#65

Met deze keer: Jaarverslag 2013

Stichting Vredesburo Eindhoven

Het Vredesburo bestaat dit jaar al langer dan 30 jaar. Het Vredesburo is in 1982 opgericht ten tijde van de landelijke acties tegen de komst van de Kruisraketten. De oprichters, de Anti-Militaristische Werkgroep, wilden profiteren van de grote belangstelling voor het onderwerp ‘bewapening‘ en de bevolking betrekken bij de gehele bewapeningsproblematiek. Het tegenhouden van de Kruisraketten is niet voldoende. Echte vrede is alleen te bereiken als alle wapens de wereld uit zijn. Met die gedachte is de Stichting opgericht. Het Vredesburo heeft zich intussen ontwikkeld tot een onafhankelijk documentatie- en informatiecentrum gericht op de problematiek van oorlog en vrede. We werken vanuit een geweldloze overtuiging en streven naar een vreedzame en rechtvaardige wereldsamenleving.

We houden ons onder andere met de volgende zaken bezig:

* Contact onderhouden met vredesgroepen in binnen- en buitenland;

* Informatie geven over wapenhandel en ondersteuning geven aan mensen, die hier actie tegen willen voeren;

* Ondersteuning en faciliteiten geven aan mensen en groepen, die zich in brede zin inzetten voor hetzelfde doel als de Stichting;

* Verzamelen en verstrekken van informatie/documentatie;

* Het geven van vredeslessen op scholen in het basis- en voortgezet onderwijs.

Dit zal de komende jaren een speerpunt zijn van onze activiteiten.

Het Vredesburo heeft zich ontwikkeld van een actiegroep, waar tientallen vrijwilligers actief waren, in de jaren tachtig, tot een professionele organisatie, met een vaste kern van 3 mensen en een grote groep actieve mensen er omheen, die zich voor bepaalde thema’s inzetten.

COLOFON

nr. 65 juni 2014

Redactie: Berrie, Hans, Anita, Marja

Redactieadres:Stichting Vredesburo Eindhoven

Grote Berg 415611 KH Eindhoven

tel/fax: 040 2444707

e-mail: info@vredesburo.nl

Bankrekeningnr: NL33 TRIO0784731578

Deze nieuwsbrief verschijnt 4x per jaar.

De volgende nieuwsbrief zal in september 2014 verschijnen.

INHOUD

Redactioneel

Stageperikelen

De Bieb

Marja’s recensie

De Blaadjes

Vrede-Leren!!

Jaarverslag 2013

Het zal u misschien opvallen, dat de lay-out van deze nieuwsbrief afwijkend is van de vorigen. Dit komt doordat het Vredesburo (noodgedwongen) aan het overstappen is van computers met WindowsXP naar Linux. Dit ter bescherming tegen falende software. Dit betekent, dat ik in de toekomst geen gebruik meer kan maken van de programma’s, waar ik de nieuwsbrief mee maakte. Ik ben dus nu zoekende naar ontwerpprogramma’s die in Linux werken en waarmee ik de nieuwsbrief kan maken. Ik gebruik voor deze nieuwsbrief een tekstverwerkingsprogramma, dat wel wat lijkt op Word, maar dat, net als Word, niet echt geschikt is voor het ontwerpen van een nieuwsbrief.

Het grootste deel van deze dikke nieuwsbrief wordt gevormd door het jaarverslag van 2013. In de nieuwsbrief vindt u enkel het algemene jaarverslag. Op onze website kunt u ook het speciale jaarverslag van onze activiteiten op het gebied van Vredeseducatie vinden.

In deze nieuwsbrief stelt zich ook onze nieuwe stagiaire voor. Ze is net begonnen en hoopt hier haar stage in de komende tijd te kunnen verrichten.

U zult in het verhaal over Vrede-Leren!!! kennis kunnen nemen van de plannen voor de komende tijd: in september zal er, zoals de laatste jaren gewoonlijk, weer de Internationale dag van de Vrede zijn, waarvoor we bijzondere plannen aan het maken zijn. We nemen dit jaar ook deel aan de viering van de bevrijding van Eindhoven. Hiervoor zijn we een plan aan het ontwikkelen waarin we willen laten zien hoe en wat mensen uit verschillende culturen herdenken. We zullen u op de hoogte houden van de verdere ontwikkelingen.

Uiteraard vindt u in deze nieuwsbrief ook weer de rubrieken De Bieb, met daarin de boeken, die aan de catalogus zijn toegevoegd en De Blaadjes, waarin een van de tijdschriften in ons abonnementenbestand wordt besproken.

Even voorstellen….

Mijn naam is Rachel en ik ben 19 jaar. Ik studeer SJMD (sociaal juridisch maatschappelijke dienstverlening) aan het ROC Ter AA in Helmond.
Sinds 10-06-2014 loop ik stage bij het Vredesburo in Eindhoven. Hier wil ik graag mijn leerdoelen behalen door middel van projecten. Een van mijn leerdoelen is dat ik mijn analystisch vermogen wil verbeteren en ik denk dat ik bij het Vredesburo dit leerdoel kan behalen door het onderzoeken van bepaalde onderwerpen. Het project waar ik mee bezig ben heet ”Subcultuur en jongeren”. Ik wil weten wat hun kijk is op Nederland en door dit project wil ik de verschillende subculturen dichter bij elkaar brengen.
Mijn doelen vind ik belangrijk. Met doelen geef je echt richting aan je leven. Je bent het aan jezelf verplicht je talenten te testen, anders word je een jaloerse zeur. Wie te bang is of te lui om zijn talenten te onwikkelen, blijft smoezen verzinnen en ziet meestal ook geen vooruitgang in zijn/haar leven. Het proces (leerproces) dat je gaande weg ontwikkelt is ook erg belangrijk. Zo ontwikkel je jezelf, je leert jezelf beter kennen en je komt dichterbij je doel.

Met de volgende boeken is onze bibliotheek aangevuld:

“De kernbegrippen van het Marxisme/Leninisme”, door Prof.dr.J.Verkuyl, Uitgeverij J.H. Kok – Kampen, 1982, 311 pagina’s; “Huisvesting van buitenlandse vrouwen”, tekst van Jolanda Bakker, Uitgave van LSOBA, 1987, 80 pagina’s; “Pathogenesis of war”, door Margaret Penrose, H.K.Lewis&Co.Ltd, 1963, 87 pagina’s; “Polemologie”, van Johan Galtung, Uitgeverij Polak & Van Gennep, 1968, 84 pagina’s; “Rapport over schuilgelegenheid voor de bevolking”, Uitgave van de Commissie Schuilgelegenheid ’s-Gravenhage, 1970, 139 pagina’s; “Tekenen voor Vrede, het volkspetitionnement tegen de kruisraketten”, H. Kriese, e.a., Uitgeverij Van Gorcum,. 1988, 150 pagina’s; “De 21 november demonstranten” door B. Schennink e.a.; Uitgeverij Jan Mets/Studiecentrum voor vredesvraagstukken, 1982, 135 pagina’s; “Trauma, violence and mental health”, van Samir Ramadan Ibrahiem Qouta, VU Amsterdam, 2000, 174 pagina’s; “Medizin und Atomkrieg – hilflos?”, Günther Anders, e.a., Verlagsgesellschaft Gesundheid mbH, 1983, 157 pagina’s; “Het nadeel van de twijfel”, door Roel Fernhout e.a., Uitgave Amnesty International, 1990, 196 pagina’s; “Tussen aanpassing en verzet, vrouwen voor het voetlicht”, door Carla Wijers e.a., Uitgeverij Lemma, 1989, 209 pagina’s; “Arts en oorlog”, door Dr. J.A. Verdoorn, Uitgeverij Erasmus Publishing, 1995, 618 pagina’s; “Nuclear power and health”, geschreven en uitgegeven door het World Health Organisation WHO Copenhagen, 1994, 145 pagina’s; “De menigte, oorlog en democratie in de nieuwe wereldorde”, van Michael Hardt en Antonio Negri, Uitgeverij De Bezige Bij, 2004, 391 pagina’s; “Medicine Betrayed”, Uitgave van de BMA en ZEDbooks, 1998, 234 pagina’s; “Etnisch geweld”, onder redactie van Ward Berenschot en Huibert Schijf, Uitgave van Amsterdam University Press, 2009, 164 pagina’s; “Idealisme en macht”, van Paul Berman, Uitgeverij Meulenhoff, 2006, 254 pagina’s; “Nuclear war: The search for solutions”, van Thomas L. Perry. M.D., Dianne DeMille, Uitgeverij Physicians for Social Responsibility, 1985, 325 pagina’s; “Etnisch geweld”, van Ward Berenschot en Huibert Schijf (red.), 2009, 164 pagina’s; “De volgende minister”, door A. Melkert e.a., Uitgave van NOVIB, 1986, 179 pagina’s.

“De jongens zijn dood”, van Fréderike Geerdink, Uitgeverij Spectrum, 2014, 255 pagina’s;

Sinds de grootschalige anti-regeringsprotesten in Turkije en de keiharde manier waarop de Turkse politie de demonstranten te lijf ging, is Turkije in het Midden-Oosten geen ‘democratisch gidsland’ meer. Wat niet iedereen zich realiseert, is dat het land nooit een democratie is geweest. De Koerdische kwestie laat dat glashelder zien. In de nacht van 28 december 2011 bombardeert het Turkse leger een groep smokkelaars op de bergweggetjes in het hart van Koerdistan, op de grens van Turkije en Irak. Vierendertig Koerdische jongens komen om het leven. Vlak na het bombardement ging journalist Fréderike Geerdink maar het district waar het bombardement plaatsvond, Uludere. Ze praatte met familieleden van de doden en ging op onderzoek uit op kleine grensweggetjes. Ze werd onherroepelijk de Koerdische geschiedenis ingetrokken, op zoek naar parallellen, naar een diepere achtergrond. Het bombardement van Uludere bleek de Koerdische kwestie op een vierkante kilometer.

Dit boek is meer dan alleen ‘de Koerdische kwestie’. Het is ook het persoonlijke verslag van een vrouw die zich op haar gemak voelt bij de Koerden, plezier heeft, de taal leert, met de kinderen speelt en vrienden maakt.

“In het gesteente van Ararat” , door Anthonie Holslag, Uitgeverij Aspekt, 2010, 267 pagina’s;

De Armeense vervolging wordt beschouwd als de eerste volkerenmoord in de Twintigste eeuw en is de afgelopen jaren zowel in de wetenschap als in het publieke debat in belang toegenomen. Toch is er over de langdurige gevolgen van deze ‘vergeten genocide’ weinig bekend. Hoe beïnvloed zo’n gebeurtenis het wereldbeeld, de politieke standpunten en het dagelijks leven van de slachtoffers en hoe gaan de overlevenden en de nabestaanden hier mee om?

Anthonie Holslag (MSc) geeft door middel van historische documenten, ooggetuigenverslagen, interviews, levensverhalen en secundaire bronnen antwoorden op deze vragen en schetst daarbij een beeld van een getraumatiseerde bevolkingsgroep wiens identiteit geheel door de genocide is doordrenkt! De analyse van de auteur is uitermate actueel. Het biedt namelijk openingen om het genocidale proces op een ander niveau te bestuderen en geeft tegelijkertijd de mogelijkheid om andere bevolkingsgroepen die zo een afschuwelijke gebeurtenis overleefd hebben – denk aan de overlevenden en nabestaanden van de geweldplegingen in Rwanda, Darfur, Bosnië Herzegovina, maar ook de Holocaust – beter te begrijpen en hun gedragingen, ideeën en politieke standpunten beter te verklaren. “Genocide is meer”, zo stelt hij, “dan een politieke en misdadige gebeurtenis. Het is tevens een symbolische handeling die een specifieke betekenis met zich meedraagt.” Een betekenis die slachtoffers en overlevenden in hun zelfbeeld integreren.

Tijdens onze Nieuwjaarsreceptie kregen we een aantal exemplaren van dit boek mee om aan belangstellenden te geven. Dus kom gerust langs als u belangstelling heeft en vraag voor een exemplaar van dit interessante boek, zolang de voorraad strekt.

MARJA’S RECENSIE

Cambodja

Titel: Cambodja

Auteurs: John Kleinen , Tamar Mar

Uitgever: Koninkrijk Instituut voor de Tropen en Novib

Jaargang: 2004

ISBN: 90-6832-404

Serie: Landenreeks

Ondertitel: Mensen – Politiek – Economie – Cultuur – Milieu

Samenvatting

Geschiedenis

Veel van het recente verleden is al niet meer zichtbaar in Cambodja. De argeloze bezoeker zou haast vergeten dat zich hier de martelkamers van de Rode Khmer bevonden. Zo’n twee miljoen mensen vonden in die periode de dood. De Cambodjanen zelf mijmeren liever over het glorieuze optreden van de oorlogszuchtige Angkor-koningen

Samenleving

Cambodja worstelt met de gevolgen van een bloedig verleden, een te trage economische groei, een gebrekkige infrastructuur en een rammelend politiek systeem. Het grootste deel van de Khmers woont nog op het platte land, maar van een hecht gemeenschapsleven is geen sprake. Grote nadruk ligt op de harmonieuze omgangsvormen.

Economie

Vanwege de trage democratisering dreigt Cambodja de welwillende aandacht van de internationale donoren te verliezen. Dat is een klap voor de economie, waar de private sector zich maar moeizaam ontwikkelt. De belangrijkste groeisectoren zijn de en de textielindustrie.

Cultuur

Het regime van de Pol Pot wilde de culturele wortels met het verleden doorsnijden. Nu garandeert de grondwet vrijheid van religieuze meningsuiting en artistieke expressie. Dat heeft geleid tot een opmerkelijke opleving van dans, theater en muziek.

Natuur

De massieve houtkap – grotendeels onder leiding van het leger – leidt ertoe dat de bevolking zich nauwelijks meer hout voor eigen gebruik kan veroorloven.

Eigen visie

Zoals uit de samenvatting blijkt komen heel veel aspecten van Cambodja aan de orde. Bijvoorbeeld natuur, het regime, economie en geschiedenis. Dit vind ik heel goed. Zo krijg je een goed beeld van dit land. Heel goed vind ik het stukje op bladzijde 24 ‘samenleving’ Hier wordt beschreven hoe Sovanna en haar man Ratha in dit land wonen en werken. Met interesse heb ik gelezen hoe het er in dit land toegaat. Hoe mensen moesten leven onder het wrede regime van de Rode Khmer.

Marja Verheijke

Februari 2014

Vrouwen voor Vrede brengt zes keer per jaar een nieuwsbrief uit in handzaam A5 formaat. Het staat bol met interessante verhalen van en over vrouwen wereldwijd, die werken aan een vreedzamere wereld, en stukjes over actuele ontwikkelingen op het gebied van vrouwen en vrede.

In het laatst verschenen nummer (maart/april 2014) staan onder andere artikelen over:

– 8 Maart Internationale Vrouwendag; in Congo en hier;

– Duizend zadelhoesjes tegen kernbommen;

– Geloven in de zachte krachten;

– Wol tegen wapens;

– Boodschap aan de wereldleiders: kernwapens en kernenergie afschaffen;

– Aankondiging symposium: “zit er schot in kernontwapening?” op 17 mei;

– Verslag van de demonstratie in Den Haag op 24 maart tijdens de Nuclear Security Summit (NSS);

– Vrouwen in Syrië, Mexico en Egypte;

– Aankondiging Leerconferentie over veiligheid van vrouwen in actie van 20 t/m 22 mei;

– Aankondiging van de jaarlijkse ontmoetingsdag van de vredesbeweging op 7 juni in EMMA te Utrecht. (waar ‘onze’ Hans Matheeuwsen een workshop zal geven);

– En nog veel meer stukjes.

Vast onderdeel zijn de boekenrubriek en de lijst met stiltekringen achterin. Aan de binnenkant van de achterflap staan de doelstellingen van Vrouwen voor Vrede en een bon voor lidmaatschaps- of abonnementsaanvraag. Kortom een zeer informatieve en vooral inspirerende Nieuwsbrief!

VREDE-LEREN!!!

Vredeseducatie, symposium, Latijn en ambassadewerk: het resultaat telt?

Symposium
‘Drones, cyberwar, ethiek en oorlog voeren’
m.m.v.
Miriam Struyk, teamleider Veiligheid en Ontwapening van PAX (IKV/Pax Christi),
Carl Ceulemans, docent aan de Koninklijke Militaire School in Brussel.

Op 8 mei was er het bovenstaande symposium en het heeft geleid tot een discussie waar ik graag een steentje aan bij wil dragen, omdat het raakt aan de kern van ons werk: “heeft een symposium, les, bijeenkomst wel zin?” Veel van wat we doen richt zich op een breed publiek, maar soms zitten we met een klein gezelschap bekenden te praten. Het kost geld en kunnen we dat niet beter besteden? Ik vond het een van de beste symposia ooit. Waarom? Omdat er inleidingen waren die verder gingen dan het obligate dat iedere krantenlezer weet. Omdat het een niveau had dat mensen weer eens bij de les hield: en ja, Latijn heeft niet iedereen gehad in de opleiding maar “het mag best wel een keer” J. Omdat de sfeer goed was en aanleiding gaf tot een uitgebreide nazit.

Zijn deze zaken te vertalen in begrippen als effectiviteit en besteed bedrag p.p.? Of moeten we accepteren dat specifieke thema’s alleen maar kleine groepen mensen aantrekken. Het is geen pleidooi om niet alles uit de kast te halen om de zaal vol te krijgen, maar wie telt er het meest, de aan- of de afwezigen? Dezelfde vragen kun je stellen over het werken op scholen. Ja, de klassen zitten vol, maar hoeveel zoden zet het aan de dijk, hoe lang blijft een verhaal hangen en in welke mate wordt het gedrag veranderd? Uit onderzoek is gebleken dat vrijwel geen enkele anti-pestmethode werkt (hoe meet je dat eigenlijk?), maar is dat een pleidooi om het dan maar te laten? Voor mij is het duidelijk dat we moeten oppassen om geen sektarisch clubje te worden, maar we moeten ook oppassen om ons te meten met initiatieven, die een grotere wervende werking hebben (moeten we ook emotie-tv gaan maken bij de commerciële omroep?).

Elk kind dat ik bereik in mijn lessen is belangrijk en ja, dat kun je afzetten tegen de 28 andere kinderen in de klas. Iedereen die een bijeenkomst verlaat met meer bagage dan bij binnenkomst zal zijn/haar ervaringen de wereld in sturen en bijdragen aan discussie en besluitvorming.

Het afwegen tegen elkaar van middelen en bereik is natuurlijk belangrijk. Waarom een relatief dure bijeenkomst als je via sociale netwerken veel meer mensen kunt bereiken, waarom een les verzorgen als je weet dat bijna alle kinderen een eigen webpagina hebben en daar gemiddeld 3 uur per dag aan besteden? Voor mij is het belangrijk om “live” met mensen om te gaan, om te zien hoe ze reageren om daaruit te destilleren wat de goede programma-inhouden zijn, om in discussie te gaan en daarvan weer iets op te steken. Zoals op 8 mei toen iemand zei: “waarom deze moeilijke informatie, het gaat er toch gewoon om dat die onmenselijke dingen verdwijnen en dat we daar iets mee doen!“

Ik voelde me aangesproken omdat ik besef dat alleen informatie niet genoeg is maar tegelijkertijd is er ook de praktische realisatie dat er grenzen zijn aan je mogelijkheden. Op zaterdag 7 juni heb ik op de landelijke werkdag van Vredesgroepen over het fenomeen “Vredeseducatie” een workshop verzorgd. Ik ben niet alleen ingegaan op wat ik doe maar ook op wat ik hoop en zie gebeuren (daarover volgende keer meer!).

Vredesweek 2014: Wapen je met vrede!

In Eindhoven zullen we ook gaan kijken of we op scholen de Vredesweekgedachte weer een beetje kunnen laten leven. Niet om nostalgisch te zijn, maar we moeten weer terug naar het gegeven dat deze week, ook in het onderwijs, weer van betekenis wordt. We zijn weer ambassade en we hopen dat het enthousiasme van mensen weer toeneemt om in deze week een activiteit te organiseren. Het is tevens een mooi moment om de school “om de hoek” te vragen mee te werken. Trouwens: wie houdt jou tegen om actief te zijn in deze week: we kunnen nog vele handen gebruiken.

En dan ook nog: op 14 september 70 jaar bevrijding van de stad met een multiculturele Vredesdag over herinneren en de toekomst; de 21e september Wereldvredesdag; de fakkeltocht komt er aan ( we gaan ook informatie richting het onderwijs verzorgen); enz, enz. Kortom, we kunnen discussiëren wat we willen maar behalve dat moeten we ook zorgen dat er zaken veranderen (met dank aan Karl Marx en Thomas Piketty).

Het Symposium.

Het symposium op 8 mei behandelde nieuwe vormen van en wapens in gewapende conflicten. De nadruk lag op drones, killer robots en de ethische en politieke aspecten van het gebruik van zulke wapens. De sprekers waren: Miriam Struyk, teamleider Veiligheid en Ontwapening van Pax en Carl Ceulemans, docent aan de Koninklijke Militaire School in Brussel.

De verhalen waren heel verschillend van karakter. Carl Ceulemans hield een echte les vol terminologie over het principe van de rechtvaardige oorlog. Het was vooral een juridisch/filosofisch betoog. Ik vond het erg interessant en erg goed onderbouwd. Ik vond het ook erg kritisch en ik vroeg me af wat de officieren op de academie in Brussel daarover dachten. Ik vond het fijn om ook een verhaal te horen dat mij uitdaagde tot meningsvorming, dat geen appeltje-eitje was.

Miriam hield het meer “ down to earth”, zij ging vooral in op de praktische en technische stand van zaken en wat dat zal betekenen voor de toekomstige oorlogen. Gemeenschappelijk was het gevoel dat door de technische ontwikkelingen en het wegvallen (langzamerhand) van de mens, die beslissingen neemt en daarop aanspreekbaar is, er een nieuwe fase aan het ontstaan is in de oorlogsvoering.

Reden te meer om de nieuwe ontwikkelingen te volgen en aan te kaarten. Er heerst nog veel onbegrip over het wat en hoe. Voor de mensen in de zaal was het zonder meer een goed bestede middag, die zeker voor een vervolg geschikt is.

Het Vredesburo is aangesloten bij de wereldwijde campagne tegen killer robots. Wil je meer weten neem dan contact met ons op.

Jaarverslag 2013