| Samenvatting: | Eeuwen lang zijn voor de overgrote meerderheid van de bevolking de voorbereiding op militaire vedediging en het deelnemen daaraan vanzelfsprekend geweest. Maar sinds de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki in 1945 is dat langzamerhand veranderd. Er is twijfel ontstaan. De kleine minderheid die al lang pleitte voor ontwapening, is gestaag gegroeid. Het idee dat er een andere manier is om je te verdedigen - een niet-militaire verdediging, sociale verdediging -, heeft zich in de laatste jaren wijder verbreid. In dit boek wordt dat proces in denken en doen, de ontwikkeling van militaire naar niet-militaire verdediging, gevolgd en veroordeeld. Maar het doet nog een stap verder. Volgens de schrijver is het voor de veiligheid en het voortbestaan van de mensheid noodzakelijk anze aandacht meer te richten op het ontwikkelen van de democratie dan op het verdedigen ervan. Als wij onze parlementaire democratie weten te ontwikkelen tot een ware participatie-democratie vloeit daaruit onvermijdelijk een geweldloze verdediging voort. Deze conclusie zou o.a. politiek gestalte kunnen krijgen door het instellen van een ministerie voor democratisering en ontwapening. |
| Trefwoorden: | Gandhi Mahatma, zoutmars, geweld-loosheid, aktievoeren, democratie, Greenpeace, staken, wakes, Marcos, Zuid Afrika, dwaze moeders, Vietnam, Chili, Verenigde Staten, dienstweigeraars, ploegscharenbeweging, Boeddhisme, Cyprus, Stichting Voor Actieve Geweldloosheid, media, defensie, Pentagon, kruisraketten, Tsernobyl, kraken, onderwijs, demonstreren, basisinkomen, |