uitgeverij De Arbeiderspers, ISBN: 90 29536497. Het is een exemplaar uit de reeks “Oorlogsdomein”. Het is een stevig, keurig gebonden boek. Als je niet goed op de hoogte bent van de geschiedenis van Tsjetsjenië, is het misschien een goed idee om eerst het nawoord te lezen. Daarin staat kort de geschiedenis van de Kaukasus, voor wat betreft de conflicten. Vervolgens even in de atlas kijken, waar de landen waarover het boek handelt, precies liggen. Toen ik verder begon te lezen nam ik ook steeds de 2 landkaartjes voor in het boek erbij, omdat de schrijfster nogal wat heen en weer reist. De gebeurtenissen spelen zich af van september 1999 tot half februari 2000. Anne Nivat, een Franse journaliste, gaat verkleed als Tsjetjeense het oorlogsgebied in. Ze geeft een goed boeiend ooggetuigeverslag en kan in één zin treffend een omgeving of situatie beschrijven. Er is geen overdreven sentimentaliteit, maar objectiviteit en menselijkheid terug te vinden in haar verslag. Ook beschrijft ze de buitengewone gastvrijheid van de mensen. Nivat maakte het onuitsprekelijke leed van de burgerbevolking mee, die beklemd zit tussen Russische wreedheid en Wahabitische fundamentalisten. Haar reportages over Tsjetsjenië in Libération leidden tot anti-oorlogsprotesten voor de Russische ambassade in Parijs. Haar verhaal geeft ook een idee hoe het eventueel zit met de ontvoering van Arjan Erkel van Artsen Zonder Grenzen, die op 12 augustus 2002 werd ontvoerd in Dagestan. Ze maakt in het boek duidelijk dat het veel gewapende groepen alleen nog maar om geld gaat om te overleven, zich te verrijken of iets van de tegenpartij gedaan te krijgen. Als deze gevaarlijke situatie tot je doordringt besef je dat Anne wel heel erg veel geluk heeft gehad.

terug

(ingezonden mededeling)

FOLDER OVER DE ISRAËLISCHE APARTHEIDSMUUR:

een beknopt overzicht in woord en beeld.

terug

90 DAGEN

REISVERSLAG

Met een superkorte voorbereiding heeft het Vredesburo, in samenwerking met de Stichting 80 vragen rond de wereld en met Rob van der Ploeg, sponsoractiviteiten georganiseerd voor kinderen, die slachtoffer zijn van oorlogsgeweld. Deze tocht bestaat uit een fietstocht van Rob, een autoreis van de Stichting 80 Vragen, die services en informatie verzorgen, en sponsoractiviteiten en voorlichting via het Eindhovens Vredesburo.

Een superkorte voorbereiding is nooit echt slim, daar heeft U gelijk in. De reden hiervoor was dat zowel het Vredesburo als de stichting 80 Vragen pas enkele weken voor de aanvang van de tocht op de hoogte werden gesteld van het verzoek. Bovendien bleek de informatie in het verzoek van dubieuze kwaliteit: andere partners die genoemd werden waren zelf nog niet echt overtuigd om te participeren.
‘Waarom dan toch het project aangaan?’, zou je zeggen. Een legitieme vraag die ook wel wat uitleg verdient. Ten eerste is het project een goed project voor het Vredesburo. Hiermee geven wij aandacht aan het meest omvattende conflict, dat op dit moment gaande is. Vanwege het feit dat dit gericht is op kinderen zou het Vredesburo zich meer kunnen concentreren op de doelstellingen van het project en minder op de achterliggende uitermate gecompliceerde en iedere dag veranderende politieke situatie. Bovendien heeft het Vredesburo een nieuwe medewerker, die zich vooral bezighoudt met buitenkantoorse activiteiten en heeft het Vredesburo een algemene behoefte om nieuwe bronnen, nieuw publiek en nieuwe media aan te boren.
Ten tweede is het voor de Stichting 80 vragen een goed project, omdat de specialiteit (de Balkan) ruim onder de aandacht komt en nieuw materiaal voor de portofolio van het “Around the World in 80 Questions’-project gemaakt kan worden.
Ten derde is het natuurlijk ook goed voor Rob van der Ploeg die vanwege zijn achtergrond, de nodige ervaring in oorlogs- en crisisgebieden ontbeert. Verder heeft Rob aangegeven, dat hij teveel aan zijn zaken heeft gedacht en te weinig aan de dingen, die zich in zijn hart afspelen. Het is tijd voor verandering.
Drie goede redenen om deze reis toch aan te vangen, zelf met korte voorbereidingstijd. Of dit een wijs besluit is mag U zelf aan het eind van dit verhaal concluderen.

Het vertrek stond gepland op 17 September. Hierbij hebben we getracht tijdens het Vrijheidsfestival extra aandacht te trekken. De fietser, die op dat moment nog een monstertocht te gaan had, wilde liever niet vooraf pontificaal in de krant staan. Uiteindelijk heeft het Vrijheidsfestival niet erg veel publiciteit gegeven aan de sponsortocht, maar is wel gebruik als informatief circuit.
Fietser en vrachtwagen ontmoeten elkaar aan de Italiaanse-Sloveense grens. Gemoedelijk rijden zij door het prachtige Sloveense land. Slopende kilometers in het land van 1000 bergen. Slovenië is klaar voor de EU en dat straalt er vanaf.
Slechts enkele dagen later rijden we oostwaarts, ten zuiden van Zagreb. Rob rijdt over een spoorbaan West-Slavonië in. Deze regio was tijdens de oorlog een frontlijngebied. De eerste verwoeste huizen, duizenden kogelgaten. Dat komt hard aan.
Die dag slapen we in Okucani maar niet, nadat we eerst ons hoofd hebben geventileerd en de rest van de emoties hebben onderdrukt met alcohol. Nog een dag Kroatië, weg vakantiegevoel, hier is de werkelijkheid en de geschiedenis gaande, die kilometer na kilometer op het netvlies brandt.
Aankomst in Bosnië. Overdonderd door een gastvrijheid, die Rob doet twijfelen aan de oprechtheid van de mensen. Bovendien worden we gegrepen door een dubbel programma: iedere dag fietsen en filmen. De destructie, die nog overal te zien, is werkt drukkend.
We bezoeken verschillende projecten van onze beneficianten: Stichting Vluchteling, Stichting Bosnische Kinderen en War Trauma Foundation.
Vooral Stichting Vluchteling is actief in deze regio, met name via de organisatie Zdravo Da Ste, wat zoiets als ‘geluk aan allen’ betekent, maar vertaald wordt als “Hi Neighbor’. Doel van deze organisatie is heroverweging, integratie tussen uit elkaar gedreven bevolkingsgroepen, psychische ondersteuning aan vrouwen en kinderen en ondersteuning van inkomensgenererende activiteiten. O.a. in Bosanski Brod, Derventa en Doboj zijn deze organisaties actief.
Later, op zondag, komen we bij Mahala alwaar de Stichting Bosnische Kinderen actief is. Het feit dat wij op zondag komen betekent, dat wij niet ontvangen worden door de staf van de organisatie, maar door de kinderen die spelen op het nieuwe kinderspeelplein. Onze dag is fantastisch en alhoewel volledig bezweet wint ons team met 7-1 van de rest van de jongens. Het blijkt, dat je ook tijdens een spelletje voetbal de kids bij de les kan houden. Bewustzijn is een prachtig iets.
Ondertussen beginnen de Nederlandse media zich te roeren. We komen namelijk bij Srebrenica en dan jeukt het weer bij het Nederlandse journaille. Waarom men altijd weer Srebrenica in beeld wilt hebben is ons een raadsel, zeker als je weet dat de media je ondertussen niet voldoende tijd geeft om iets te vertellen over de vooruitgang in Srebrenica. Voor hen die geïnteresseerd zijn: de burgermeester fietst even op de fiets van Rob en heeft met zijn pragmatisch instelling ondertussen heel wat gedaan voor jeugd, jongeren en veiligheid (festivals, centra, straatverlichting). Er zijn inmiddels meer dan 2000 mensen teruggekeerd, wat hoopgevend is. Helemaal als je weet dat de internationale gemeenschap pas sinds anderhalf jaar in Srebrenica investeert. Er reizen echter ook weer nieuwe problemen: oude (Servische) vluchtelingen, die inmiddels 7, 8 jaar in Srebrenica wonen moeten hun huis verlaten wanneer de rechtmatige eigenaar terug komt. Nieuwe onzekerheid, nieuwe tegenslag, nieuwe frustratie. Er moet nog een hoop gebeuren. Bob Janssen van de werkgroep Nederland-Srebrenica leidt ons rond en vertelt over de persoonlijke problemen die hij ondervindt met het leven tussen twee werelden: hier in het Kille Srebrenica en daar, het koude Holland met zijn vooringenomenheid. In Srebrenica vinden wij ook een restaurantje van de kok Abdullah, die ooit voor de (internationale) elite van BiH kookte en nog steeds in de top drie staat van goed eten onderweg. Wij beschouwden dat wel als een verrassing.
Niet veel later zijn we in Sarajevo alwaar net de oud president Alija Izetbegovic begraven wordt. Omroep Brabant vraagt zonder gêne of dit nu een man is, die wij bewonderen. Nee. Helaas. Wij bewonderen mensen die de oorlog vermijden, uitsluiten of op houden te laten bestaan en wij bewonderen niet gefrustreerde fanatie-kelingen, die oorlogspresident worden, ook al zijn zij de onderliggende partij in het conflict. Wetende dat er geen tijd is voor dergelijke nuances houden we het maar op een duidelijk ‘nee’.
In Bosnië gebeurde veel en dat vreet aan onze energie en concentratie. Een paar dagen vrij en een ontmoeting met het team van Stichting Bosnische Kinderen geeft ons nieuwe moed en nieuwe vooruitzichten en als klap op de vuurpijl kunnen wij hen nog helpen met het (onmiddellijke) transport van een grote lading computers van Sarajevo Airport naar een school in Tuzla.

terug

We rijden door Servië heen, maar net langs de grens zodat wij ons niet in de ellende van deze voormalige Joegoslavische republiek hoeven te storten. Voor nieuwkomers op de Balkan, zoals Rob de fietser, is het fijn niet iedere dag met een veelvoud van complicaties en problemen geconfronteerd te worden, zelfs al was het de bedoeling deze confrontatie toch aan te gaan.
Ook in Montenegro rijden wij langs de rand van het land. Binnen de kortste keren zijn we in Kosovo. Officieel een provincie van Servië, maar volgens de akkoorden, die getekend zijn na de NAVO-aanvallen op toenmalig Joegoslavië, ook een gebied dat uiteindelijk onafhankelijkheid kan krijgen. Inderdaad is de overvloed van NGO’s, UN-diensten en regeringsprojecten enorm. Op de weg is één op de drie auto’s van een buitenlandse organisatie. Volgens medewerkers van verschillende NGO’s, die wij spreken, kan er niet gesteld worden dat er enige structuur in de hulpverlening zit. De bedragen voor Kosovo zijn nog hoger dan toentertijd voor Bosnië en er wordt enorm veel over de balk gesmeten en onzinnig gebruikt. Het is jammer dit te moeten constateren. Bovendien lijkt het niet slim om een sponsortocht te organiseren en dan dergelijke kritiek te uiten. Uiteraard zit iedereen in Kosovo met een goede intentie, maar laten we eerlijk wezen: eerlijkheid en kritiek zijn niet bedoeld om de situatie in een negatief daglicht te stellen. Het is bedoelt om meer bewustzijn te creëren bij het verlenen van hulp en daarmee de effectiviteit van de hulp te verhogen.
We komen op drie plekken die echt het vermelden waard zijn. Allereerst Mitrovica: een gedeelde stad met een neutrale zone, die mede voorkomt dat de rest van de stad met zichzelf integreert (doe dat maar in de neutrale zone). Verhalen dat Albanezen geen woord Servo-Kroatisch kunnen aanhoren blijken niet te kloppen. Je moet gewoon het juiste gezicht opzetten en de goede woorden kiezen en men praat eindeloos met je mee. Er zitten verschillende sportjournalisten tijdens de persconferentie en vragen over de fietsrace.
Tweede plek is Plementina, alwaar honderden Roma en Sinti wonen, die tijdens de oorlog uit hun huizen zijn geknikkerd. Een bord met daarop honderd adressenkaartjes van internationale organisaties hangt er als bewijs dat de Saban, leider van de groep (en hoofd van de school), voldoende reden heeft sceptisch te zijn op ons voorstel om aan de kinderen te vertellen over de reis en daar opnamen van te maken. “Hier wonen mensen, geen apen”. Als we voorstellen de kinderen te informeren en onze camera’s in de auto te laten straalt het ongeloof van Saban’s gezicht af. “Is dat dan mogelijk voor jullie?” vraagt hij nogmaals vol ongeloof. Uiteraard. We hebben kinderen nog nooit zo hard naar school zien rennen, we hebben enorm gelachen om de vragen en opmerkingen en uiteindelijk werd Rob uitgezwaaid door 50 kinderen “Rocky, Rocky”. Mooi moment.
Na Prishtina, alwaar het Nederlandse ambassadekantoor geweldige hulp heeft verleend aan onze missie, worden we nog door de organisatie Care meegenomen en komen we terecht in een koeruilhandel tussen dorpelingen, die tot voor kort elkaar in de haren vlogen. Goed werk en een prachtige dag!!!
We verlaten het vreemdste land van Europa, waar niets eenduidig is en alles nog volledig verwarrend functioneert.
We gaan Macedonië in en vinden ons weer terug in ‘normaliteit’, geen fourwheeldrives, waar je naar kunt kijken. Macedonië ken ik van lang geleden. Toen de Joegoslavische republieken tegen elkaar zaten te kibbelen zeiden de Macedoniërs: “Hallo luister eens hier mensen, al dit gekissebis is geen oorlog waard.” De eenvoud waarmee onzin aan de kant gezet werd is tekenend voor dit volk. Moeilijke dingen makkelijk oplossen, makkelijke dingen moeilijk bekijken. Hun muzikale ritmes bestaan uit zeer ongelijke maten (met 7 tellen), de taal is anders dan die van de andere Slavische volken, van een 19 jarig meisje hoor ik dat zij het liefst Herman Hesse of Freud leest.
Serieus werk hebben wij hier niet, mede omdat wij weer eens op zondag de hoofdstad bereiken. Na Macedonië gaat de vrachtwagen naar Albanië terwijl de fietser naar Athene fietst en vandaar de boot naar Marmaris neemt. Over deze periode hebben wij weinig data behalve op de website van de Stichting 80 Vragen (zie onder). In ieder geval is fietser en chauffeur blij een tijdje op zich zelf aangewezen te zijn. Wij zullen elkaar in Antalya weer ontmoeten.

terug

We zijn gearriveerd in Turkije. Een machtig land met vele gezichten dat, net als enkele andere landen, in het Westen niet echt een goede naam heeft. De vriendelijkheid straalt van de mensen af. De verscheidenheid van de natuur zit ook in de cultuur. Het eten is lekker, de beschouwing is bedachtzaam. We rijden door fantastisch landschap, vreemd genoeg in minder toeristische gebieden is het landschap nog mooier. Wellicht houden de Turken de mooiste stukjes van zichzelf voor zichzelf.
De mensen zien onze auto met grote stickers: Holland - Balkan - Irak - Humanitarian bicycle journey. Mensen vragen of wij dit uit protest doen. We geven een Japans antwoord en zoals U misschien weet, in Japan is het niet geoorloofd om nee te zeggen. We zeggen: “Een heel klein beetje, omdat oorlog altijd slecht is. Maar nog veel meer doen wij dit ter ondersteuning voor de kinderen, voor de toekomst.” Men wenst ons bijzonder veel geluk. Ook zij die niets vragen, omdat we in truck of op de fiets met grote vaart langsrijden, zwaaien ons toe.
Onderweg rijden we nog door Istanbul alwaar net de bomaanslagen plaatsvinden. Blijft ons dan niets bespaard???
Vanaf Antalya rijden we zeer ontspannen richting Syrië. De kust hier is prachtig, de toeristen zijn alleen uit de omliggende omgeving, het weer is nog zacht, zelfs warm. Wij houden ons hoofd bezig met vragen over Syrië en de aankomst bij de Irakese grens. Er zijn drie opties. Via de Eufraat richting Abu Kamal, vanuit Al Hassaka met een locale gids of terug Turkije in en via Ciszre de grens bij Habur bereiken. Hoe dan ook, ver weg van huis, vinden wij dat de Nederlandse media ons aandacht moeten geven.
Syrië was een gesloten doos, zoals enkele Turken ons vertelden. Maar het opent zich aanzienlijk sinds de oude president Assad is overleden en zijn zoon de troon heeft overgenomen. De veranderingen gaan langzaam, maar misschien is dat maar goed ook. Veronderstel dat iedereen ineens een goede auto wil hebben. Dat kan alleen maar haat en nijd worden. Ook Syrië heeft een erg slechte reputatie in het Westen als het op internationale politiek en algemene opvattingen aankomt. Feit blijft dat wij door iedereen rustig en zeer vriendelijk onthaald worden. Men heet ons bijzonder welkom en dankt ons voor een bezoek aan hun land. Deze cocktail, want ieder land blijkt te bestaan uit een veelvoud van volkeren, groepen en invloeden, blijkt meer open te zijn dan vaak aangenomen wordt en Syrië staat in de Arabische wereld dan ook bekend als een progressief land.
Onderweg hebben we een afspraak, die inhoudt dat als de fietser zich niet veilig voelt, hij niet verder zal gaan en we gezamenlijk andere opties gaan bekijken. Na twee dagen is het zover. We zijn dan inmiddels door rotjochies met stenen bekogeld, toen we in de auto lagen te slapen, de fietser werd eenmaal bijna hardhandig gestopt en gebaren zijn minder verklaarbaar of gewoonweg onvriendelijk.
We passeren Allepo, rijden onze gast terug naar Damascus en zien Al Hassaka, voordat we, via Turkije, de Irakese grens zullen gaan benaderen. En toch heeft Syrië een goede zo niet prachtige indruk op ons achter gelaten. Je kunt er naar de woestijn kijken die, vanwege warmtetrillingen, eenzelfde beeld geeft als de zee.
De Syrisch-Turkse grens is gesloten, we wachten 12 uur en dan nog 3 uur formaliteiten afhandelen voordat we er doorheen zijn en beginnen aan de laatste 160 kilometer naar Irak.
Halverwege ontmoeten we een medewerkster van de VN. Onze permissie om naar Irak te gaan is niet bij de grens aangekomen. De VN waarschuwt voor nachtelijke activiteiten en zijn onder alarmfase 1. “Vertel niet dat jullie NGO zijn, want dat is het woord dat iedere official doet huiveren”. NGO’s kunnen niet werken in deze regio. Officials handelen alleen met exacte toestemming van Ankara. De situatie is uiterst gespannen. Echter, er wordt ons verzekerd dat er geen gevaar is op de weg naar Habur, de grensovergang.
We rijden door. Een rij van 20 kilometer tankwagens is ons ontvangstcomité. Het ziet er inderdaad als een overwinningsboog uit. Veel leger en politie langs de route, de meeste chauffeurs klappen. Filmen is verboden. Uiteindelijk bij de allerlaatste halte worden we gestopt en voor een keuze gesteld: of jullie rijden door Irak of jullie draaien om en gaan terug. Enkele minuten aandringen op een laatste foto bij de grens heeft geen effect. Langer wachten wordt niet op prijs gesteld. Uiteindelijk maken we nog een foto van de grensovergang vanuit de wc. Hierop geen vreugdeteam, geen blije gezichten of voldane handdruk. Slechts een bord, een vrachtwagen die net passeert en een stuk van de wc deur markeren ons doel.

Een week later zijn wij thuis in het koude Nederland. Zal het aan de temperatuur liggen dat mensen hier zo kil doen? We zijn al tot de conclusie gekomen dat dit project meer vervolg nodig heeft. De reis heeft bij ons veel meer teweeg gebracht dan bij het publiek thuis. De reis heeft tot nog toe veel minder sponsorgelden binnengebracht dan de bedoeling was. Over vervolgactiviteiten kunt U in deze nieuwsbrief meer lezen.

Wij nodigen U uit de humanitaire zaak te blijven steunen en geven de suggestie kleinschalige, persoonlijk opgezette projecten te ondersteunen, zodat de mogelijkheden niet alleen grotendeels gebruikt worden daar waar ze voor bedoelt zijn, maar ook zodat deze hulp teruggekoppeld wordt naar onze gemeenschap en een positieve sfeer van saamhorigheid en solidariteit onderdeel wordt van ons dagelijks doen en laten.
Want uiteindelijk gaat het niet om onze inspanningen, al zijn deze nog zo groot. Het gaat niet om onze ervaringen, al zijn deze nog zo indrukwekkend. Wij zijn deze reis begonnen om sponsorgelden in te zamelen voor kinderen, die slachtoffer zijn geworden van oorlog. Wij zullen deze reis afsluiten, maar blijven volharden in het doel van de reis.

Gezonde kinderen, gezonde toekomst!

Geef gul en geef geluk
Iedereen komt het toe.

Met vriendelijke groet
Martin Voorbij

terug

Verslag van de Benefietmaaltijd van 16 december 2003

In den beginne was het idee…. en het idee was goed…..
Laat er een benefietmaal-tijd zijn…. en de benefietmaaltijd was er…..en het was goed….
Het was namelijk een ontzettend leuke dag en een geslaagde avond.
De ochtend verliep met enige spanning en rennen toch nog goed. Ik moest
‘s ochtends eerst naar school in Zwolle, snel daarna een digitale camera halen, naar de trein en de laatste telefoontjes plegen met hoofdkantoor Eindhoven. Gelukkig hielpen er een groep uitermate goed toegeruste vrijwilligers mee, dus konden de eerste ritjes met spullen al naar de Hoogstraat gereden worden. In Eindhoven gekomen was het snel half rennend en fietsend naar het Vredesburo. Gerbrand, mijn klasgenoot was namenlijk ook mee en had geen fiets.
Om een uur of 2 kwamen we aan op de Hoogstraat, bij de Zusters, om daar al de koks, Laurie en Andries aan te treffen druk bezig in de keuken.
Snel alle spullen uitgeladen uit de bakfiets en met z’n allen aan het snijden geslagen…..
Rond 17:45 kwamen de eerste gasten al aan. Te vroeg, maar ja, we waren gelukkig op alles voorbereid. De tafels waren al gedekt en netjes aangekleed met kaarsjes en leuke presentjes voor de gasten om mee naar huis te nemen.
Om 18:00 begon het echt druk te worden. De gastheer/ kassier, Vincent, heette de gasten welkom en rekende de kosten van de maaltijd met hen af.
Jammergenoeg hadden er best wel wat gasten afgezegd, maar hun vrienden hebben dankzij hun goede wil toch het bedrag voor de maaltijd gedoneerd.
Nadat de woonkamer van de Zusters vol zat heb ik een welkomswoord gehouden en iedereen het doel van de maaltijd verteld en het verloop van de maaltijd met de intermezzo’s uitgelegd.
De pompoensoep werd opgediend door onze behulpzame obers, Vincent, Simon, Gerbrand en Martijn.
Na een half uurtje was ook de rest van de gasten gearriveerd, die plaats mochten nemen in de woonkamer van de Emmaus. Daar heb ik wederom iedereen welkom geheten en het doel en verloop van de avond verteld.
Daarna was het voor mij veel heen en weer rennen tussen de 2 woonkamers; dan weer in de ene woonkamer de spreekster van Stichting Bosnische Kinderen aankondigen, daarna snel in de andere woonkamer de buikdanseres die voor ons kwam dansen. En in de volgende pauze tussen de gangen door weer andersom. Ook heeft de moeder van Martin het laatste gedeelte van de reis naar de grens van Irak voorgelezen, zodat iedereen wat meer achtergrond informatie kreeg over de reis.
De vrijwilligers/obers/afwassers/en meer heb ik de hele avond door van hot naar her gestuurd: laatste boodschappen doen, opdienen in de ene woonkamer, afruimen in de andere, afwassen, afrekenen, stereo plaatsen in de woonkamer van de Zusters, dan weer terug naar de Emmaus.
Het zweet stond de lieve vrijwilligers en mijzelf tegen die tijd wel op de rug,
Na een uurtje of 2 had iedereen zijn of haar buikje helemaal rond gegeten en gingen de gasten langzaam naar huis. Voor ons begon toen het grote karwei van het afwassen, opruimen en spullen terugzetten op hun plaats.
De Zusters sjouwden met grote tafels heen en weer en bakken met servies, terwijl ik het rustig stapeltje voor stapeltje deed, bang om mijn rug te forceren. Maar hup daar gingen ze, met razend tempo door.
Rond een uur of 11 was alles opgeruimd en het zag er weer uit alsof er niets gebeurd was.
Alleen een paar grote pannen en bakken met eten vertelden nog wat er gebeurd was. Daar wisten de Zusters en de bewoners van Emmaus nog wel raad mee….
Als afsluiter hebben we met zijn vieren nog een biertje gedronken op het Vredesburo, om daarna met een voldaan gevoel ons bed in te kruipen……

Hierbij wil ik iedereen bedanken die mee heeft gewerkt, gegeten, gegeven, gedanst en verteld waardoor dit voor ons allemaal een erg leuke, lekkere en leerzame avond is geworden, met een mooi resultaat voor de kinderen in de (voormalige) oorlogsgebieden: een dikke 600 euro!!

Bedankt!
Groetjes Tamara

terug

Fakkeltocht 2003:

een impressie vanaf het kooktoestel

Gelukkig zijn ze er elk jaar weer! De trouwe fakkeldragers op kerstavond. Gezien de toestand in de wereld geen overbodige luxe om “al lopende stil te staan” bij alle gebeurtenissen. Ook fijn dat het plein weer helemaal vol stond en dat op een gegeven moment het sein gegeven werd dat de fakkels op waren. Het Vredesburo vroeg aandacht voor de actie 90 dagen (zie ook de andere artikelen in de nieuwsbrief) en deed dit onder meer door het serveren van een excellent kopje soep, waarbij de bijdrage ten goede kwam aan “ons” projekt. Het voordeel van in een standje staan is dat een hele hoop mensen voorbij komen, dat je de laatste verhalen en discussies hoort en kennissen tegenkomt, waaraan je, jammer genoeg, moet vertellen dat je geen tijd hebt gehad in 2003 om even op bezoek te komen. Inderdaad, vredeswerk kan je behoorlijk opbreken en is soms funest voor je sociale leven.
Leuk is dat bij de fakkeltocht een heel divers publiek aanwezig is, iets wat bij andere activiteiten nog wel eens wil ontbreken (en even een praatje maken met de burgemeester om te vertellen wat het Vredesburo is en doet, doe je ook niet elke dag). Uiteraard zit er altijd de verzuchting bij waarom je zo weinig mensen bij andere activiteiten ziet en hoort: misschien ligt het aan de manier, waarop we traditioneel zaken organiseren of misschien ook aan de tijd van het jaar, Niets beters voor het kerstgevoel als meegelopen te hebben voor het goede doel (en dat rijmt!) Sommigen vinden het een a-politiek en te vrijblijvend geheel, maar daar staat weer tegenover dat een dergelijke tocht pas werkt bij een massale deelname (een beetje water bij de politieke wijn is best wel te verdedigen). Het lijkt mij voor de deelnemers en de mensen, die het organiseren, een steun in de rug is en een goede motivatie om in 2004 er weer bij te zijn. En wij……… een leuke & inspirerende avond waarbij de linzen en erwtensoep qua populariteit nauwelijks voor elkaar onderdeden en de gesprekken doorgingen tot diep in de nacht.

Benefietconcert “90 dagen naar Irak”

Gedurende de drie maanden van het project “90 dagen” ben ik bezig geweest verschillende concrete activiteiten te organiseren om wat geld in te zamelen. Één daarvan was het optreden van onze band Satoric Dwarfsz, die al min of meer vier jaar uit elkaar was. Dus een heel karwei om de zeven man op te sporen en een vaste datum te prikken!!
Uiteindelijk verliep het soepel, want iedereen was wild enthousiast om weer eens een keer te spelen.
Op 21 november om tien uur stonden we dan ook met de band in een vol zaaltje in Burgers. Twee uur precies duurde onze geïmproviseerde muzikale reis door het heelal. En het feestje en de drukte leefde nog tot ongeveer vier uur in de ochtend!
De opvallende gele donatieblikken bleken goed vol te zitten en omdat er zoveel bier verkocht was, dat alles op was, kregen wij ook nog een percentage van de winst!!
Dus alles bij elkaar een plezierige en succesvolle avond voor het goede doel!!!!

Vincent

terug

RAMEN LAPPEN VOOR HET GOEDE DOEL!!

Met een keukentrapje, emmer, wisser, infofolders en een grote glimlach liepen Simon(stagiaire) en ik uit het Vredesburo op zoek naar vieze winkelramen. We waren op zoek naar winkeliers die ons “90 dagen”-project wilden steunen! De taken werden verdeeld: Simon de informatieve kant en ik de praktische kant en verrassend genoeg hebben wij een leuke bedrag binnen kunnen halen.

Vincent