| Samenvatting: | Het werken op een eenmanspost is een van de minst gemakkelijke functies in de journalistiek. Alleen en ver weg van de eindredactie moet je koers uitzetten en productie leveren. Het zijn de sterkste schouders die zo'n verantwoordelijkheid kunnen dragen. Als je werkterrein dan ook nog in oorlogsgebied ligt, heb je bovendien te maken met gevaren, gebrek aan overzicht en slechte verbindingen.
Jan Keulen is sinds 1980 correspondent van de Volkskrant in Beiroet. In de hierboven geschetste omstandigheden, schrijft hij nieuwsberichten en reportages over het Midden-Oosten en vooral Libanon, dat met name in 1982-1983 ernstig leed onder oorlogsgeweld.
Dankzij goed contacten met verschillende geloofsgemeenschappen en eigen waarnemingen van de gevechten kon Jan Keulen zijn kopij een grote mate van nieuwswaardigheid meegeven. De voor buitenstaanders zeer gecompliceerde politieke verhoudingen en historische achtergronden in Libanon heeft hij in menig artikel helder geschetst.
Vanuit zijn standplaats Beiroet heeft Keulen ook in 1983 zonder onderbreking verslag gedaan, ondersteund door de buitenlandredactie in Amsterdam. Met plezier hebben we een selectie uit die stukken opgestuurd aan de jury van de Prijs voor de Dagbladjournalistiek en vanzelfsprekend zijn we een beetje trots dat die selectie werd bekroond.
De betreffende stukken worden in deze uitgave herdrukt. We meenden er goed aan te doen ze te omlijsten met een keuze uit stukken uit 1982 en 1984, omdat dit het beeld versterkt van de continuïteit waarmee Jan Keulen zijn werk afgelopen jaren heeft verricht. Harry Lockefeer hoofdredacteur de Volkskrant
|
| Trefwoorden: | Beiroet, dagbladjournalistiek, journalistiek, oorlogsverslaggeving, persfotografie, Libanon, Israël, Palestijnen, PLO, Sabra en Chatila, pogrom, Arafat, falangisten, Amal, Verenigde Staten, sji'iten, Druzen, Unifil, Nederland, |