Voorwoord

<terug><verder>

De solidariteitsgroep Koerden Eindhoven werkt al vanaf het begin van haar oprichting samen met het Vredesburo. Vanaf de oprichting -na de hongerstaking van een twintig Koerden in de Catharinakerk eind 1990- stelde de solidariteitsgroep zich ten doel mede verantwoordelijkheid te dragen voor een verbetering van de situatie van Koerden.

Het gaat om een immens probleem. We beseffen maar al te goed, dat we een druppel zijn op een gloeiende plaat. Maar daardoor laten we ons niet ontmoedigen en daarom zeggen we nog niet: "Het helpt allemaal toch niet".

Het zijn vooral de Koerden zelf, die ons op deze weg hebben gezet en aan wie we mogen ervaren, dat deze solidariteit voor hen veel betekent. Een volk dat genegeerd wordt, is dubbel gelukkig met waardering en respect.

In de loop van de tien jaar heeft de solidariteitsgroep het fonds CIBO opgericht, waarmee vooral moeders en kinderen in Koerdistan geholpen worden.

In het jaar 2000 groeide in de solidariteitsgroep, bij CIBO en bij het Vredesburo het initiatief om na de wapenstilstand door de PKK, in een nieuwe situatie dus, Koerdistan te bezoeken. Een land in opbouw, na de oorlog , zou veel steun nodig hebben en we wilden onderzoeken welke projecten we allereerst steun zouden moeten verlenen en bezien of het noodzakelijk was om tot een bredere steuncampagne over te gaan.

Een kleine delegatie zou op verkenning gaan:
- Rob Swinkels van het Vredesburo
- Agnes Koekkoek van de solidariteitsgroep Koerden
- Aloysa van Amersfoort van het bestuur van CIBO
- Bedrye Ataman, een Koerdische vrouw, die mede tolk zou zijn.

We hebben verschillende organisaties bezocht. We hebben een diep respect voor wat de mensen van deze organisaties met gevaar van hun leven of hun vrijheid ondernemen. Zij zijn de levende tekenen van hoop op een rechtvaardig leven voor het Koerdische volk. Zij hebben ons ook veel documentatie meegegeven.

Met opzet hebben we geen namen genoemd van de mensen, die ons te woord hebben gestaan. We weten, dat zij gevaar lopen. Uit zorgvuldigheid voor hun posities hebben wij hiertoe gekozen. Voor ons zijn zij verre van naamloos. Zij staan in ons hoofd en hart gegrift.

In deel 1, schrijven wij over de algemene situatie
In deel 2, zijn we wat dieper ingegaan op de noden, waar projecthulp voor nodig is.
in deel 3, beschrijven we Hasan Keyf en een dorp in de buurt van Bismil

Hieronder volgt het programma van onze reis:
28 april 2001: reis via lstanbul naar Diyarbakir
29 april 2001: v.m. Ontmoeting met mensen van de Hadep en hun organisaties n.m. Ontmoeting met SES, vakbond gezondheidswerkers naar een orthodox Aramese kerk in Diyarbakir
30 april 2001: v.m. gesprek met een afgevaardigde van de vereniging van advocaten. n.m. bezoek aan het medisch centrum, vrouwencentrum, etc.
1 mei 2001: Bezoek aan Hasan Keyf en aan het klooster Morgabriel in Midyan
2 mei 2001: v.m. Ontmoeting met de IHD n.m. Ontmoeting met GOÇ DER
3 mei 2001: Bezoek aan een dorp in de buurt van Bismil
4 mei 2001: Nogmaals naar HADEP: Ontmoeting met de groep: religie Ontmoeting met de vrouwengroep en de leidster van de tapijtweverij
5 mei 2001: verkenning van de wijk waarin het medisch centrum staat
6 mei 2001: vertrek naar Istanbul gesprek met het bestuur van GOÇ DER gesprek met de advocate van Dilek Kurt en met anderen daar ter plaatse.
7 mei 2001: Vertrek naar Nederland.