| Samenvatting: | Het huis speelt in de verhalen van Palestijnse vrouwen een belangrijke rol. Niet alleen in de letterlijke betekenis, een huis om in te wonen, maar als symbool voor de Palestijnse gemeenschap, een gemeenschap zonder eigen land. Uit de gedichten, legenden, korte verhalen en levensgeschiedenissen in dit boek blijkt hoezeer het dagelijks leven, vanaf de stichting van de staat Israël in 1948, beheerst wordt wordt door de Palestijnse nationale strijd. Dit geldt niet alleen voor de Palestijnse vrouwen in Israël en de bezette gebieden maar ook voor de vrouwen in ballingschap. Het leven van de Palestijnen wordt gedomineerd door allerlei maatregelen zoals de beperking van de vrijheid om te reizen, de instelling van een avondklok, het opleggen van stads- of huisarrest, de sluiting van scholen, en het vernietigen en doorzoeken van huizen.
Het verzet tegen de Israëlische bezetting kreeg door de intifadah, die in 1987 begon, een nieuwe impuls. Inmiddels duurt de intifada al vijf jaar voort maar er is nog steeds geen uitzicht op het oorspronkelijke doel - een eigen land. Ondanks alle moeilijkheden vindt het "gewone" leven toch zijn doorgang. Er worden huwelijken gesloten, geboortes gevierd en huizen gebouwd. In dit. Oek schrijven Palestijnse vrouwen over hun leven. Naast hun teleurstellingen over het moeizame verloop van de Palestijnse strijd komt ook hun geloof in een betere toekomst naar voren.
|