Dit keer een speciaal nummer, waarin we de stagiaires bij het Vredesburo wat meer aan het woord laten komen. Het eerste gedeelte van deze nieuwsbrief is dan ook voor hen gereserveerd. Ze zullen in juli nog hun licht laten schijnen over hun periode bij het Vredesburo en daarna zullen ze waarschijnlijk weer huns weegs gaan, zoals altijd. In oktober zullen de nieuwe stagiaires zich dan weer aan de lezers presenteren. Zo is nu eenmaal de cyclus van het stagiairebestaan.

In dit nummer ook een artikel van het opgerichte Museum voor Vrede en Geweldloosheid, met een oproep tot (financiële) steun.

We laten weer een licht schijnen op een bijzondere uitgave uit ons bestand in de rubriek "De Biep".

Het Vredesburo gaat zich ook profileren als informatiepunt met betrekking tot het probleem van de kind-soldaten. U kunt in dit nummer een eerste aanzet daartoe lezen.

Verder o.a. een stukje over de doorstart van ons Filippijnenproject. Het boekje, dat wij daarover hebben uitgegeven is nu klaar en voor f. 15,00 bij het Vredesburo te bestellen door dit bedrag over te maken op onze postbanknummer onder vermelding van: Filippijnenboekje.

STAGE STAGE STAGE STAGE STAGE STAGE

Hier weer een berichtje van linda en marieke, stagiaires vanuit de opleiding sociaal cultureel werk van het ter Aa college in Helmond.

We hebben in het begin van het jaar een verslagje geschreven over wat we gedurende deze stage van plan waren. We zullen het voor de duidelijkheid nog een keer beschrijven: In het begin van het jaar hadden we het idee om een voorlichtingsfilm te maken voor jongeren over criminaliteit. Van dit voornemen hebben we afgezien, omdat we ons uiteindelijk dan meer zouden richten op technische tactieken dan op ons onderwerp. (jongeren en criminaliteit).

Het voornemen om een presentatie te geven over criminaliteit onder jongeren is niet in maart uitgevoerd maar in februari. Hiervoor hebben wij een medewerker gevraagd van Stichting Delinquentie en Samenleving om ons te helpen tijdens de presentatie. Hij heeft zijn ervaringen met criminaliteit verteld. Wij hebben een video laten zien die we met de klas hebben geëvalueerd. Ook hebben we een quiz gedaan waarbij we de klas in tweeen hebben gesplitst en de winnaar een reisje naar Curaçao kon winnen. Gelukkig was de eindstand gelijk.

Het was een leerzame, leuke ervaring.

Momenteel zijn we bezig met de voorbereidingen op de jongerendag die op 28 mei zal plaatsvinden.

Op deze dag wordt van alles georganiseerd voor jongeren tussen de 12 en 18 jaar. Zo zal er bijvoorbeeld een skate- demonstratie gegeven worden en er is een graffitimuur waar jongeren de mogelijkheid hebben zelf hun kunsten te laten zien.

Wij zullen voor deze dag de standjes regelen waar instanties zich kunnen presenteren. Stichting Delinquentie en Samenleving, waar we de afgelopen maanden contact mee hebben gehad, vonden het een erg leuk idee om ook een deel van ons standje in te richten. In dat standje leggen we spullen neer van het Vredesburo en de informatie, die wij in onze stage hebben verzameld. Wij zullen die dag een electrospel doen waarbij de jongeren een aantal vragen over criminaliteit kunnen beantwoorden. Als ze alle vragen goed hebben beantwoord krijgen ze een kleinigheidje.

We hopen onze stage aan het eind van het jaar met een voldoende af te kunnen sluiten. Waarschijnlijk gaat dit wel gebeuren want we vinden zelf dat we dit jaar veel hebben geleerd over het cultureel werk. Het was een kort maar krachtig jaar voor ons waarin we veel hebben bijgeleerd. In de nieuwsbrief van juli zullen we vertellen of we inderdaad geslaagd zijn voor de opleiding sociaal cultureel werk.

Doeg!!! Groetjes M&L.

De slogan waar we elke woensdag mee binnen komen, speciaal om de dag goed te beginnen!

Vorige keer hebben we verteld dat we bezig waren met het organiseren van een intercultureel festival in Eindhoven. Het festival zou plaatsvinden op 5 mei achter de Witte Dame. Na veel moeilijkheden gehad te hebben met het vinden van een lokatie, het verkrijgen van subsidie op korte termijn hebben we besloten onze samenwerking met de jongerenbond te beëindigen. Het festival is dus niet doorgegaan.

De voornaamste reden hiervoor was dat de gemeente niet mee wilde werken met het verlenen van subsidie, omdat het bestaande budget om alle evenementen te subsidiëren al vergeven was aan de jaarlijks terugkerende culturele projecten.

Het plein achter de Witte Dame was volgens een lid van de gemeente niet geschikt als festivalterrein omdat de sierbestrating dan zou beschadigen en de omliggende kantoren dan geluidslast zouden ondervinden van de muziek en de bezoekers.

Nieuwe initiatieven komen tegenwoordig niet meer in aanmerking voor gemeentelijke subsidie en daarmee kwam een eind aan ons plan om Eindhoven een cultureel evenement rijker te maken...

Gezien we met een vergelijkbaar iets wilden verder gaan, kwamen we op het idee om een sociale kaart van Eindhoven op te stellen. Deze kaart is bestemd voor jongeren in de leeftijd van 18 tot en met 28 jaar die willen weten wat er op cultureel gebied te doen is in Eindhoven.

Op de sociale kaart (in de vorm van een draaischijf) kunnen jongeren aflezen welke instelling er bij hun subcultuur past, maar ook welke subculturen er bestaan in Eindhoven. De kaart verwijst naar het bijbehorende boekje met daarin informatie over de verschillende instellingen. Dit boekje bevat o.a. foto’s, verschillende adressen en faciliteiten binnen Eindhoven met uitleg. Dit boekje is ook bedoeld voor jongeren die niet bekend zijn binnen Eindhoven.

Wij lopen nu ongeveer zo’n acht maanden stage op het Vredesburo en we vinden het nog steeds gezellig. Misschien wel te gezellig. Vandaar onze slogan: Happy Happy Joy Joy! Hier is niet iedereen het wekelijks mee eens. Degenen die zich niet storen aan ons huppelende gedrag zijn wij zelf. We hebben daarom respect voor de arme mensen van het Vredesburo die het nu al bijna een jaar met ons (moeten) uithouden. Maar ondanks dat hopen we toch dat we deze periode met een goed resultaat kunnen afsluiten.

Nou, bewaar de vrede, en verspreid de woorden: happy happy joy joy!

Groetjes, Madeleine en Miriam.

Hier alweer een stukje geschreven om mij de kans te geven iedereen te laten weten waar ik mee bezig ben, en waarom. In de vorige stukjes heb ik iedere keer verslag gedaan van de dingen waar ik allemaal mee bezig was, zeg maar een beschrijvend verslag. Dit keer verlangde mijn stagebegeleider naar een meer inhoudelijk stukje. Iedereen weet ondertussen namelijk al dat ik druk bezig ben met een werkstuk naar Groenfront! en ‘sociale bewegingen in Nederland’. Zo nu is iedereen weer up-to-date en zal ik deze keer maar eens proberen te verduidelijken waarom ik hier zit bij het vredesburo, waarom ik meer over ‘sociale bewegingen’ te weten wil komen en waarom ik me toch zou bezighouden met een milieugroep die iedere keer weer volgens velen voor een al gestreden zaak strijdt.

Een voorgeschiedenis over welke paden ik bewandelde alvorens bij het vredesburo binnen te stappen.

Met een klassieke opleiding op het Eindhovense Augustinianum zou ik meteen naar een HBO kunnen, zo vertelde de decaan mij destijds. Maar ik (ik organiseerde schoolfeesten voor de leerlingenraad, bemoeide me met vanalles en nog wat) verloor door mijn nevenactiviteiten de studie uit het oog, waardoor ik opnieuw een gesprek voerde met mijn decaan die mij naar ’s Hertogenbosch verwees. Daar zat een MBO waar een goede opleiding Sociaal Cultureel Werk zou zitten. De school bleek een voormalige kazerne en de eerste hekel aan school was geboren. Vervolgens bleek ik ongeveer de meest ‘dooie’ student die er was. Iedereen uit mijn klas werkte al in buurthuizen of kwam vaak bij ‘kleine poppodia’ en zat ‘al helemaal in ’t vak’.

Nou, ik dus niet, en met mijn redelijke ‘ego’-augustinianum houding werd ik er eens fijntjes met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik haalde het jaar niet, verkeerde houding en ga zo maar door. Maar wat de leraren niet zagen, en mijn klasgenootjes en ikzelf wel, was, dat er veel aan mij veranderd was. Ik was er zelf gelukkig mee, want ik zag nu veel meer leuke dingen dan voorheen. Misschien in de laatste tijd van dat schooljaar iets te veel leuke dingen maar ik vond het tof om mensen te leren kennen, die zich met andere dingen (zoals kraken) bezig hielden. Dit was nieuw en ik had me hier nog nooit mee bezig gehouden. Ik kwam uit Heeze waar de mensen toch best wel wat op ‘huismussen’ lijken. Toch weer heel wat geleerd op de opleiding!

In het volgende schooljaar besloot ik maar hals-over-de-kop om de Havo toch af te maken. Volwassenonderwijs en dat leidde weer tot contacten met nieuwe mensen. Dit keer zorgde ik ervoor dat ik zoveel tijd in het Cultureel festival Virus ging steken, dat ik school weer niet haalde. Het Virus festival echter zorgde voor een onuitwisbare herinnering, die ik nog vele jaren opnieuw hoop mee te maken. En toen belden er een paar vrienden op. Ik moest naar Amsterdam komen en na een paar korte bezoekjes, zat ik permanent temidden in de kraak-scene van Amsterdam. Ik vond het hier echt prachtig, overdag wat muziek maken, en ’s avonds naar de film in DOK of naar de KROEG in Vrankrijk. Zo’n grote scene, als er in Amsterdam was, vond ik fantastisch, Waarom was die er niet in Eindhoven?

Je kon naar voorlichtingsdagen, supergoedkoop naar allerlei optredens en iedereen kon in ‘hun pandje’ een wereldje creëren zoals je maar wilde. Terug naar Eindhoven en daar op zoek naar een nieuw pandje, en werk, want studiefinanciering was ALWEER gestopt. Na twee weken ‘op ’t fabriek’, kon ik ’t niet langer aan, en verlangde weer naar school. Met dank aan twee fantastische ouders kon ik weer opnieuw proberen ergens iets af te maken. Dit keer een deeltijdopleiding, en op Sociaal Cultureel Werk was nog plek. Gelukkig! Dit leek me echt de ideale oplossing voor mijn moeilijkheid om me 5 dagen per week op pure theorie te moeten verbijten. Ik kende Hans van het Vredesburo al via het Virus festival. Vol. Geen plaats meer, maar omdat VOL volgens mij eigenlijk niet bestaat in Hans woordenboekje kreeg ik toch nog een plekkie.

Ik wilde graag een festival organiseren, u weet de rest, dus daar had ik twee keer over na moeten denken, en dan had ik me misschien nog gerealiseerd dat ik van een veel te hoge toren aan het schreeuwen was. Maar goed, bij Hans ben je nooit mislukt, en zo ging ik doen waar ik ‘ik me voor interesseerde’. Dat was natuurlijk kraken in Eindhoven en ik kende wat vrienden, die voor ‘Groenfront!’ in de Betuwe zaten, dus daar wilde ik ook wel aandacht aan besteden. Groenfront! was me niet onbekend (zo werd ik in de zomer van 1999 zonder reden neergeknuppeld, omdat ik, en vele anderen, namens Groenfront! een stuk Snelweg in Den Haag bezet hadden, om hierop te spelen).

Ik reisde af naar de Betuwe vanwege de verwachtte ontruiming en die kwam er! Geen moment heb ik getwijfeld aan het nut van mijn stage in de Betuwe, wat daar gebeurde was schandalig en ik voelde me een soort ‘don Quichot’ die heel Eindhoven vertegenwoordigde. De indrukken van gebeurtenissen, die daar gebeurd zijn, draag ik gelukkig met me mee. Het was een ervaring om echt nooit te vergeten. Maar daarover natuurlijk weer meer in mijn werkstuk. Teruggekomen zat ik weer achter de computer, en nu nog steeds, en op ieder moment heb ik gehoopt, op een nieuwe grote actie van Groenfront, want daar zijn, dat voelde pas echt goed aan. Onlangs heeft Groenfront! haar lente-offensief aangekondigd dus misschien kunnen we dit keer met wat meer sympathisanten naar de Betuwe gaan!!!

Rob aka Spikey.

Hallo, ik ben Martijn, uit Gemert, en ik loop al vanaf september stage op het Vredesburo Ik volg de opleiding sociaal cultureel werk, in Helmond. En ik heb mezelf het afgelopen jaar vooral bezig gehouden met het samenstellen van een tentoonstelling over kinderen in Indonesië, voor Nederlandse kinderen van de basisschool. Deze tentoonstelling zal ik 17 mei 2000 gaan presenteren op scholengemeenschap Het Einder in Gemert, aan de groepen 6 tot en met 8. De tentoonstelling zal inhouden: een inleiding over de geschiedenis en problematiek van Indonesië, een video (van UNICEF), "een dag uit het van een kind op Bali" (Indonesië) en na deze video ga ik samen met de kinderen batikken, zodat de kinderen zelf, creatief bezig zijn met een oud Indonesische traditie. De tentoonstelling zal ongeveer twee uur duren. En met deze tentoonstelling wil ik de kinderen, op Het Einder, bewust maken over hoe mensen in Indonesië, aan de andere kant van de wereld, leven. Dus ik ben nu veel bezig met de voorbereidingen voor deze tentoonstelling, het verzamelen van foto- en beeldmateriaal.

Ik heb dit onderwerp gekozen omdat ik zelf heel geïnteresseerd ben in de oud-Indonesische cultuur. Als ik de tentoonstelling en mijn stage heb afgerond ga ik 7 weken, met mijn vriendin en haar familie, door Indonesië reizen, om eens met eigen ogen te zien en voelen hoe de hedendaagse Indonesische cultuur en natuur eruit ziet.

Naast het samenstellen van de tentoonstelling over Indonesië ben ik dit jaar ook bezig geweest met een aantal andere dingen. Ik heb de Kerstkaart voor het Vredesburo vormgegeven. Dit was ook heel leuk om te doen. Ook heb ik meegeholpen om oude kantoorspullen uit kantoren te halen, die vervolgens op transport naar Joegoslavië gingen. Dit was ook leuk om te doen. Verder ben ik ook bezig aan mijn profileringsverslag. Als onderwerp voor dit verslag heb ik gekozen voor geweldloos (vredig) conflicten oplossen binnen het sociaal cultureel werk Ik vind geweldloos conflicten oplossen een heel boeiend onderwerp. En ik wil mezelf dan ook aanleren om conflicten op het werk en in mijn vrije tijd (mijn leven) geweldloos (vredig) en eerlijk op te lossen, want ik ben ervan overtuigd dat deze geweldloze manier, zowel voor andere mensen als voor mij de beste en gezondste manier is om conflicten op te lossen. Ik ben het dan ook eens met de stelling van GANDHI:

Maar de meeste tijd ben ik toch bezig geweest met het samenstellen en regelen van de tentoonstelling over Indonesië. Dus als je iets meer wilt weten over deze tentoonstelling, kom dan gerust langs op het Vredesburo. Ik ben op dinsdagmiddag en woensdag aanwezig en u bent met al u vragen en aanvullingen altijd selamat datang (welkom).

STAGE STAGE STAGE STAGE STAGE STAGE

Ingezonden mededeling

26 mei:

VERDIEPINGSDAG GEWELDLOOSHEID

Op vrijdag 26 mei a.s. wordt de ‘Verdiepingsdag Geweldloosheid: Grenzen en Kracht’ gehouden in ‘De Expeditie’ in Amersfoort. Het doel van deze dag (10.00 - 16.00 uur) is het verkennen, herkennen en versterken van de innerlijke geweldloosheid. Wat betekent geweldloosheid en geweld voor mij, en hoe ervaar ik dat in mijn leven? Wat staat mij in de weg om tot meer geweldloze kracht te komen? Hoe kan ik de geweldloze kracht in mij verder ontwikkelen? Dit zijn enkele vragen die tijdens de verdiepingsdag onderwerp van gesprek zullen zijn. Ook nonverbale vormen van beleven en ervaren zullen gebruikt worden.

De dag zal begeleid worden door Wim Robben, die als voorlichter/trainer op het terrein van de aktieve geweldloosheid al ruim dertig jaar werkzaam is. Kosten voor deelname zijn: f 52,50 (incl. consumpties en lunch). Voor aanvraag van een folder over de dag, of opgave van deelname: Stichting voor Aktieve Geweldloosheid, Postbus 137, 8000 AC Zwolle; tel.: 038-4216587.

TRAINERS GEZOCHT

Ter uitbreiding van haar TrainingsTeam wil de Stichting voor Aktieve Geweldloosheid in contact komen met mensen die, op professionele basis, trainingen kunnen geven op het gebied van geweldloze (sociale) vaardigheden. Hierbij wordt onder meer gedacht aan: communicatie; assertiviteit; omgaan met agressie; bemiddelen; onderhandelen; conflicthantering; vergaderen; besluitvorming. Doelgroepen zijn: particulieren, verenigingen en n.g.o.’s (niet-gouvernementele organisaties).

De trainers en trainsters werken op freelance basis en bepalen, in onderlinge afstemming met de deelnemenden in het TrainingsTeam, de inhoud en de financiële vergoeding voor het geven van hun trainingen. Gemotiveerd zijn voor een geweldloze benadering, professionele ervaring met trainingswerk en acquisitie (werving) zijn van belang.

Voor meer informatie of kennismaking kan contact opgenomen worden met: Stichting voor Aktieve Geweldloosheid, Postbus 137, 8000 AC Zwolle; tel.: 038-4216587.

Desmond M. Tutu

Over de laatste 10 jaren zijn er volgens Unicef 250.000 kinderen ( grofweg tussen 8 en 15 ) betrokken bij gewapende conflicten geraakt, soms direct in de frontlijn soms als wachtpost en/of koerier (schrijnend is ook dat kinderen mijnenvelden in worden gestuurd, omdat beter iemand van 10 gehandicapt of gedood kan raken als een volwassen soldaat). Ondanks de verklaring van de rechten van het kind en het internationaal humanitair recht gaat het ronselen gewoon door; soms vrijwillig, maar meestal gedwongen door de omstandigheden en gevoed door de alomtegenwoordige angst. Het zijn macabere beelden uit vooral Afrika (Liberia), die de wereld hebben doen huiveren. De trauma's die kinderen oplopen zullen ze de rest van hun leven moeten meedragen en ze zullen het geweld, dat ze zelf hebben ervaren in sommige omstandigheden later weer reproduceren.

Op dit moment zijn er een aantal opvangcentra, waar geprobeerd wordt scholing en therapie te geven om een aantal ex-kindsoldaten weer te reintegreren in de maatschappij. In Nederland is er een coalitie tegen het misbruik van kindsoldaten en wereldwijd (in V.N. verband) wordt aandacht voor dit probleem gevraagd. Het Vredesburo is bezig met het opzetten van een steun- en informatiepunt voor Eindhoven en de regio. Bedoeling hiervan is het aandragen van informatie, het opzetten van informatieavonden, het benaderen van scholen, het uitbrengen van affiche's en het concreet ondersteunen van projekten. We doen dit mede vanuit de gedachte, dat het geweld zal blijven doorgaan als kinderen opgroeien in deze "cultuur van geweld " en dat het essentieel is om te laten zien dat oorlog geen natuurwet is en dat wie zo met kinderen omgaat al de bouwstenen aan het leggen is voor nieuwe conflicten.

Iedereen die meer over de wereldwijde campagne wil weten of zich actief wil bezighouden met deze problematiek kan terecht bij het Vredesburo.

Een tijdje geleden werd ik opgebeld met de vraag of ik zin had om mee te gaan naar de boekpresentatie van Jan Marijnissen en Karel Glastra van Loon in Amsterdam. Aangezien het boek, aan de hand van een aantal interviews, vooral ingaat op de oorlog op de Balkan, leek het me interessant genoeg om een middag te vertoeven in de Rode Hoed. Achteraf heb ik er geen spijt van: het was een redelijk boeiend geheel met sprekers, die weliswaar niet veel echt nieuws brachten, maar door de verschillende invalshoeken het toch tot een aangenaam luisteravontuur maakten. Van bespiegelingen over de mythe’s, die de Balkan omgeven, langs de contouren van een nieuwe Europese veiligheidspolitiek naar de venijnige kritische columns, die gelukkig ook nog geschreven werden ten tijde dat de oorlog in Kosovo/Servië bezig was. Saillante punten waren vooral de algemene indruk, dat de pers toch wel erg veel voor zoete koek slikte (terwijl het er bij Jamie Shea bijkans afdroop, dat de informatie ongelooflijk gekleurd was) en dat het publieke debat over de oorlog in Nederland maar moeizaam (eufemisme) van de grond kwam: in feite gingen we met z’n allen heel gedwee een oorlog in.

Het boek laat een aantal betrokkenen aan het woord (en uiteraard de altijd aanwezige "deskundigen") en er is een gedeelte, dat ingevuld word door de beide auteurs. De titel : "De laatste oorlog " slaat vooral op de gedachte, dat elke oorlog door iedereen als de laatste beschouwd wordt. De ondertitel "gesprekken over de nieuwe wereld-orde" gaat over het feit, dat de bestaande "oude" instituties niet bij machte zijn (of onwillig) om dergelijke conflicten op te lossen.

In de forumdiscussie was uiteraard de alomtegenwoordige Rob van Wijck prominent aanwezig. Ikzelf vind zijn bijdrages en analyses getuigen van een goed inzicht in de materie, maar sommigen in de zaal vonden hem (en Bart Tromp) waarschijnlijk te "wetenschappelijk" = te klinisch/rationeel, te veel op de hand van de NAVO (ik vond dat niet. Het lag voor mij veelal aan het feit, dat mensen geneigd zijn tot "selectief horen". Verder vind ik een forum van mensen, die het in alles met elkaar en met de zaal eens zijn, niet interessant).

Wat mij wel bevreemdde, maar wat in de discussie niet werd uitgespit, was het uitgangspunt van de auteurs om te komen tot "een zo objectief mogelijke manier van conflictbeheersing": een bijna rationele manier van afwegen en vergaren van informatie. Ik geloof, dat het afwegen van dergelijke zaken altijd een subjectief gebeuren is en dat er op dit moment niet een teveel van moraliteit is, maar juist een gebrek eraan. Verder mag ik hopen, dat ook Jan Marijnissen zich nog laat leiden door bepaalde opvattingen over "hoe deze wereld zou moeten zijn" en wat voor keuzes er gemaakt zullen moeten worden om daar te komen. Lijkt me een leuk onderwerp voor een meer filosofisch getint debat (wie weet in de toekomst.............).

De afsluiting (waar iedereen in één zin moest samenvatten, wat de Kosovo oorlog "ons" geleerd heeft) leidde in ieder geval tot een aantal leuke en duidelijke standpunten met een duidelijke ondertoon van: "we zijn er weer ingetrapt en laat het ons in de toekomst niet weer gebeuren!" (ik zal ze daar aan houden). Afsluitend kan ik alleen maar zeggen : pak dat boek, lees, en vorm zelf je mening.

"HOE LANG NOG?" F. Behrendt 9 juli 1955