| Samenvatting: | Het is zeer wel denkbaar dat de oorlogvoering in grotere vormen tot het verleden behoort. Maar deze eeuw, zo meent H. Arendt, zal toch een eeuw van revoluties blijven. In het geschil dat de wereld van heden verdeelt, waarbij zoveel op het spel staat, zullen waarschijlijk zij aan het langste eind trekken die de revolutie verstaan, en diegenen die in de buitenlandse politiek hun laatste toevlucht in de oorlog zoeken, zullen blijken een verouderde zaak te bedrijven. Revoluties behoren tot de jongste van de grote politieke verschijnselen. Om haar opvatting te analyseren en duidelijk te maken grijpt de auteur terug op de eerste grote voorbeelden: de Amerikaanse en de Fransse revolutie. Hoe kon de eerste haar doel bereiken onder leiding van de mannen die ze in gang zetten, terwijl de tweede verliep in onmacht en terreur: de revolutie die haar eigen kinderen verslindt? En hoe kon het geschieden dat Amerika tot een conservatief land bij uitstek werd, en dat de Franse revolutie kennelijk het grote model werd, met de sterke nadruk op historische noodzakelijkheid, voor latere revoluties in Rusland en China - en deze weer voorbeeld voor omwentelingsgezindheid op het westelijk halfrond: Wat werd er van het ideaal van vrijhied, als laatste rechtvaardiging van revolutie? Met de haar eigen originele wijze van analyseren geeft de schrijfster een schets van de beginselen die achter de grote gebeurtenissen liggen, en weet hieruit licht te werpen zowel op het heden als op de naaste toekomst. |
| Trefwoorden: | revolutie, macht, politiek, oorlog, Amerikaanse revolutie, Franse revolutie, sociale beweging, Rusland, China, Adams John, grondwet, Founding Fathers, Jefferson Thomas, Marx K., Montesquieu, onafhankelijkheid, Robespierre, partijstelsel, vrijheid, |