| Samenvatting: | In haar 'Tamarkolommen' van 1981-'82 heeft ze de vrijheid genomen om vraagtekens te zetten bij de doeleinden en effecten van de vredesbeweging, en bij de pleidooien voor eenzijdige ontwapening. De vragen die zij daarbij aan politici en intellectuelen stelt, zijn doorgaans hinderlijke en onaangename vragen, waarop een antwoord niet gauw te geven is. Haar visie op de ontwikkeling van de machtsverhoudingen geldt niet bepaald als 'vooruitstrevend', maar zij neemt het risico om uit het progressieve kamp te worden gestoten. |